Έστω κι αν...

Κανείς για μένα ας μη ρωτήσει…

πόσες σκιές συνάντησα ως τη δύση,

κανείς ας μη ρωτήσει για να μάθει

για τα μεγάλα της καρδιάς μου πάθη,

σαν μ’ ένα φίλο, το φεγγάρι, μέσ’ στις νύχτες

τις πόρτες μου άφηνα με ανοιχτούς τους σύρτες,

του κόσμου σα ζητούσα την αλήθεια

χορεύοντας μεσ’ στη βροχή με μια φωτιά στα στήθια,

σαν άφηνα το κύμα να με ταξιδέψει,

άσπρο πανάκι, να ’φτανα ως τη δική σου σκέψη.

Κι όταν γινόταν η ματιά σου άνοιξη που με αρνιότανε

εγώ γινόμουν άσπρο γιασεμάκι που πλανιότανε

και η καρδιά μου φόραγε φτερά πετροχελίδονου

μα μέσ’ στα δίχτυα έμπλεκε καλοκαιριού φιλήδονου.

Κανείς ας μη νοιαστεί πόσες φορές ξεχάστηκα

μπρος στα σκαλιά σου, βοτσαλάκι, ξελογιάστηκα.

Κανείς για μένα ας μη δακρύσει

όταν σε άλλο αστέρι θα ’χω ζήσει.

Κι άμα για πάντα πια ο ήλιος βασιλέψει

μ’ αρκεί έστω κι αν πέρασα απ’ τη δική σου σκέψη!..