Φόρεσα τα παλιά σαντάλια μου
και το ξεθωριασμένο μου μπλου τζην,
τους τρόπους τους «καλούς» μου άφησα
και όλα τα «δήθεν» και τα «ευ ζην».
Πάω σε σπιτάκια ανέμελα,
σε μικρές ηλιοφώτιστες αυλές,
γυρίζω σε σοκάκια γνώριμα,
να ξαναδώ γυναίκες γελαστές.
Χάρισα τ’ ακριβά κοσμήματα,
κενές φιάλες για επιστροφή,
μαζί κι όλες τις μάσκες πέταξα
στης άδειας λεωφόρου τη στροφή.
Πάω σε γειτονιές με όνειρα,
με γαζίες και άσπρα γιασεμιά,
τρέχω σε δρομάκια που έζησα
κοντά σε αστέρια κι απανεμιά.
Άφησα τα φτηνά αισθήματα,
εμπόρευμα σκάρτο στην αγορά,
τη σκόνη που με πνίγει σκόρπισα,
να βρω ξεχασμένη, πάω, χαρά.
Τρέχω σ’ αυλές με λεμονόδεντρα,
σκαρφάλωνα, θυμάμαι, στα κλαδιά,
κι ίσως το βρω, το ξετρυπώσω, το
«φτου ξελευτερία, βγαίνω, παιδιά».
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου