Κάλλιο να 'μουν η Τροία

Η γιαγιά μου η Πηνελόπη

μου ’λεγε να περιμένω,

μου ’λεγε να καρτερώ

μα η άλλη, η Ελένη,

με αναμνήσεις να μη μένω,

τον καιρό να προσπερνώ.

Κι εγώ, ανάμεσα στις δυο,

θα πρέπει να διαλέξω,

μα η καρδιά ανήμερο θεριό,

δεν ξέρω αν θ’ αντέξω.

Η γιαγιά μου η Καρτερούσα

με της προσμονής υφάδι

ύφαινε στον αργαλειό

μα η άλλη, η Ωραία,

ό,τι έζησε ξεχνούσε

μέσ’ στης μοίρας το φευγιό.

Κι, εγώ, τις δυο να κουβαλώ,

κατάρα και ευχή τους,

να ικετεύω, να παρακαλώ,

να ’χω την αντοχή τους.

Η γιαγιά μου η Πηνελόπη

μ’ έμαθε να υπομένω,

μ’ έμαθε ν’ αναπολώ

μα η άλλη, η Ελένη,

το μοιραίο να προσμένω,

τους θεούς να προκαλώ.

Κι εγώ, ανάμεσα στις δυο,

κάλλιο να ’μουν η Τροία,

για την αγάπη σου να πολεμώ,

να κόβομαι στα τρία.