Αχ, μπάρμπα Γιάννη Λιούγαρη

Αχ, μπάρμπα Γιάννη Λιούγαρη,

αλισφακιά και ρόσμαρι

με πότιζες τα βράδια,

μου 'λεγες με αγώνα, πίστη και δουλειά

κάποτε θα ’ρθει ξαστεριά,

θα φύγουν τα σκοτάδια.

Θα ’ναι αφέντης ο λαός

και η ψυχή ένας ναός

κι εγώ θα συμπορεύομαι,

κι έλεγες θα ’ρθει ανατολή

κι όμως το πρώτο της φιλί

ακόμα ονειρεύομαι.

Αχ, μπάρμπα Γιάννη Λιούγαρη,

μ’ αλισφακιά και ρόσμαρι

στόλιζες τα μαλλιά μου,

μου 'λεγες νέγροι και λευκοί είναι αδερφοί

μα ως τώρα τ’ άδικο, καρφί,

ματώνει η αγκαλιά μου.