η πάχνη της σιωπής όλα τα σβήνει,
της νύχτας τα φιλιά γινήκαν κλέφτες
και μόνο μι’ απορία έχει μείνει.
Σε ποιά πατρίδα τώρα ξενυχτάνε
χαρίζουν τις στιγμές τους και τα λόγια,
κι εσύ σε μι’ αποβάθρα τριγυρίζεις
των πλοίων ψάχνοντας τα δρομολόγια.
Μακραίνουν λέξεις, ήχοι και εικόνες,
μονόδρομοι όλοι της γης οι δρόμοι,
της νύχτας τα φιλιά γίναν κυκλώνες,
κι ο νους αποκλεισμένο σταυροδρόμι.
Αφιερωμένο στη Μίνα
Περσεφόνη αυτό το ποιημα δείχνει ότι έχεις
ΑπάντησηΔιαγραφήτη ποιηση μέσα σου.
Σ' ευχαριστώ, χαίρομαι που σου αρέσει!
ΑπάντησηΔιαγραφήΤο τελευταίο αντίο
ΑπάντησηΔιαγραφήΦωνητικές χορδές κιθάρας
αμαρτωλούς θεούς ξυπνούσαν
από έρωτα φτεροκοπούσαν
τ' αγριοπούλια της λαχτάρας
Αντώνης Πυροβολάκης
Χάρισα στη κορνίζα σμάλτο
το ψέμα κρέμεται ακόμα
κρύσταλλο γέλαγε το στόμα
κι ο τοίχος να μου λέει βγάλε το.
Σα πόνο νιώθω αυτό το στίχο
σαν τραύμα ενός παλιού πολέμου
έρχεται, είπες δίχως ήχο,
ανάσα σκοτεινού ανέμου.
Τροχαίο ατύχημα, το φτάνει,
αίμα στην άσφαλτο, το έλα,
το λάθος έβαλε δαντέλα
στο ξεχασμένο σου φουστάνι.
Στων αστεριών σου το ποτάμι
μια νυκτωδία ξεδιψούσε
κι ο θάνατος παραληρούσε
ότι για σένα θα πεθάνει
Ξάπλωσες στου αφρού το κρύο
κι η αλμύρα μύρισε ένα κρίμα
στο τελευταίο σου αντίο
όπως το έπαιρνε το κύμα.
Να γίνουν σπίρτα οι βροχές
να κάψουν όλα τα λουλούδια
και της ζωής σου τα τραγούδια
να τραγουδούν οι πυρκαγιές.
Πολύ όμορφο, Αντώνη!!! Σ' ευχαριστώ!!!
Διαγραφή