Στης χαραυγής τα χρώματα
βροχούλα είπα να γινώ,
μονάχα για τα μάτια σου.
Μα σαν αγέρας πέρασες,
που ’θελε νά βρει θάλασσες,
ποτάμια να προλάβει...
Το μονοπάτι πήρα,
με τις ξερολιθιές,
κλωνάρια πικραμυγδαλιάς
φυτρώσανε στα μάτια μου…
Κι είπα βροχούλα να ξαναγινώ,
μονάχα για τα μάτια σου,
μονάχα για τα μάτια σου,
και να κλειστώ στο μούχρωμα,
ποτάμια κι αν δε πρόλαβες,
κι αν ίσως θάλασσες δε βρήκες....
Τα μάτια του είναι σαν τον ουρανό και σαν τη θάλασσα, καθάρια και γαλανά, είναι ο ουρανός μου. Τα μάτια μου είναι σαν βεγγαλικά φεγγάρια που περνούν το Βόσπορο, σκοτεινά. Τι φοβερή αντίθεση και έλξη Θεέ μου. Και κάπου εκεί συναντιώμαστε σιωπηλά, χωρίς να μιλάμε, κουβέντα για ό,τι μας καίει, και που θα βγάλει αυτό; Μόνο σε μεγάλο αστείρευτο και θεραπευτικό πάθος, που ποτέ δεν θα το έχουμε γιατί δεν πρέπει. Δεν είναι μεγάλη αδικία; Να χαθούμε κάποτε χωρίς να αγγίξει ο ένας τον άλλον μόνο και μόνο γιατί δεν συναντηθήκαμε πιο πριν; Τον αγαπάω...
ΑπάντησηΔιαγραφή