Και δίνω ό,τι έχω

Βροχούλα, θα σταλάξω

το βήμα σου ν’ αλλάξω,

κοντά μου να σε φέρω

κι όσο κι αν υποφέρω

στο δρόμο σου να σκορπιστώ.

Να γίνω το κλειδί σου

στην πόρτα την κλειστή σου,

για χάρη σου αντέχω

και δίνω ό,τι έχω

μέσ’ στην καρδιά σου να κλειστώ.

Κι ως την αυγή αν σβήσω,

μου φτάνει αν ξενυχτήσω

στο μπαλκόνι σου.

Αγέρι, θα περάσω

δροσιά να σε κεράσω,

σφιχτά να με κρατήσεις,

ποτέ να μη μ’ αφήσεις,

στην αγκαλιά σου να χαθώ.

Στο τάσι σου να γίνω,

κι ας είναι να με κρίνω,

κρασάκι να με πίνεις,

τη δίψα σου να σβήνεις,

γουλιά-γουλιά να σε μεθώ.

Κι ως την αυγή αν σβήσω,

μου φτάνει αν ακουμπήσω

στο σεντόνι σου.