Κρυμμένα Φαντάσματα

-Τι έχεις, έρημε, και βογκάς, σκάβε για να προκάμεις!

-Τη γη μου πήρες και το βιός, το άμοιρο άλογό μου,

μαύρο μου κάνεις το ψωμί, φαρμάκι το νερό μου…

-Στη δούλεψή μου πώς πεινάς, ψωμί πώς δε χορταίνεις;

Σύρε και φέγγει η αυγή κι ο τρύγος περιμένει!

-Μου άρπαξες την πένα μου, μου ’σκισες τα βιβλία,

στάχτη μου θέλεις το μυαλό, ρημάδι την καρδιά μου…

-Πολλά μαθές μου έμαθες μα τώρα να ξεμάθεις!

-Και τον αέρα μου ζητάς, τη σκέψη και το νου μου…

-Τι έχεις, έρημε, και μιλάς και η σοδειά μου φεύγει;

Για θα σε πάρει ο ποταμός, για θα χαθείς στο ρέμα!

-Άλλο δεν παίρνει, ως εδώ! Και τι μου έχει μείνει;

Κι αν θα με πάρει ο ποταμός κι εσέ μαζί θα πάρει.

Κι άμα στο ρέμα θα χαθώ, κι εσύ μαζί μ’ εμένα!