Καράβι φεύγει για ταξίδι μακρινό
σε θάλασσες και χώρες του Αιήτη,
κι εγώ σ’ ένα μικρό ανήλιαγο στενό
πυξίδες σ’ αδειανό γυρεύω σπίτι.
Για τα παλάτια μιας κόρης ξανοίγεται
μ’ ένα χρησμό και ένα περιστέρι,
όμως εμένα η καρδιά μου κρίνεται,
δίχως ποτέ το αύριο να ξέρει.
Μαζί του, μόνη τι να πρωτοθυμηθώ,
πρίμοι καιροί κι ονειροπόλα μάτια,
κι εγώ μέσ’ στης καρδιάς σου ψάχνω το βυθό,
περάσματα να βρω και μονοπάτια.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου