Μέσ’ στης ζωής μου τις σιωπές,
στης μοναξιάς μου τις ρωγμές
ήρθες σα νότα μυστική,
ήρθες και γέμισες τις άδειες μου στιγμές.
Πως θα ζήσω χωρίς εσένα
ποτέ σου να μην το σκεφτείς,
θα είναι σα να ζει ο κόσμος
χωρίς το γέλιο της γιορτής.
Μέσ’ στου καιρού μου τις νυχτιές,
μέσ’ στις αχνές μου Κυριακές
ήρθες σα φλόγα μαγική,
ήρθες και άναψες χιλιάδες πυρκαγιές.
Πώς να ζήσω χωρίς εσένα,
ποτέ σου μη μ’ απαρνηθείς,
θα είναι σα να ζει η μέρα
χωρίς το χρώμα της αυγής.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου