Οι ξεφτισμένες σου χαρές
σ’ ένα μικρό ανήλιαγο σοκάκι,
κι εσύ αποβραδίς του αι -Γιαννιού
αφήνεις πίσω τις φωτιές,
χρόνια σε τυραννάει ένα σαράκι.
Αφήνεις πίσω σου στεριές που σε πονούν
κι αφήνεσαι σε θάλασσες που νοσταλγούσες,
κι ανοίγεσαι, ξανά φεγγάρια για να βρεις
που ως τα ξημερώματα αναζητούσες.
Σ’ ένα ταξίδι που δεν έχει γυρισμό,
σε μια πορεία που δεν ξέρεις που σε πάει,
παλιά καμπάνα μακρινού εσπερινού
του νου σου ξεχασμένες προσευχές φυλάει.
Φεγγαρόφωτα που χάθηκαν
τα βήματά σου αναζητούν,
σε πάνε όπου η καρδιά προστάζει,
ξέφωτα που χόρευες ως το πρωί,
σα ζήλευε τα μάτια σου
του κόσμου τ’ ακριβότερο τοπάζι.
Οι τσακισμένες σου στιγμές
σε σκοτεινές υπόγειες διαβάσεις,
φεύγεις, φεγγάρια για να ξαναβρείς,
αφήνεις πίσω τις σκιές,
λίγο απ’ το φως τους, φως μου, να προφτάσεις.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου