Εφτά φορές αμαρτωλή

Εφτά φορές αμάρτησα

μέσα σε μια βδομάδα

τις νύχτες με αστροφεγγιά,

τη μέρα με λιακάδα...

…Η πρώτη ήταν Κυριακή

σα μου ’κλεψες τα  μάτια

και μπήκα για χατίρι σου

σ’ άγνωστα μονοπάτια.

Δευτέρα και δευτέρωσε

η πρώτη αμαρτία

σαν έτρεξα για να σε δω

κάτω στην παραλία.

Την Τρίτη, όταν φόρεσα

το θαλασσί φουστάνι,

οι αμαρτίες γίναν τρεις

σαν σ’ ήβρα  στο λιμάνι.

Το τέταρτο αμάρτημα

Τετάρτη ήταν βράδυ

σα με τη βάρκα τη Μαριώ

ρίξαμε παραγάδι.

Κρίμα την Πέμπτη να μη δω

μαζί σου το φεγγάρι,

στου νου μου ’κείνο το φιλί

κρατάω το συρτάρι.

Παρασκευή σα νύχτωσε,

-θυμάσαι;- θα ’ταν δέκα,

τ’ άστρα τους δυο μας βρήκανε

στου Μποναφά τα πεύκα.

Και πριν να γίνουνε εφτά

οι μέρες και οι νύχτες

για σένα άφησα ανοιχτούς

το Σάββατο τους σύρτες...

…Ξημέρωμα της Κυριακής,

προτού καλά ξυπνήσω,

και το δηλώνω, αμαρτωλή

εφτά φορές κι αν ζήσω...