Ένδεια

Λειψό το μισό,

το σβήνω απ’ τα τεφτέρια μου,

λειψή- αν είναι να μην αγαπώ,

κάλλιο φτωχά τα χέρια μου!

Για τα φεγγάρια τ' ουρανού

Οι ξεφτισμένες σου χαρές

σ’ ένα μικρό ανήλιαγο σοκάκι,

κι εσύ αποβραδίς του αι -Γιαννιού

αφήνεις πίσω τις φωτιές,

χρόνια σε τυραννάει ένα σαράκι.

Αφήνεις πίσω σου στεριές που σε πονούν

κι αφήνεσαι σε θάλασσες που νοσταλγούσες,

κι ανοίγεσαι, ξανά φεγγάρια για να βρεις

που ως τα ξημερώματα αναζητούσες.

Σ’ ένα ταξίδι που δεν έχει γυρισμό,

σε μια πορεία που δεν ξέρεις που σε πάει,

παλιά καμπάνα μακρινού εσπερινού

του νου σου ξεχασμένες προσευχές φυλάει.

Φεγγαρόφωτα που χάθηκαν

τα βήματά σου αναζητούν,

σε πάνε όπου η καρδιά προστάζει,

ξέφωτα που χόρευες ως το πρωί,

σα ζήλευε τα μάτια σου

του κόσμου τ’ ακριβότερο τοπάζι.

Οι τσακισμένες σου στιγμές

σε σκοτεινές υπόγειες διαβάσεις,

φεύγεις, φεγγάρια για να ξαναβρείς,

αφήνεις πίσω τις σκιές,

λίγο απ’ το φως τους, φως μου, να προφτάσεις.

Συμβιβασμός

Δύστροπος ο Συμβιβασμός,

τον επιβαρύνει

μια Πρόθεση

-και ένας Αναδιπλασιασμός.

Ακανθώδης ο Συμβιβασμός,

σαν τον βαραίνουν

 μια Σκοπιμότητα

-και πολλές Επαναλήψεις.

Επικίνδυνος ο Συμβιβασμός

όταν -μέσα στ' άλλα-

εύκολα μπορεί να γίνει

της Ψυχής Βιασμός.

Παράνοια

Δάχτυλα,

που πλάστηκαν να καλούν,

 να γράφουν, να χαϊδεύουν.

Δάχτυλα,

που διάλεξαν να διώχνουν,

να σβήνουν, να πατούν σκανδάλες.

Έκδοση

Κιτρινισμένα φύλλα σκέπασαν

Φεγγάρια αυγουστιάτικα

-η ελλειπτική πορεία

με τον αναστεναγμό

ακρωτηριασμένης ολοκλήρωσης-

Κι εσύ υπεύθυνος για βήματα

Σε τροχιές που δε χάραξες.

Πρώιμες πικραμυγδαλιές φυτρώνουνε

Στα μάτια σου τα θερινά

-το κύκνειο άσμα,

παράπονο ατελούς κορύφωσης-

Κι εσύ υπόλογος για σημάδια

Με ξένα αποτυπώματα,

Κρατώντας εισιτήριο

Που εκδόθηκε ερήμην σου.

Δύσκολοι καιροί

Δύσκολοι καιροί να ψάχνεις

Πρίγκιπες, καρδιά μου...

Η πόλη τους ακρωτηρίασε

Πριν από το νου την ψυχή

Τους έντυσε με γκρίζα πανοπλία

Άτρωτοι να είναι, στο φως, στη μουσική

Τους εντοίχισε στις πολεμίστρες της

Φύλακες-φρουρούς της έλλειψής της

Η πόλη χρειάζεται φύλακες-φρουρούς
Όχι πρίγκιπες

Κι εσύ, κυρά μου, ψάχνεις…

Δύσκολοι καιροί για πριγκίπισσες...

Παραμύθι...

Το κορίτσι τριγυρνώντας χάθηκε μέσα στην πόλη.

Tο χειρότερο της ’κλέψαν το μικρό της πορτοφόλι.

Και όλο ψάχνει και ρωτάει για να βρει το μονοπάτι.

   Kαι γυρνά μέσα στους δρόμους κι όλοι της γυρνούν την πλάτη...

Και πλανιέται μέσ’ στα πάρκα, στα καφέ και στις πλατείες.

Mε σωρό εικόνες γύρω θλιβερές μα και αστείες.

Ίσως κάπου ένα σπιτάκι να βρεθεί προτού νυχτώσει.

Mα οι νάνοι βαρεθήκαν κι έχουν τώρα πια ψηλώσει...

Και το δύστυχο κορίτσι τριγυρνά μέσα στην πόλη.

Mε το χρόνο της να χάνει, βιαστικοί να τρέχουν όλοι.

Ως κι η μάγισσα ακόμα πέταξε τα μαγικά της.

Tώρα τρέχει σε ινστιτούτα για να χάσει τα κιλά της...

Μα δε χάνει το κουράγιο η μικρή χωριατοπούλα.

Mπορεί κάτι να πετύχει με ακόμα μια βολτούλα.
Κι ίσως να, αυτός ο δρόμος ίσως κάπου να τη βγάζει.

Mα ο πρίγκιπας στην πόρσε του πατάει τέρμα γκάζι...

Και όλο ψάχνει το κορίτσι μέρα-νύχτα μέσ’ στην πόλη.

Kι από πάνω να έχει χάσει το γαλάζιο παρασόλι.

Να έχει λιώσει τα γοβάκια για να βρει το παραμύθι...

Πού να έχουνε τρυπώσει το κουκί και το ρεβίθι...

Κασσάνδρα

Δοκιμή γινόσουν

πριν το γινόμενο,

επαλήθευση σε γόνιμη διαίρεση,

προφητεία πάντοτε

πριν από το χνάρι,

προμάντεμα σε βήμα καρπερό

-την καρδιά  ποτέ δε ρώτησες-

και στέρησες από τα μάτια σου

χορό στο σεληνόφως.

Αστοχία

Οι διαδρομές σου

ανάμεσα σε λέξεις,

και τις κοσμείς

-με αίσθημα φιλίας πάντοτε-

μα όλο και σου ξεφεύγει μια,

και την αστόχησες

- ο άνθρωπος.

Και οι διαδρομές σου

-με φιλική πάντα διάθεση-

ανάμεσα σε λαμπερές βιτρίνες.

Παραλογισμοί

Σκιές

στα ακροδάχτυλά σου ετοιμάζουνε προέλαση,

Άννα, μη γκρινιάζεις!

Είδωλα

στα βλέφαρά σου κάνουνε παρέλαση,

Ανδριάνα, μη φωνάζεις!

Ανδρείκελα

μέσα τον κόρφο σου επιχειρούν επέλαση,

Γυναίκα, Μάννα, μην ουρλιάζεις!..

Σε όλες τις Μαννάδες

Εδώ

Φέρνει η νύχτα όνειρα

και η αυγή χρώματα χίλια.

Σε καρτερούνε τα σκαλιά

γοργά την πόρτα να περάσεις.

Του ήλιου το φως Εδώ γλυκό,

γλυκός και ο ιδρώς του μόχθου.

Η γη γεννοβολά ανθούς,

μάννα που κρυφολαχταράει.

Κόρες ξανθές οι λεμονιές,

λεβέντες μορφονιοί τα αμπέλια.

Με έρωτα πρώτου προθυμιά

σοδειά απλόχερα φιλεύουν.

Και το ξωκλήσι του αι-Λια

σκορπά λιβάνι και άγιο μύρο.

Στις κάμαρες τις καθαρές,

σε αυλές, ξαμπάρωτες οι θύρες.

Και στο χαγιάτι ένα κλωνί

γελά στου πέλαου το κύμα.

Το λιόγερμα ο ουρανός

και η θάλασσα διπλά γιορτάζουν.

Κι απέ χαρίζουν στους θνητούς

της νιότης το άσπρο το μαντήλι.

Σε καρτερεί η Σκόπελος,

γοργά την πόρτα να περάσεις.

Του ήλιου το φως Εδώ γλυκό,

γλυκό σαν της αγάπης χάδι.

Ελλάδα

Ανατολή σε γύρεψα στις θάλασσες του κόσμου

Βάλε μου μύρτα στα μαλλιά κι ένα κλωνάρι δυόσμου

Γιατί δε ρώτησα ποτέ, γιατί αναστενάζω

Δεν τελειώνει η γιορτή στεφάνι σαν σε βάζω

Ελλάδα, η ιδέα σου ταξίδι μέσ’ το χρόνο

Ζαφείρια, διαμαντόπετρες για το όνομά σου μόνο

Ηλιόχαρες οι κόρες σου και ημίθεοι οι γιοί σου

Θεούς και ήρωες γεννάει η καλομάνα γη σου

Ίκαροι σε ονειρεύτηκαν με μια φωτιά στο πνεύμα

Κάψαν φτερά τους και καρδιά  για του ουρανού το νεύμα

Λιοντάρια βύζαξες και αητούς με της καρδιάς  το γάλα

Μνήμες και θρύλους χάραξες σε μάρμαρα μεγάλα

Ναοί και ανάκτορα, φιλί ατέρμον στους αιώνες

Ξυπνάνε έπη μυθικά και ιωνικές κολόνες

Οράματα δαφνόσπαρτα κρεμάς στου νου τις σκάλες

Περάσματα και αν περνάς με στάχτες και αιθάλες

Ροδόσταμο στο διάβα σου κερνάς και αμβροσία

Στα λόγια σου και στη σιωπή ξυπνά αθανασία

Τηλέμαχοι στα χέρια τους κρατούν ουράνια τόξα

Υφαίνουν Πηνελόπες φως για τη δική σου δόξα

Φάρος λαμπρός, με ακολουθείς  στης νύχτας την αλμύρα

Χαράματα με σεργιανάς με γιασεμιά και μύρα

Ψάλλει για σένα μια θεά με ασπίδα και με βέλος

Ωραία και αθάνατη, χωρίς αρχή και τέλος.

Αγάπη

Χρυσαλίδα πλουμιστή, μέσα την αυλή σου πέταξε.

Στρώσε βελούδο απ’ την καρδιά σου για να ζεσταθεί.

Δροσοστάλα λαμπερή, πάνω στην ποδιά σου στάλαξε.

Δώσε της από το χρώμα των χειλιών σου για να κρατηθεί.

Απρόσμενα πώς πέταξε, πώς ήρθε, μη ρωτήσεις.

Άνοιξε τα παραθύρια σου σαν άστρο για να μπει.

Βροχούλα, μέσα στην αγκαλιά σου να την κρατήσεις.

Βάλε τη στο πανωφόρι σου μονάκριβο κουμπί.

Ηλιαχτίδα διαλεχτή, στο περβάζι  πλέχτηκε.

Φύτεψε κόκκινα γαρύφαλλα και βασιλικό.

Ξανθή κόρη γελαστή, στο κατώφλι σου λιάστηκε.

Κέρασέ τη με τα χεράκια σου βύσσινο γλυκό.

Κι αν δεν την καρτερούσες, στρώσε της να την κοιμίσεις.

Στα άσπρα σου σεντόνια, τα αφόρετα, να ξεκουραστεί.

Φλογίτσα, μέσα στα δυο σου χέρια να την αναστήσεις.

Κέντα τη στο μεσοφόρι σου δαντέλα πλουμιστή.

Τα δυο σου χέρια διάλεξε για να την αναστήσεις,

Στην αγκαλιά σου φώλιασε, να φύγει μην αφήσεις.

Αγάπησα έναν Σκοπελίτη

Αγάπησα έναν Σκοπελίτη

που όλοι μου τον λένε αλήτη,

σπίτι μαζί του δε θα κάνω

κι άδικα τον καιρό μου χάνω.

Κανείς τους όμως δε γνωρίζει

πως στην καρδιά μου ζωγραφίζει

τ’ ονείρου χρυσαφιά παλάτια

και ζει για τα δικά μου μάτια.

Κι ας λεν για το δικό μου Σκοπελίτη

πως θα μ’ αφήσει δίχως σπίτι

στιγμή μονάχη μου δε με αφήνει

και μόνο η ζήλεια θα τους μείνει.

Εφτά φορές αμαρτωλή

Εφτά φορές αμάρτησα

μέσα σε μια βδομάδα

τις νύχτες με αστροφεγγιά,

τη μέρα με λιακάδα...

…Η πρώτη ήταν Κυριακή

σα μου ’κλεψες τα  μάτια

και μπήκα για χατίρι σου

σ’ άγνωστα μονοπάτια.

Δευτέρα και δευτέρωσε

η πρώτη αμαρτία

σαν έτρεξα για να σε δω

κάτω στην παραλία.

Την Τρίτη, όταν φόρεσα

το θαλασσί φουστάνι,

οι αμαρτίες γίναν τρεις

σαν σ’ ήβρα  στο λιμάνι.

Το τέταρτο αμάρτημα

Τετάρτη ήταν βράδυ

σα με τη βάρκα τη Μαριώ

ρίξαμε παραγάδι.

Κρίμα την Πέμπτη να μη δω

μαζί σου το φεγγάρι,

στου νου μου ’κείνο το φιλί

κρατάω το συρτάρι.

Παρασκευή σα νύχτωσε,

-θυμάσαι;- θα ’ταν δέκα,

τ’ άστρα τους δυο μας βρήκανε

στου Μποναφά τα πεύκα.

Και πριν να γίνουνε εφτά

οι μέρες και οι νύχτες

για σένα άφησα ανοιχτούς

το Σάββατο τους σύρτες...

…Ξημέρωμα της Κυριακής,

προτού καλά ξυπνήσω,

και το δηλώνω, αμαρτωλή

εφτά φορές κι αν ζήσω...

Οι αντιφάσεις σου

Οι αντιφάσεις σου,

τραύμα μου βαθύ,

με πάνε και με φέρνουν,

τη μια με ρίχνουν στο βυθό,

την άλλη σ’ άγριο φαράγγι,

τη νύχτα με κάνουν να παραμιλώ,

τη μέρα να φοβάμαι.

Οι αντιφάσεις σου,

τραύμα μου βαθύ

μα και ασπίδα.

Φράγκο δε δίνω

Φράγκο δε δίνω στους προστάτες

σαν όλοι μου γυρνούν τις πλάτες

και θέλουν να παρακαλώ,

ας τους να πάνε στο καλό.

Χορό θα στήνω κάθε αυγή,

έννοια για χάρη τους δε βάζω,

τα βήματά μου δεν αλλάζω

κι ας τους χαλώ τη συνταγή.

Φράγκο δε δίνω πια γι’ αυτούς

που κάνουνε τους αδερφούς

και με κοιτάζουν σαν εχθρό,

βρε, τον κακό τους τον καιρό.

Έλα κι εσύ μαζί μαθές,

μια σπιθαμή δεν τους χαρίζω,

τα όνειρά μου εγώ ορίζω

κι ας τους χυθεί και ο καφές.

Πικροδάφνες

Ξένη γυρνάω μέσα στην πόλη

κι αναρωτιέμαι μέσα στα πλήθη

ναύλο αν θα βρω να πάω νότια,

αν θα βρω δρόμο που γράφει λήθη.

Κι εσύ γυρεύεις με πικροδάφνες

να μου γεμίσεις πικρό ποτήρι,

ήλιους μου κρύβεις μα θες λιακάδες,

θα φύγεις μου ’πες για το Μισίρι.

Μόνη κρυώνω κι όλα αλλάζουν,

εγώ ο φταίχτης μα και το τραύμα,

ψάχνω αλήθειες στα παραμύθια

και μιαν Αλίκη για ένα θαύμα.

Κι εσύ γυρεύεις με πικροδάφνες

να μου στολίσεις θλιμμένες ώρες,

νότες μου σβήνεις μα θες καντάδες,

θα φύγεις μου 'πες με την Ντολόρες.

Πώς να ζήσω

Μέσ’ στης ζωής μου τις σιωπές,

στης μοναξιάς μου τις ρωγμές

ήρθες σα νότα μυστική,

ήρθες και γέμισες τις άδειες μου στιγμές.

Πως θα ζήσω χωρίς εσένα

ποτέ σου να μην το σκεφτείς,

θα είναι σα να ζει ο κόσμος

χωρίς το γέλιο της γιορτής.

Μέσ’ στου καιρού μου τις νυχτιές,

μέσ’ στις αχνές μου Κυριακές

ήρθες σα φλόγα μαγική,

ήρθες και άναψες χιλιάδες πυρκαγιές.

Πώς να ζήσω χωρίς εσένα,

ποτέ σου μη μ’ απαρνηθείς,

θα είναι σα να ζει η μέρα

χωρίς το χρώμα της αυγής.

Όμως εγώ

Καράβι φεύγει για ταξίδι μακρινό

σε θάλασσες και χώρες του Αιήτη,

κι εγώ σ’ ένα μικρό ανήλιαγο στενό

πυξίδες σ’ αδειανό γυρεύω σπίτι.

Για τα παλάτια μιας κόρης ξανοίγεται

μ’ ένα χρησμό και ένα περιστέρι,

όμως εμένα η καρδιά μου κρίνεται,

δίχως ποτέ το αύριο να ξέρει.

Μαζί του, μόνη τι να πρωτοθυμηθώ,

πρίμοι καιροί κι ονειροπόλα μάτια,

κι εγώ μέσ’ στης καρδιάς σου  ψάχνω το βυθό,

περάσματα να βρω και μονοπάτια.

Εγώ κι ο σκύλος μου

Σιγά μη μείνω στη στεριά

και να μετράω τα σκαριά

και να μετράω τα καράβια

με μια ζωή μισή και άδεια.

Δα θα κρυφτώ μες  τα  «θαρρώ»,

δε θα δειλιάσω στον καιρό

και θα σαλπάρω μιαν αυγή

και όπου βγει, και όπου βγει.

Σιγά μη μείνω στη στεριά

και να ζηλεύω τα θεριά

και να ζηλεύω τα αγρίμια

με μια ζωή λειψή, συντρίμμια.

Δε θα κρατώ ξένα σφυριά,

δε θα δειλιάσω στο βοριά

και θα σαλπάρω μιαν αυγή

και όπου βγει, και όπου βγει.

Εγώ κι ο σκύλος μου ο Αζώρ

με δεκατέσσερα μποφόρ.

Ξεπούλημα

Άλλος σε βγάζει στο σφυρί,

κι άλλος τρέχει να πάρει,

και ποιός αλήθεια θα αρνηθεί

ετούτο το παζάρι.

Πάρε, κόσμε, η πραμάτεια

σε συμφέρουσα τιμή,

για μια δραχμή τα όνειρα

κι ένα κοστούμι σκούρο γκρι

Βιαστήκανε οι άσπονδοι,

σπεύδουν και οι γειτόνοι

και το δαρμένο σου σκυλί

σε μια γωνιά παγώνει.

Νύχτα σου παίρνουν ό,τι βρουν

και πριν ακόμα φέξει

με ό,τι πολύ αγάπησες

θα έχουν ξεμπερδέψει.

Τρέξτε όλοι κι αγοράστε,

στης ακρίβειας τον καιρό,

για δυο δραχμές αισθήματα,

δώρο πουκάμισο καρό.

Χαρήκανε οι έμποροι

τρέχουν κι οι τοκογλύφοι

και το δαρμένο σου σκυλί

τα τραύματά του γλύφει.

Απαντοχή

Διέσχισες επώδυνες οδούς,

διάβηκες ανθισμένα μονοπάτια

κι έμαθες,

μέσα απ’ την άρνηση,

μέσα απ’ την αποδοχή,

να παίρνεις

μέσα από το πικρό φιλί

το μέλι.

Δώρο απ' τις μοίρες για απ' τους θεούς...

Δώρο απ’ τις μοίρες για απ’ τους θεούς...

Μια στάλα βλογημένη γη

Μια όμορφη πατρίδα

Οπού ευδοκιμούν τα όνειρα

Και ευτυχούν τα μάτια

Κι οπού οι Νύμφες στήνουνε χορό

Κάτω απ’ του πεύκου τη δροσιά

Σε λιακωτά, σε αλώνια

Μέσ’ στου πελάγου το βαθύ

Μια σμαραγδιά κηλίδα

Οπού καρποφορούνε οι ψυχές

Κι ευφραίνονται τα χείλη

Κι οπού Σειρήνες τραγουδούν

Σε ξάρτια και σε κουπαστές

Σε γαλανά ακρογιάλια

Δω ονειρεύτηκα να ζω

Με αηδόνια να ξυπνάω

Πλάι στο κύμα ν’ αγαπώ

Με αλμύρα να μεθάω

Να πλέω κόντρα στους καιρούς

Και στων χρησμών το δέος

Δώρο απ’ τις μοίρες για απ’ τους θεούς…

Εξήγηση

Κράτησα στα χέρια ένα πινέλο

κι’ έγινα ζωγράφος.

Άρχισα να γράφω

κι’ ένοιωσα ποιήτρια.

Κοίταξα το πρόσωπό μου

                   στο σκονισμένο τζάμι

κι’ ήταν πανέμορφο.

Μ’ είχες αγαπήσει.

Όμορφη αγάπη μου...

Όμορφη αγάπη μου,

κι αν σβήσουν τα φώτα

εσύ θα καις σαν πρώτα

σαν ήλιος τ’ Απρίλη,

τετράφυλλο τριφύλλι

για σε θ’ αναζητώ…

Όμορφη αγάπη μου,

κι αν έρθει σκοτάδι

εσύ θα είσαι χάδι

στου κόσμου τη λύπη,

κρυφό μου καρδιοχτύπι,

για σε θα τραγουδώ…

Όμορφη αγάπη μου,

κι αν πέσει η αυλαία

εσύ θα είσαι ωραία,

θα λάμπεις σαν άστρο,

στης προσμονής το κάστρο

για σε θα ξαγρυπνώ...

Όμορφη αγάπη μου…