Μορφές...

Αληθινού παραμυθιού

μορφές αγαπημένες,

πρίγκιπες, καβαλάρηδες,

νεράιδες, ξωτικά.

Στα κοραλλένια, στα λευκά

στα θαλασσιά ντυμένες,

πόσα φυλάνε μέσα σου

τραγούδια παιδικά.

Σε μια γωνίτσα της καρδιάς

μονάκριβα κεντίδια,

πανσέδες, τριαντάφυλλα,

κρινάκια, πασχαλιές.

Σαν σε μπερδεύει ο καιρός,

σαν μοιάζουν όλα ίδια,

πόσες σκορπάνε γύρω σου

γλυκειές μοσχοβολιές…

Τότε

Τότε που μου έλεγες

Μια φάτνη ολόκληρη η γη

Ένας μικρός Χριστός ο κόσμος όλος…

Τότε που μου ψιθύριζες

Πως όταν το Άστρο θα φανεί

Θα χαμηλώσει ο ουράνιος θόλος…

Τότε που φώλιαζαν

Στα μάτια σου μικρά πουλιά

Στην αγκαλιά σου ανθισμένος κήπος…

Τότε που ακουγότανε

Μέσα στων ανθρώπων τις καρδιές

Σαν θεία μουσική ο κάθε χτύπος…

Και επί γης ειρήνη...

Άχραντες μέρες, άγιες,

προς τι τα κρίματά σου,

κόσμε, κι όλο βυθίζεσαι

στο παραλήρημά σου.

Τους δρόμους και τις αγορές

στολίζεις με λαμπιόνια,

και ούτε σπίρτο απ’ τη μικρή

που τρέμει μέσ’ στα χιόνια…

Στο Θείο Βρέφος που έρχεται

χρυσό και σμύρνα δίνεις,

όμως στα βρέφη αυτής της γης

το φως του ήλιου σβήνεις.

Ξάστερες νύχτες, καθαρές,

μα καίνε τα βήματά σου,

κόσμε, κοιμάσαι και ξυπνάς

μέσα στα απόνερά σου.

Το Θείο νόμο καταργείς

με το δικό σου νόμο,

χάνουν τ’ αηδόνια τη φωνή

κι η άνοιξη το δρόμο.

Οι κάμποι και οι θάλασσες

πώς μοιάζουν με καμίνι,

μα ψάλλεις με κατάνυξη

«και επί γης ειρήνη»…

Ο Φουντούκος κι η Μπουλίτσα

Ο Φουντούκος κι η Μπουλίτσα,

τί εξαίρετα παιδιά,

δε φουντώνουν, δε μαλώνουν

κι ούτε βγάζουνε μιλιά.

Δε κοιτάνε, δε ρωτάνε

για καλό ή για κακό,

δε φιλούν, δεν αγκαλιάζουν

δίχως αντισηπτικό.

Στις γιορτές, στις παρελάσεις

πάντα ίσια περπατούν

κι έννοια έχουνε μεγάλη

τα κορδόνια μη λυθούν.

Δεν ιδρώνουν, δε ματώνουν

μέσα σε «γιατί», σε «πώς»

και μια προσευχούλα κάνουν

κάθε βράδυ ανελλιπώς.

Ο Θεός να τους φυλάει

από τις κακοτοπιές,

να κυκλοφορούν με πόρσε,

και μεταξωτά ντε-πιες.

Ο Φουντούκος κι η Μπουλίτσα,

τί υπέροχα παιδιά,

κι ύστερα γλυκά κοιμούνται,

και ας πάρει η γη φωτιά…

Κατάπτωση

Άνθρωπε αδίσταχτε

Και τα τσακάλια*

Τα ξεπέρασες

Αυτά με σάρκες

Τρέφονται

Εσύ ψυχές

Κατασπαράζεις

(*Ζητώντας τους συγγνώμη για τον παραλληλισμό)

Μοίρα

Τ’ αστέρια ποιός κορόιδεψε,

κορίτσι, και πλανιέσαι,

βγαίνεις στο κύμα να λουστείς,

ξυπνάς σε ξένη γη.

Τι είναι που σε ξόδεψε

κι όλο αποξεχνιέσαι

στα μονοπάτια της σιωπής,

στης λήθης την πηγή.

Και τα φιλιά του Έρωτα,

της άνοιξης τα μύρα

είναι φορές που γίνονται

στα μάτια σου φωτιά.

Πού να βρω τ’ αφανέρωτα

να άλλαζα τη Μοίρα

και πίσω να σου δίνονται

αυτά που σου χρωστά.

Απ' την κακή κι απ΄την καλή...

Καμαρωτή η Μιχάλαινα

στρώνει μετάξια και λινά,

λευκά τραπεζομάντιλα!

Να έβαζε μήπως τα λιλά;

Την κόρη της παντρεύουνε,

κι όχι να την παινεύουνε,

προικούσα με τα όλα της,

τα σπίτια, τα περβόλια της!

Και περιμένουν το γαμπρό

μαζί με το συμπεθεριό,

για όλα να μιλήσουνε

και να τα συμφωνήσουνε!

Μα απ’ την αρχή θα είναι σαφής,

στο κάτω-κάτω της γραφής

δικό της είναι όλο το βιός!

Σώγαμπρος μπήκε ο Μιχαλιός!

"Να ανάψω και τα πορτατίφ…

κι εκεί κοντά στα απεριτίφ…

…Πρώτη απ’ τις πρώτες η Λενιώ μ’!

Ούτε η Ευτέρπη τ’ αγρονόμ’!

Με τις ελιές… τ’ αμπέλια της…

κατσίκες...και κουνέλια της..

τις λίρες…τα χωράφια της…

κανέλες…μοσχοκάρφια της…

Όμως, γαμπρούλη μου Μεμά,

σε ό,τι λέω: "γιες μαμά!"

κι εσείς, ω συμπεθέροι μου,

θα ασπάζεστε το χέρι μου!

Κι απ’ την κακή κι απ’ την καλή

-μπροστά τη σκίζουν τη γαλή-

ξεκάθαρα θα τους τα πω!

Καλέ, σιγά, μην τους ντραπώ!

Σιγά!.. Κι ας λέει η Λενιώ

πως δεν τον νοιάζουνε το νιό

η προίκα και τα μετρητά…

Μονάχα τα αισθήματα!.."

"Έτσι είναι κυρά-Φάλαινα…

σόρι… κυρά-Μιχάλαινα!"

Βγάζει φωνούλα απ’ την αυλή

μια σουσουράδα παρδαλή…

"Καλά θα ήτανε να δεις,

κυρά μου, να παραδεχτείς

-έστω και στα γεράματα-

πως κάνει η αγάπη θαύματα!

Και μη μετράς τις λίρες σου...

τ’ αμπέλια και τις βίλες σου...

για να θαμπώσεις το γαμπρό!

Βάλ’ τα, Μιχάλαινα στον κώ..!"

Η πεθερά

Πουρνό-πουρνό η πεθερά

παίρνει τις νύφες στη σειρά,

τη μια ψεκάζει με ντι-ντι-τι

την άλλη με ψειρόσκονη.

Στο λίβινγκ ρουμ θρονιάζεται,

βρυχάται  και τραντάζεται,

για όλα έχει μια συμβουλή,

πασπαλισμένη με χολή.

«Το νου σας στο νοικοκυριό,

το σόι μας πρώτο στο χωριό,

μη βήχετε, μην κλάνετε,

ρεζίλι μη μας κάνετε!

Τους γιούς μου να προσέχετε,

πασάδες να τους έχετε,

να είστε με το «σεις» και «σας»,

μη διάολος τον πατέρα σας!!!

Τα λόγια μου να σέβεστε

και μη μου ονειρεύεστε

τακούνια και φορέματα,

τελειώσανε τα ψέματα!

Οικονομία και δουλειά,

κι όχι ανταύγειες στα μαλλιά,

τ’ ακούσατε ξυλόκοτες,

που μου ’ρθατε ξεβράκωτες!!!

Εγώ είμαι κόρη τσέλιγκα,

και πεταλώνω μέρμηγκα,

και εκτιμάω τον παρά!!!...»

Φωτιές πετάει η μέγαιρα…

…Μα στα μισά του όνειρου

του ύπνου του κακόμοιρου

να η φωνή του κόκορα…

κι απόμεινε με τη χαρά….

Απο-σύνθεση (Απόψε)

Παντού παγωνιά απόψε, Περσεφόνη

Όλες οι πόρτες κλειστές

Τυμβωρύχοι με γυάλινα βλέμματα

Επιδίδονται ανελέητα στο κυνήγι της  ελαφίνας…

Παντού συννεφιά απόψε, Περσεφόνη

Όλα τα κρύσταλλα θαμπά

Στο δρόμο με τα γιασεμιά

Ψυχές ανοχύρωτες

Στη δίνη της μισαλλοδοξίας…

Παντού σκοτεινιά απόψε, Περσεφόνη

Μια απολιθωμένη προσευχή μετέωρη

Και η γη ριγεί για ένα σου χαμόγελο…

Παντού ερημιά απόψε, Περσεφόνη

Μια κίτρινη βροχή

Μούσκεψε το δάσος

Κι ένα χτικιό λες το χτύπησε

Μονάχα μια αγέλη αρουραίων κομπάζει…

Παντού καταχνιά απόψε, Περσεφόνη

Ένα πετροχελίδονο

Αναπολεί τα μάτια σου

Κι εσύ στα παιδικά σου όνειρα

Γυρεύεις καταφύγιο…

Σ' ετούτη την παρέλαση

Σ ετούτη την παρέλαση

Μη λυπάσαι, βασιλιά,

Για το κορίτσι που του ’κλεψαν το χαμόγελο…

Τίποτα τώρα δε φοβάται,

Ούτε έχει να ελπίζει…

Μονάχα τα βελούδινά του βλέφαρα

Ακόμα ονειρεύονται…

Ξενυχτισμένες θάλασσες…

Δελφίνια ερωτευμένα…

Τα δάκρυά σου,

Για το κορίτσι που του ’κλεψαν το χαμόγελο,

Ατελέσφορα

Σ ετούτη την παρέλαση

Σ’ ό,τι κρυβόσουνα ανύπαρκτο

Σε είδε…

Της ποντικίσιας σου ουράς

Με συνέπεια να προηγείσαι

Σε είδε γυμνό, ω βασιλιά…

Ανθρωπάκια κουρδιστά

Οι φρουροί της εξουσίας

Σε ένα θρίλερ φαντασίας

Ξεπεράσανε τα όρια

Στο κορμί σου που βουλιάζει

Στην ψυχή σου που σπαράζει

Δεν αφήνουν περιθώρια

Γκρίζοι οι ανθρώποι, γκρίζα η πόλη

Ξεχαρβαλωμένοι πόλοι

Στάζουν πόνο, στάζουν πανικό

Κι είσαι εσύ το πρώτο θύμα

Δίχως τάφο, δίχως μνήμα

Ποιός μιλάει γι αυτό το φονικό

Ψεύτικοι εθνοσωτήρες

Ατσαλένιοι οδοστρωτήρες

Όλα σου τα ισοπεδώνουνε

Τη ζωή σου στηλιτεύουν

Τo παρόν σου παγιδεύουν

Και το μέλλον σου κυκλώνουνε

Μην κοιτάζεις μουδιασμένος

Σε διλλήματα χαμένος

Μην κρατάς τα χείλη σφαλιστά

Κιτρινίσαν οι αιτίες

Φτιάξε νέες πολιτείες

Δίχως ανθρωπάκια κουρδιστά

Είσαι εσύ...

Είσαι εσύ που μ’ ανεβάζεις

στα σκαλιά του παραδείσου,

είσαι εσύ που με βουλιάζεις

στα σκοτάδια της αβύσσου...

Είσαι εσύ που το φιλί μου

μ’ ένα ψέμα το νοθεύεις,

είσαι εσύ που τη ζωή μου

απ’ τα ερείπια μαζεύεις...

Είσαι εσύ που αποφασίζεις

την αρχή μου ή το τέλος,

την καρδιά μου τη σφραγίζεις

με ένα αστέρι ή με ένα βέλος…

Με την Ψυχή για να σμίξει ο Έρωτας

Ψάχνεις φιλιά που να έχουν αρμύρα

μα τα ξεχνάς σε δωμάτιο υγρό.

Σα ναυαγός τριγυρίζεις στα βράχια

έτσι θαρρείς ξεγελάς τον καιρό.

Χάδια ζητάς που να έχουνε φλόγα

μα τα ακουμπάς στα λευκά του χιονιά.

Σαν ερημίτης βαδίζεις στην άμμο

κι έτσι θαρρείς πως κρατάει η φωτιά.

Με την Ψυχή για να σμίξει ο Έρωτας

θέλει να φλέγεσαι σαν δειλινό,

σ’ άγια νερά να βουτάς αξημέρωτα,

θέλει ν’ αγγίζεις και γη και ουρανό.

Κόσμε

Κερνώ σε κόκκινο κρασί,

Με πνίγεις στα σκουπίδια,

Φυτεύω σου βασιλικό,

Τροχίζεις μου λεπίδια.

Κόσμε στραβέ κι ανάποδε,

Παντού αποκαΐδια,

Δε σε αντέχω άλλο πια,

Πήγαινε στα τσακίδια.

Ανοίγω σου την αγκαλιά,

Καρφώνεις μου την πλάτη,

Σου βάζω μέλι στην πληγή,

 Και ρίχνεις μου αλάτι.

Κόσμε σακάτη κι άδικε,

Δεν πάει παραπέρα,

Καινούρια ρότα χάραξα

Να δω μια άσπρη μέρα.

Δε σε φοβάμαι

Δε σε φοβάμαι

Κόσμε δυνάστη απέναντί σου

Πάντα θα ’μαι.

Ψηλά πετάω

Και δε με φτάνει

Η σιδερένια σου καρδιά.

Δε με τρομάζεις

Μια ζωή ερήμην

Με καταδικάζεις.

Μπροστά κοιτάω

Στης φυλακής μου τα κελιά

Βάζω φωτιά.

Θα πολεμάω

Τα καταχθόνια σχέδιά σου

Θα χαλάω.

Σαν  αποστάτη

Με κυνηγάς

Μα ως το τέλος θα κρατώ.

Και δε λυγίζω

Ό,τι σκοτώνεις διαρκώς

Υπολογίζω.

Κόσμε δυνάστη

Τη μολυσμένη αναπνοή σου

Καταργώ.

Κι αν είναι

Τα μάτια μου ξελόγιασες

Πώς πίσω μου να  αφήσω

Τα χρόνια που μου χάραξες

Με άσβηστη γραφή

Μέσ’ στην ψυχή μου φώλιασες

Με ποιά βροχή να σβήσω

Τις εποχές που έχουνε

Δική σου υπογραφή

Και ας μην έκαμες ποτέ

Στεριά σου την καρδιά μου

Κι αν δε τη ρώτησες ποτέ

Τι είχε να σου πει

Κι αν είναι νά βγει αληθινή

Η κόρη του Πριάμου

Εκείνο που απόμεινε

Στα δύο ας κοπεί

Ήτανε

Ήτανε όλα να χαθούν

Τα φλογερά τα μάτια σου

Τα φλογισμένα χείλη

Ποιός σε αγάπησε αληθινά να δεις

Στ’ αλήθεια ποιός σε ερωτεύτηκε 
Ποιος τα φτερά του ρίχνει στη φωτιά

Σα χελιδόνι να πετάς ψηλά

Να ’χει αιτία η ξαγρύπνια σου

Ποιός γίνεται φεγγάρι τις νυχτιές

Ποιός το κορμί του έκανε στεριά

Μέσα στα κύματα να μη χαθείς

Ποιός πολεμάει τα στοιχειά της γης

Μη δε γιορτάσεις την ανάσταση

Ήτανε όλα να χαθούν

Και ήλιοι αβασίλευτοι

Και μεθυσμένοι κήποι

Ψηλά είναι το φως

Διπλά και αν χρεώθηκα

κι εκείνα που δεν όφειλα,

σε σφαλιστά πορτόφυλλα,

καρδιά μου, μη φυλλορροείς.

Χίλιες φορές κι αν δόθηκα

σε μια αγκαλιά προδότισσα,

με νάμα κι αν την πότισα,

μη με ρωτάς,  μην απορείς.

Κάνε σκαρί τα ζόρια σου,

πανί τη στεναχώρια σου,

και πρόσω ολοταχώς.

Κάνε πουλί τη λύπη σου,

φτερό το καρδιοχτύπι σου,

ψηλά είναι το φως.

Ακόμα

Ακόμα ένας Χρόνος

Αιμόφυρτος

Ακόμα μια Άνοιξη

Ξεγυμνωμένη

Μια ακόμα Πρωτομαγιά

Δίχως Δικαίωση

Θάλασσα

Σφράγισε τα χείλη  μου

το στερνό φιλί σου

κι ύστερα μου μίσεψες

σ’ άλλον ουρανό.

Σφάλισα στα μάτια μου

το ζεστό σου βλέμμα,

περιστέρι μου λευκό,

στον κατακλυσμό.

Είπες είμαι ο δρόμος σου

μα ολόγυρά σου

αδιεξόδους έχτιζες

και ένοχες σιωπές.

Κι οι μικρές αλήθειες μου,

τα κρυφά μου πάθη,

άφησα και γλίστρησαν

σε νεροσυρμές.

Είπες η αγάπη σου

θάλασσα πως είναι

μα στα βράχια έσβησε

σαν σταλαγματιά.

Κι άλλο δεν μου απόμεινε

κάθε που νυχτώνει

θάλασσα να γίνομαι

σε έρημη στεριά.

Μ. Παρασκευή

Χριστέ μου, σήμερα

με θλίψη οι άνθρωποι

τη Σταύρωσή σου προσκυνούν

και σ’ ένα σταυρό,

δίχως αιδώ,

τα αδέλφια τους σταυρώνουν

Αποκάλυψη

Σαν είδες

Τη γυμνή μου φτέρνα

Το αληθινό σου πρόσωπο

Αντίκρισα…

Πεταλούδες

Στο σκοτάδι αν κατοικήσεις

δύσκολο να βγεις στο φως,

να κυλάς σαν το ποτάμι,

να γελάς σαν ουρανός.

Αν κρυφτείς σε μία πλάνη

δύσκολο τα απλά να δεις,

να φιλάς σαν τον πρωτάρη,

να πονάς σαν ποιητής.

Και η ζωή κι ο θάνατός σου

δυο πεταλούδες στη βροχή,

μέσ' στην καρδιά βαθιά κρυμμένα

είναι το τέλος κι η αρχή.

Στο σκοτάδι αν κατοικήσεις

σε πονάει μετά το φως,

μπερδεμένη η καρδιά σου

ξένος μοιάζει ο αδερφός.

Η εκδίκηση της οχιάς

Στο μονοπάτι με τις ακακίες,

κάτω απ’ τον Αυγουστιάτικο ήλιο,

το δηλητήριο μιας οχιάς με τρόμαξε,

ήμουν δεν ήμουν δέκα,

και την πετροβόλησα.

Κι εκεί σε μια άκρη του πλακόστρωτου

το παράπονο του μικρού φιδιού έμεινε,

και κάθε που τα βήματά μου

με ξαναπάνε στο δρομάκι, με ρωτάει,

στα μονοπάτια της ζωής μου,

αν λιγότερο φοβάμαι

ιοβόλες καλημέρες σαν συναντώ.

Έτσι ο Έρωτας...

Σε όσα φοβόμαστε κρυβόμαστε,

στα δίχτυα μπερδευόμαστε

μιας ψεύτικης υπεραξίας.

Με νάιλον φλόγες  ζεσταινόμαστε

κι αποκοιμόμαστε

στη σκιά μιας φαύλης ευταξίας.

Πόσο αγαπιόμαστε θυμόμαστε

τυχαία σαν βρισκόμαστε

σε ένα καφέ πολυτελείας.

Με χάρτινα φιλιά αγγιζόμαστε

κι ονειρευόμαστε

από απόσταση ασφαλείας.

Έτσι ο Έρωτας να βγάλει ρίζες δεν μπορεί,

να απλωθεί  ως του ορίζοντα την άκρη,

εμείς να τον ποτίζουμε με αρμυρό νερό

κι αυτός να ζει μόνο με της καρδιάς το δάκρυ…

Θέλει

Θέλει απλωσιά το όνειρο,

περβόλια αγιασμένα,

άσπρα φτερά να βγάζει ο νους

τον ουρανό ν’ αγγίζει.

Θέλει φωτιά ο Έρωτας,

ποτάμια φλογισμένα,

να πυρπολείται η καρδιά

η νύχτα να ραγίζει.

Θέλει τραγούδια η ζωή

και μάτια ορκισμένα,

λόγο να έχει η ψυχή

ποτέ να μη λυγίζει.

Ακροβασία

Σ’ έχω πολλή ανάγκη,

σ’ απόκρημνο φαράγγι

το δάκρυ αργοκυλά.

Μη μου γυρνάς την πλάτη,

πώς να πιαστώ από κάτι,

τα δύσκολα πολλά.

Σαν πέφτει το σκοτάδι

μ’ ένα βαθύ σημάδι

του χθες ακροβατώ.

Μακριά σου δε γελάω,

τις μέρες ξεγελάω

μήπως και ξεχαστώ.

Τώρα νωρίς νυχτώνει,

μη με αφήνεις μόνη,

σε τόση ερημιά.

Μη με αφήνεις τώρα,

παιδί σε ξένη χώρα

να ψάχνει μια γωνιά.

Τούτο το χρόνο

Τούτο το χρόνο να ’τανε

οι ξέρες να ανθίσουνε,

τα σκοτεινά, τ’ ανήλιαγα

με μπρούσκο να μεθύσουνε.

Να ’ρθει ανάστροφος καιρός,

τα λόγια να καρπίσουνε,

τα τούνελ και οι φυλακές

με φως να πλημμυρίσουνε.

Αλάνης νά βγει άνεμος,

οι δρόμοι να ανοίξουνε,

με μια φωτιά, με μια αγκαλιά

τ’ αταίριαστα να σμίξουνε.

Να ξεφαντώσουν οι καρδιές,

οι λύκοι να δειλιάσουνε,

όλα του κόσμου τα πουλιά

τον ήλιο να χορτάσουνε.