Μοίρα

Τ’ αστέρια ποιός κορόιδεψε,

κορίτσι, και πλανιέσαι,

βγαίνεις στο κύμα να λουστείς,

ξυπνάς σε ξένη γη.

Τι είναι που σε ξόδεψε

κι όλο αποξεχνιέσαι

στα μονοπάτια της σιωπής,

στης λήθης την πηγή.

Και τα φιλιά του Έρωτα,

της άνοιξης τα μύρα

είναι φορές που γίνονται

στα μάτια σου φωτιά.

Πού να βρω τ’ αφανέρωτα

να άλλαζα τη Μοίρα

και πίσω να σου δίνονται

αυτά που σου χρωστά.