Σε όσα φοβόμαστε κρυβόμαστε,
στα δίχτυα μπερδευόμαστε
μιας ψεύτικης υπεραξίας.
Με νάιλον φλόγες ζεσταινόμαστε
κι αποκοιμόμαστε
στη σκιά μιας φαύλης ευταξίας.
Πόσο αγαπιόμαστε θυμόμαστε
τυχαία σαν βρισκόμαστε
σε ένα καφέ πολυτελείας.
Με χάρτινα φιλιά αγγιζόμαστε
κι ονειρευόμαστε
από απόσταση ασφαλείας.
Έτσι ο Έρωτας να βγάλει ρίζες δεν
μπορεί,
να απλωθεί ως του ορίζοντα την άκρη,
εμείς να τον ποτίζουμε με αρμυρό
νερό
κι αυτός να ζει μόνο με της
καρδιάς το δάκρυ…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου