Φεγγαράκι

Η ανέμη γυρίζει,

παραμύθι αρχίζει

όμορφο της γιαγιάς.

Στο μικρό μας σοκάκι,

νιόβγαλτο φεγγαράκι,

πάλι απόψε με πας.

 

Μοιάζει η νύχτα αιώρα

και το πριν με το τώρα

φίλιοι αριθμοί.

Ταιριαστά νυχτοπούλια,

αγκαλιά με την Πούλια

λίγο πριν κοιμηθεί.

 

Παίρνει φόρα η ανέμη,

μεθυσμένο μελτέμι

μπλέκεται στην κλωστή.

Ανάλαφρη, πουπουλένια,

η καρδιά κάθε έγνοια,

θα αποχωριστεί.

Λήθαργος

Συντρόφισσές ύπουλες οι ανοχές σου

Προτού το πέπλο βγάλουν

Γραπώνονται απάνω σου

Τα χνώτα τους σε αποκοιμίζουν

Κι εκεί μέσα στο λήθαργο

Μόνος σου βρίζεις και βλαστημάς

Για τις ισόβια εκδιδόμενες ερωμένες σου

Φόνισσες ενοχές σου...

Γιατί...

- Γιατί, παππού, ο ουρανός δεν είναι γαλάζιος;

-Επειδή υπάρχουν πολλά καυσαέρια.

-Γιατί η θάλασσα είναι τόσο θολή;

-Επειδή πέφτουν μέσα όλα τα άχρηστα.

-Γιατί δεν υπάρχουν πολλά δέντρα;

-Επειδή δεν τα προσέχουμε.

-Γιατί οι πόλεις είναι τόσο γκρίζες;

-Επειδή έχουν πολλά κτίρια

-Γιατί έχουν πολλά κτίρια;

-Επειδή εκεί ζουν πολλοί άνθρωποι.

-Γιατί οι άνθρωποι κάνουν πολέμους;

-Επειδή θέλουνε…ειρήνη.

-Γιατί συμβαίνουν όλα αυτά παππού;

-Γιωργάκη μου, τι λες,

πάμε να σε κεράσω μια καρυδόπιτα;

Γράφω νε και ρο

Γράφω νε και ρο, να σου το νερό.

Πέφτει και σηκώνεται σαν παιδί μικρό.

Φεύγει από τα βουνά, κλαίει και γελά.

Κρύβει τα παιχνίδια του μέσα στην πλαγιά.

 

Ξεγλιστράει, κρύβεται μέσ’ στις ρεματιές.

Να σου σκίνα, κουμαριές και βατομουριές.

Τρέχει, τρέχει βιαστικό, βρίσκει ποταμό.

Μέχρι το βραδάκι να φτάσει στο γιαλό.

 

Σαν παιδί μικρό παίζει το νερό.

Στα κλαδιά σκαρφάλωσε μήλο ζουμερό.

Γράφω νε και ρο, τρέχει το νερό.

Να σου φανερώνεται συννεφάκι νιό.

Στην ίδια πόλη

Στην ίδια πόλη ξένοι

Μόνοι και ξεχασμένοι

Παντού μπετόν και γκρίζο

Σαν σε έρημο βαδίζω

Στο ίδιο μπαρ θαμώνες

Σαν έρημοι πυλώνες

Κι η μουσική στα ύψη

Τη μοναξιά να κρύψει

Τόσα αυτά που έχουμε να πούμε

Πόσα κι αυτά που θέλουμε να δώσουμε

Έλα της μοναξιάς μας το θηρίο

Να το ξορκίσουμε και να γλυτώσουμε

Ανάδυση

Θ’ ανοίξω πόρτες και παράθυρα

Τα μάτια μου θα κλείσω

Τον κόσμο να ονειρευτώ

Ξανά απ’ την αρχή

Έβαλε αγέρα

Έβαλε αγέρα, άλλη μια μέρα

Με μπερδεμένο βηματισμό

Ανεμοζάλη, παντού αιθάλη

Πόσο να αντέξεις στον χαλασμό

Έφτασε μπόρα, άραγε τώρα

Θα βρεις μια πόρτα που να ‘χει φως

Αυτό το βράδυ μέσ’ στο σκοτάδι

Που τόσο αγρίεψε ο καιρός

Η γη στενάζει, ρούχο αλλάζει

Ποιός θα το νοιώσει, ποιός θα το δει

Πώς σε πονάει που τριγυρνάει

Μόνο στους δρόμους ένα παιδί

Έβαλε αγέρα, άλλη μια μέρα

Με τα σημάδια μίας πληγής

Φοβάσαι τόσο, πώς να σε σώσω

Πάρε την καρδιά μου να κρατηθείς

Αντιστροφή

Έως εδώ...στην Ιστορία... Ηρωικά...

Οι αντοχές της γης τελέψαν 

Τα παλικάρια να μετρά

Σπέρματα των αιώνων

Ο ήλιος να μεσουρανεί

Κι εκείνα να 'χουν φύγει

Μανάδες τα στήθη τους να σκίζουνε

Και όλοι να σωπαίνουν

Απόκαμαν τα μάρμαρα

Και τα κλαδιά της δάφνης

Εκείνους που κι οι πέτρες τρέμανε

Αυτά να μνημονεύουν...

Δόξα...θυσία...δάκρυα...

Και πριν...φωτιά...μαχαίρι...αίμα...

Αίμα που  δεν περίσσευε...

"Ηρωικώς Πεσόντων"

Ήρθανε για να πέσουνε

Για πεντοζάλη να χορεύουν

Να καμαρώνουνε οι πατεράδες τους

Κι οι κοπελιές να λιώνουν

Τάχα να γεννηθήκανε

Για της αγάπης το κρασί

Για να τους γράψει η Ιστορία...Ηρωικά...

Σκοτείνιασε ο ουρανός

Ουρλιάζει ο αγέρας

 Έως εδώ...οι αντοχές τελέψανε...

Ζωή δεν περισσεύει...

Παραπονιάρικο παιδί...

Παραπονιάρικο παιδί...

Σαν σε κοιτά στα μάτια

Χίλια μαχαίρια σε τρυπούν

Σε κάνουνε κομμάτια

Τί να του πεις που γύρω του

Οι αγέρηδες πληθαίνουν

Τόσα σπουργίτια μοναχά

Στο κύμα αργοπεθαίνουν

Πού να 'χει ακούραστα φτερά

Να γίνεις χελιδόνα

Ήλιος αντάρτης να φανεί

Στη μέση του χειμώνα

Τί να του πεις για τη νυχτιά

Που σβήσαν της τα αστέρια

Τί να του πεις σαν σε κοιτά

Με υψωμένα χέρια

Πού να βρεις μια μικρή αυλή

Με κάτασπρα πεζούλια

Να παίζει ο Αυγερινός

Να ξαποσταίνει η Πούλια

Παραπονιάρικο παιδί...

Να 'ναι ο αδερφός σου...

Βροχούλα γίνε να λουστεί

Μπορεί να 'ναι κι ο γιος σου... 

Πάμε, καρδιά μου

Σ' αυτόν τον τόπο δε χωράς

πληθύνανε οι πόνοι,

ο αδερφός σε μάχεται

κι ο φίλος σε λαβώνει.

Έλα να φύγουμε μακριά

να πάμε σ' άλλα μέρη

και ας μην έχει άνθρωπο

να σου βαστά το χέρι.

Τάχα και τί απόμεινε

χαρά για να σου φέρει,

ως κι απ' αυτούς που αγάπησες

κανένας δε σε ξέρει.

Πάμε, καρδιά μου, κι όπου βγει

κι όπου μας πάει το κύμα,

μαζί να ξετυλίξουμε

απ΄την αρχή το νήμα.

Το όνομά σου

Της μοίρας φίλεμα, δώρο της ακριβό,

καθώς με άγγιξε η αναπνοή σου,

κάθε που ψάχνω ένα δρόμο να σε βρω

ακολουθώ τα χνάρια της ζωής σου.

Θαλασσαϊτός το βλέμμα σου το φωτεινό,

ζεστή φωλιά το κάθε άγγιγμά σου,

σαν σε ζητάω σαν πουλί αλαργινό

πίσω γυρνώ, κοιτώ το πέταγμά σου.

Και είσαι εσύ ο οδηγός μου

σ' όλα τα δύσκολα του κόσμου,

δίχως σπαθιά να πολεμάω,

θεριά κι αγρίμια να νικάω.

Και ψιθυρίζω το όνομά σου

και είναι σαν να είμαι κοντά σου,

μάγια και ξόρκια προσπερνάω,

με κόκκινη κλωστή κεντάω.

Τα χνάρια σου ο δρόμος μου...

ώσπου να σβήσει ο ήλιος...

Κι όσο αντέξω

Στου Προκρούστη το κρεβάτι,

κόσμε, το 'βαλες γινάτι

να περάσω μια ζωή.

Χειροπόδαρα με δένεις,

με τεντώνεις, με μικραίνεις

και γυρεύεις αμοιβή.

Με πληγώνεις, με ματώνεις,

τα φεγγάρια μου θαμπώνεις,

στο σκοτάδι με πετάς.

Σαν πραμάτεια με λογιάζεις,

τίποτα δε λογαριάζεις,

σαν δεσμώτη με κρατάς.

Η πνοή σου δηλητήριο,

και ο νους σου σε ντελίριο,

πάνω απ' όλα ο σκοπός.

Τα ηνία να κατέχεις

κι όλο να με κατατρέχεις,

εφιάλτης μου φριχτός.

Μα στιγμή δε θα σωπάσω,

όσες νύχτες κι αν περάσω

ακροβάτης στο κενό.

Το όνειρό μου κάνω άτι

τα στοιχήματά σου στάχτη

και αστέρια με κερνώ.

Μεθυσμένη,κι όσο αντέξω,

μα με σένα, κόσμε, απ' έξω,

στης ψυχής μου τους ρυθμούς.

Στου ουρανού μου τις αλάνες,

δίχως τραύματα και πλάνες,

δίχως φόβους φονικούς.

Τί κάνεις;

"Τί κάνεις;" με ρώτησες...

Είπα "Καλά"... Έτσι λέω πάντα...

Κι όμως...

Με τόσους "γνωστούς-Λερναίες Ύδρες...

Με τόσους "φίλους-Προκρούστες...

Με τόσο νερόβραστη κατανόηση γύρω μου...

Επειδή έναν τέτοιο κόσμο δεν ονειρεύτηκα...

Όχι... Δεν είμαι καλά...

Περιβολάκι

Αληθινή κι απέριττη,
μικρή γαρυφαλλιά μου,
σκορπάς χαρά στα μάτια μου,
μύρα στην αγκαλιά μου...
Και η Λευκή σε χαίρεται
κι όλο σε καμαρώνει,
τριγύρω σου ο Έρωτας
απ' την αυγή φουντώνει...

Περιβολάκι η ψυχή
και πιοός να το ποτίσει
ν' ανθίσουνε τα γιασεμιά
και μύρα να γεμίσει.
Να σκορπιστεί στους ίσκιους του
δροσιά να μεταλάβει,
κι ό,τι αξίζει στη ζωή
ίσως να καταλάβει...
Περιβολάκι η ψυχή
και πιοός να το σκαλίσει
κλωνιά να απλώσει η λεμονιά,
να κρεμαστεί μελίσσι.
Να ξεχαστεί στους κόρφους του
ο νους να γαληνεύει
κι ό,τι γλυκαίνει τη ζωή
μονάχα να γυρεύει...

Θέλω να λέω

Θέλω να λέω ''έζησα''
σαν χαιρετώ σε, φως μου,
βαρκούλα που ταξίδεψα
στα πέλαγα του κόσμου.

Θέλω να λέω ''σκόρπισα''
στων δρόμων την αρμύρα,
ήμουν εγώ που όρισα
την ακριβή μου μοίρα.

Να λέω ''στάχτη έγινα''
τις νύχτες για ένα χάδι
μα τόσα πήρα κι έδωσα
ώσπου να 'ρθει το βράδυ.

Θέλω να λέω... ''έζησα''...

Μονάχα Φως..

 Να είναι σκαλοπάτι ο Θεός

Απάνω να πατήσεις

Μόνο Αλήθεια...Μονάχα Φως...

Το μόνο σου σκαλί, εσύ

Για μια στιγμή... Έστω...

Μαζί του να μιλήσεις

Με το φως σου

 Βυθισμένη στη θλίψη,

είναι εσύ που 'χεις λείψει,

μυστικέ μου γιαλέ.

Μα τα χνάρια σου μένουν

στις καρδιές που προσμένουν

του ουρανού σου το μπλε.

Είναι ό,τι ποθούσες

κι ολοένα ζητούσες

μια καινούρια αρχή.

Με καμένους τους φράχτες,

τους κακούς, λιποτάχτες

με την πρώτη βροχή.

Τώρα αγέρας φυσάει.

κι η ψυχή δε χωράει

σε μια χλαίνη τριμμένη.

Αρχινάει η μπόρα

μα η γη από τώρα

με το φως σου λουσμένη.

Διαστροφή

Γκρίζοι οι δρόμοι και αδιάβατοι
κι ο κόσμος γύρω ένα καμίνι,
ήρθε ο Απρίλης δίχως πασχαλιές
κι απάντηση κανείς δε δίνει.

Κλεισμένα σπίτια, έρημες αυλές,
κι ένα παράξενο αγέρι,
ένα δεντρί ζητά απ' τη νυχτιά
τ' αηδόνια πίσω να του φέρει.

Ποιος είναι ο δαίμονας, αυτός που βάλθηκε
στη γη να απλωθεί τόσο σκοτάδι,
τα παιδικά χαμόγελα ποιος ζήλεψε,
ποιος τη ζωή μας έβαλε σημάδι...