Με το φως σου

 Βυθισμένη στη θλίψη,

είναι εσύ που 'χεις λείψει,

μυστικέ μου γιαλέ.

Μα τα χνάρια σου μένουν

στις καρδιές που προσμένουν

του ουρανού σου το μπλε.

Είναι ό,τι ποθούσες

κι ολοένα ζητούσες

μια καινούρια αρχή.

Με καμένους τους φράχτες,

τους κακούς, λιποτάχτες

με την πρώτη βροχή.

Τώρα αγέρας φυσάει.

κι η ψυχή δε χωράει

σε μια χλαίνη τριμμένη.

Αρχινάει η μπόρα

μα η γη από τώρα

με το φως σου λουσμένη.