Έφτασε το καρναβάλι
και χαρά, γιορτή μεγάλη
όμως να, το Μαρικάκι
έχει έννοια και μεράκι…
Σε μια έρμη παραλία
περασμένα μεγαλεία
νοσταλγεί κι αναστενάζει,
θα τη φάει το μαράζι...
Που ’ναι πια τα χρόνια εκείνα
που ντυνόταν κολομπίνα
και ο Κωνσταντής πιερότος
κι ήτανε σε …όλα πρώτος!
Και ντυνότανε κουρσάρος,
πώς να διώξ’ αυτό το βάρος,
κι η Μαρίκα μαρκησία
μέσ’ στα κρίνα και στα ία!
Γλέντια είχαν και χαρούλες,
μάρτυρές τους …οι ραχούλες,
τώρ’ αυτός όλο νυστάζει…
κι αυτή μένει με το νάζι…
Μόνη της παραμιλάει,
μα η δόλια τι ζητάει,
λίγο φλερτ, ένα χαδάκι,
κρίμα το σατέν στριγκάκι…
Τώρα πώς να αποκρέψουν…
…βαλς οι δυο τους να χορέψουν,
που το έρμο παλικάρι
όλο σφίγγει το ζωνάρι…
Δυο παλιόχαρτα η προίκα
και σε όλα «Στοπ, Μαρίκα!»…
να κι η τρόικα με φόρα
άλλο πια δεν πάει τώρα...
Κι ήρθανε τα πάνω κάτω
κι όλοι κάνουν τον Πιλάτο…
κι η Μαρίκα δεν αντέχει,
από τέτοια δεν κατέχει…
Ανεβαίνει στο περβάζι
και φωνή μεγάλη βγάζει:,
«Είν’ ασήκωτα τα βάρη
και ο διάολος θα τους πάρει!»
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου