Κλωστή το χάδι, που ανυπομονεί,
πανί του έρωτα υφαίνει,
μ’ αργεί μέσα στη νύχτα να φανεί
κι όλο το κύμα τον μακραίνει.
Κρυφό νυχτέρι κάνεις τον καημό,
πληγή της μοίρας τα σημάδια,
της μοναξιάς σου ρίχνεις το λυγμό
στης λήθης τα βαθιά πηγάδια.
Φιλί το φάδι, που αργοπορεί,
θεούς κι ανθρώπους ξεγελάει,
όμως στο πέλαγος ούτε σκαρί
για γυρισμό να μαρτυράει.
Γλυκό καρτέρι κάνεις τον καιρό
κι ας είναι ατέλειωτα τα βράδια,
σκορπάς της προσμονής σου το νερό
στου χρόνου τα πυκνά σκοτάδια.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου