Μαζί απ' την αρχή...

Είπαμε μαζί θ’ αρχίσουμε

όμορφη τη γη θα χτίσουμε,

βάλαμε νερό το δάκρυ μας

και ασβέστη την αγάπη μας.

Μα άνομοι καιροί μας παγιδέψανε,

με ψεύτικα τραγούδια μας πλανέψανε,

τα καλοκαίρια χάσανε το κέφι τους

και τα τζιτζίκια πέταξαν τα ντέφι τους.

Είπαμε η γη παράδεισος,

κόσμε, δεν υπάρχει άβυσσος,

έρωτας ο παντοκράτορας

κι άγγελος ο κλειδοκράτορας.

Μα άκαρδοι καιροί στριγκά σφυρίξανε,

τα δίχτυα τους πριν ξημερώσει ρίξανε

όμως εμείς απ’ την αρχή θ’ αρχίσουμε

κι ανάποδα τον κόσμο θα γυρίσουμε.

Παράξενοι καιροί μας κοροϊδέψανε

και της ανατολής το χρώμα κλέψανε

όμως μαζί απ’ την αρχή θ’ αρχίσουμε

τη γη μας με μυρσίνες να στολίσουμε…

Στο κορίτσι που δακρύζει μα δε φοβάται,
κι όταν φοβάται χαμογελάει....

Τραγούδια θα σου γράφω...

Σαν ρούχο γιορτινό

Θα σε φοράω

Η πιο όμορφη να είμαι

Την Κυριακή στην εκκλησιά,

Για σένα μοναχά

Στα άστρα μιλάω

Τις νύχτες, ακριβέ μου,

Να σου κρατάνε συντροφιά.

Κερί της Παναγιάς,

Θα σε κρατάω

Σαν μακριά σου, φως μου,

Θ’ αναζητάω λίγο φως.

Τον ήλιο του Μαγιού

Θα σου φυλάω

Σαν έρθουν γκρίζες μέρες

Φίλος σου να ’ναι κι αδερφός.

Τραγούδια θα σου γράψω,

Και μια φωτιά θ’ ανάψω

Σαν βρεις ανάποδο καιρό,

Στα ξένα σαν πλανιέσαι,

Να ’χεις ν’ αποξεχνιέσαι

Και θα σε καρτερώ…

Αποκριές -"Στοπ, Μαρίκα!"-

Έφτασε το καρναβάλι

και χαρά, γιορτή μεγάλη

όμως να, το Μαρικάκι

έχει έννοια και μεράκι…

Σε μια έρμη παραλία

περασμένα μεγαλεία

νοσταλγεί κι αναστενάζει,

θα τη φάει το μαράζι...

Που ’ναι πια τα χρόνια εκείνα

που ντυνόταν κολομπίνα

και ο Κωνσταντής πιερότος

κι ήτανε σε …όλα πρώτος!

Και ντυνότανε κουρσάρος,

πώς να διώξ’ αυτό το βάρος,

κι η Μαρίκα μαρκησία

μέσ’ στα κρίνα και στα ία!

Γλέντια είχαν και χαρούλες,

μάρτυρές τους …οι ραχούλες,

τώρ’ αυτός όλο νυστάζει…

κι αυτή μένει με το νάζι…

Μόνη της παραμιλάει,

μα η δόλια τι ζητάει,

λίγο φλερτ, ένα χαδάκι,

κρίμα το σατέν στριγκάκι…

Τώρα πώς να αποκρέψουν…

…βαλς οι δυο τους να χορέψουν,

που το έρμο παλικάρι

όλο σφίγγει το ζωνάρι…

Δυο παλιόχαρτα η προίκα

και σε όλα  «Στοπ, Μαρίκα!»…

να κι η τρόικα με φόρα

άλλο πια δεν πάει τώρα...

Κι ήρθανε τα πάνω κάτω

κι όλοι κάνουν τον Πιλάτο…

κι η Μαρίκα δεν αντέχει,

από τέτοια δεν κατέχει…

Ανεβαίνει στο περβάζι

και φωνή μεγάλη βγάζει:,

«Είν’ ασήκωτα τα βάρη

και ο διάολος θα τους πάρει!»

Δεν είναι...

Δεν είναι που στ’ αγιάζι

Με περίμενες...

Δεν είναι που για μένα

Άνθισε,

Κόκκινο τριαντάφυλλο η καρδιά σου…

Δεν είναι που στο πλάι μου

Ξενύχτησες…

Προσκέφαλό μου γίνανε

Τα όνειρά σου…

Δεν είναι που για μένα

Όλα τα φύλαγες…

Όλα μου τα ’δωσες…

Μα είναι που ποτέ

Δε ζήτησες να πάρεις...

Αφιερωμένο στη Μ.

Πηνελόπη

Κλωστή το χάδι, που ανυπομονεί,

πανί του έρωτα υφαίνει,

μ’ αργεί μέσα στη νύχτα να φανεί

κι όλο το κύμα τον μακραίνει.

Κρυφό νυχτέρι κάνεις  τον καημό,

πληγή της μοίρας  τα σημάδια,

της μοναξιάς σου ρίχνεις το λυγμό

στης λήθης  τα βαθιά πηγάδια.

Φιλί το φάδι, που αργοπορεί,

θεούς κι ανθρώπους ξεγελάει,

όμως στο πέλαγος ούτε σκαρί

για γυρισμό να μαρτυράει.

Γλυκό καρτέρι κάνεις τον καιρό

κι ας είναι ατέλειωτα τα βράδια,

σκορπάς της προσμονής σου το νερό

στου χρόνου τα πυκνά σκοτάδια.

Σε λάθος μονοπάτια

Σε λάθος μονοπάτια

κι αν γίνομαι κομμάτια

με μια ματιά σου, με μια λέξη,

δεν πονάω.

Του κόσμου το φαρμάκι

με ένα ταξιδάκι

μέσ’ στου κορμιού σου τα πελάγη

λησμονάω.

Της μοίρας μοιρολόγια

με τα δικά σου λόγια,

μ’ ένα φιλί σου, μ’ ένα χάδι,

προσπερνάω.

Σα χάνομαι τις νύχτες

με  άνομους κι αγύρτες

μέσ’ στης αγάπης σου το χρώμα

δε γερνάω.

Κι αν οι καιροί

με κάνουνε ναυάγιο

μέσ’ στην ψυχή

η δική σου μορφή

χαρά μου είναι και κουράγιο.

Το 'μαθες κυρ Αθηνά;

Ε,

το ‘μαθες κυρ Αθηνά;

Πως μονοιάσανε τα κράτη,

πόλεμους δεν κάνουν πια,

δώσανε όλοι τα χέρια,

βασιλεύει ανθρωπιά;

Σταματήσανε να κλέβουν

οι τρανοί τους πιο μικρούς,

πάψανε οι χρυσοθήρες

να ζητάνε θησαυρούς;

Πως χορτάσανε ψωμάκι

πάν’ στη γη οι πεινασμένοι,

βγάλανε φτερά αγγέλων,

όλοι τους, οι κολασμένοι;

Χα,

το ‘χαψες κυρ Αθηνά;

Πώς

Πώς να κρατήσεις στην τάχα δημοκρατία
κίβδηλων υποσχέσεων, ψεύτικων όρκων

πώς να αντέξεις στην τόση ασυδοσία

των αδηφάγων χεριών πλάνων κι επιόρκων.

Πώς να μπορέσεις να ζήσεις σε ένα κόσμο

που σταυρώνει οράματα, τρώει τα παιδιά του

και έτσι απλά ο κάθε δήθεν Ιησούς

τρώει και πίνει εις την υγειά του.

Πώς να βαστήξεις σαν ξεπουλιούνται όνειρα,

στα ζάρια παίζονται του κόσμου οι ελπίδες,

πώς να υπομείνεις και πώς να αντισταθείς,

σαν χάνονται, προτού παιχτούν, όλες σου οι παρτίδες.

Αγανάκτηση

Είμαι, λέει, σαν άνθρωπος,

μόνο η μιλιά μου λείπει.

Μα εγώ στους δρόμους τα παιδιά μου δεν αφήνω.

Δεν αρπάζω όταν δεν πεινώ

Δεν έχω κανόνια, βόμβες, χημικά.

Γαβ! Τι θράσος!

Να πάρει, δεν τους επιτρέπω!

Δοκιμασία

Κινούμαι ανάμεσα

σε πλακόστρωτα

                δρομάκια με γεράνια

και σε φανταχτερές

                 μονότονες λεωφόρους,

σε φωτεινά

                  παιδικά πρόσωπα

και σ’ απροσδιόριστες

                   μακιγιαρισμένες φιγούρες,

στη μοσχοβολιά

                   μωρουδίστικων ονείρων

και τη μπόχα

                   ενήλικων οραμάτων,

δοκιμάζοντας τις αντοχές μου.

Αλυσίδες

Σκαριά αλυσοδεμένα στη στεριά

αν και φτιάχτηκαν να ταξιδεύουν,

αητοί φυλακισμένοι σε κλουβιά

αν και γεννήθηκαν για να πετάνε,

ψυχές αιχμάλωτες στα δει και στα πρέπει

αν κι ονειρευτήκανε να ζουν ελεύθερες.

Περσεφόνη

Γυναίκα, γη, λουλούδι,

τι να πω εγώ για σένα,

το λέει ένα δειλινό

που αμάρτησε,

της νύχτας κρίματα αγιασμένα.

Αχ, Περσεφόνη,

σαν τριγυρνάς τις νύχτες μόνη

ένας καημός σε ξαγρυπνάει,

μπορεί να είναι χίμαιρα,

μπορεί ένας θεός.

Φωτιά, πληγή, τραγούδι,

τι να βρω για να σ’ αλλάξω,

μα κι αν το κάνω θα χαθώ

το φθινόπωρο,

ποτέ ξανά δε θα πετάξω.

Αχ, Περσεφόνη,

σαν στροβιλίζεσαι στο χιόνι

ένας καημός σ’ ακολουθάει,

μπορεί να είναι έρωτας,

μπορεί κατακλυσμός.

Πρόοδος

Πήρε χώμα απ’ το μυαλό

Νερό απ’ την καρδιά του

-ξεχώρισε απ’ όλα τ’ άλλα ζώα-

Κι έπλασε λέξεις: -ρήματα, αντωνυμίες ουσιαστικά-

Συγκεκριμένα ουσιαστικά: -ουρανός, θάλασσα, πέτρα-

Ουσιαστικά αφηρημένα: -ελευθερία, τόλμη, πόλεμος-

Πόλεμος, χωρίς ανώδυνους τοκετούς να νικά το θάνατο

Πόλεμος, αν και δυσκοίλιος να αφοδεύει τον

                                                            εγωισμό του

Πόλεμος, όντας ζώο να είναι άνθρωπος

Έπλασε κι άλλα αφηρημένα ουσιαστικά -πλεονεξία,

                                                     επέκταση, εξουσία-

Κι έκανε πόλεμο, όλο και περισσότερο χρυσάφι

                                                            ν’ αποχτήσει

-αν και μονάχα ένα νόμισμα θέλει ο βαρκάρης

                                                            της Αχερουσίας-

Κι έκανε πόλεμο, ποτίζοντας με αίμα τη γη

-λες και για ν’ ανθίσει δε φτάνει ο ιδρώτας του-

Κι έκανε πόλεμο, για να υποτάξει τους γύρω του,

-δε σκέφτηκε ότι φτάνει έναν να υποτάξει,

                                                            τον εαυτόν του-

Και ξεχώρισε απ’ όλα τ’ άλλα ζώα!...

Της καρδιάς μου το "γιατί"

Με βρήκε το ξημέρωμα

κι εγώ ακόμα πάω,

σε πολιτείες και χωριά

φιλιά αναζητάω.

Και της καρδιάς μου το «γιατί»

στου άνεμου τη δίνη

ψάχνει κρυμμένα « σ’ αγαπώ»

που ο καιρός δε σβήνει.

Ποιός  καίει τα τριαντάφυλλα

προτού να μαραθούνε

και τα πετροχελίδονα

απ’ τη φωλιά πριν βγούνε.

Πήρε αργά και νύχτωσε

κι εγώ ακόμα τρέχω,

σαν το πουλί στην ερημιά

πλανιέμαι και αντέχω.

Και της καρδιάς μου το «γιατί»

χαμένο μέσ’ τις νύχτες

ψάχνει κριμένα «σ’ αγαπώ»

σε έρωτες αλήτες.

Ποιος πυρπολεί τα όνειρα

καταμεσής στις στράτες,

ποιος καίει τις αγάπες μου

και γίνονται αυταπάτες.

Γι αυτό μην ξεσηκώνεσαι

Ό,τι κι’ αν κάνεις μην το ξεχνάς

μόνο για μένα θα πονάς,

δίψα, τις νύχτες σε ξαγρυπνάω,

τα δυο σου μάτια λάμπουν σαν τα κοιτώ.

Γι’ αυτό μην ξεσηκώνεσαι για άλλες στράτες, φως μου,

και μείνε στο περβόλι μας ν’ ακούμε τα πουλιά.

Γι’ αυτό μη ξεσηκώνεσαι, είσαι μόνο δικός μου,

 με χάδια να στολίζω τα μαύρα σου τα μαλλιά.

Ό,τι κι αν κάνεις όπου κι αν πάς

μόνο για μένα θα ρωτάς,

φλόγα, στις φλέβες σου θα κυλάω,

τα δυο σου χείλη καίνε σαν τα φιλώ.