Χορός θανάτου

Ανάταση γυρεύει η ψυχή

Και το κορμί στεριά να ξαποσταίνει

Μα ένα θεριό κακό, ακοίμητο

Παραφυλάει και αχόρταγα βυζαίνει

Του μόχθου τον ιδρώτα το γλυκό

Το αίμα της καρδιάς το ονειροπόλο

Η δίψα ασίγαστη, δίψα βαριά

Το φως στερεύει στου ουρανού το θόλο

Ανάσταση ζητά και η μάνα γη

Και δυο φτερά το όνειρο στη μέρα

Μα κάθε αυγή τους στήνει ξόβεργα
Ένα θεριό, πληγή τους και φοβέρα

Κρυφά τα περιμένει στο νερό

Και όλα, όλα μοναχά δικά του

Πείνα αλόγιστη, πείνα κακιά

Και γίνεται η ζωή χορός θανάτου.

Για μια στιγμή

Τι σου λέν’ για μένα μην ακούς,

στείλε τη μιζέρια στους χολερικούς,

στη σκιά σου άσε με να ακουμπώ,

μη φοβάσαι όσα έχω να σου πω.

Τι σου λέν’ για μένα μην ακούς,

άσε την ευπρέπεια στους αυλικούς,

κι αν δεν βλέπεις της ψυχής μου τις ουλές

μη φοβάσαι όσα κρύβεις να μου λες.

Κι άνοιξ’ της καρδιάς σου το εξώφυλλο,

κάνε με για μια στιγμή παλιόφιλο,

πιες απ’ της καρδιά μου το κρασί,

δυο μικροί να γίνουμε θεοί.

Τώρα

Τώρα τις ιαχές να πάψει ο πολεμιστής

Αγέρας άγριος, θανατερός, φυσάει

Νύχτα ατέλειωτη, ποιός σου ’πε τόσο να βιαστείς

Στην εκκλησιά η έρμη νύφη να μην πάει

Τώρα οι βρυχηθμοί να πάψουνε του κανονιού

Για δες ο μαύρος καβαλάρης πώς γελάει

Ποιός τάχα ζήλεψε τα νιάτα του ομορφονιού

Και μια μισότρελη δεν πίνει, δε μιλάει

Το λόγο τώρα έχει ο ποιητής

Και τί σαν την καρδιά του κάψει

Στη μοναξιά του να ξημερωθεί

Την ιστορία μας να αλλάξει.

Το λόγο τώρα έχουν τα πουλιά

Με τις καρδιάς μονάχα στίχους

Να τους ξεκλέβουν τα μικρά παιδιά

Να ζωγραφίζουνε τους τοίχους

Ισορροπώντας

Κι αν τις στιγμές μας μοιραστήκαμε,

αποκλεισμένη γη τα όνειρά μας,

ξεχάσαμε και ξεχαστήκαμε

ισορροπώντας στη μοναξιά μας.

Στον ίδιο δρόμο κι αν βρεθήκαμε,

απαρνηθήκαμε την καρδιά μας,

μέσ’ σε σιωπές παγιδευτήκαμε

παραπατώντας στην ερημιά μας.

Στου κενού το αβάσταχτο,

σε πορείες διάφορες,

τώρα πάμε,

μέσ’ σε άδειους μονόλογους,

μέσ’ σε φλόγες παράφορες

ξενυχτάμε.

Μ' ένα μου δάκρυ

Πάνω στην πέτρα πλάγιασα

και στο θυμάρι πλάι,

όλη του την αποθυμιά

για σένα να φυλάει.

Μ’ ένα μου δάκρυ πότισα

ρίμες και καταλήξεις,

κι έγινα αστέρι της αυγής,

δρόμους να μου ανοίξεις.

Όμως στο βλέμμα σου σιωπή,

έξω βροχή κι αγέρας,

κι έμεινα αστέρι της αυγής

στο πρώτο φως της μέρας.

Απόψε...όλα...

Απόψε όλα θα στα πω

κι αύριο, αύριο ας βγει πως φταίω,

στα δυο κι ας είναι να κοπώ

και μόνη μεσοπέλαγα να καίω...

Απόψε όλα θα στα πω,

όλα αυτά που ρήμαξαν τη γη μου

κι ας είναι πια χωρίς σκοπό

να κολυμπώ στη νύχτα της ερήμου…

Απόψε…όλα…μέσ’ στο φως των αστεριών,

μια αναγέννηση ή μια θυσία,

έκπτωτους έρωτες να πάψω να θρηνώ,

να διαγράψω την Αχερουσία…


Αφιερωμένο στον Δημήτρη και στη χθεσινή
βραδιά που μας χάρισε τραγουδώντας υπέροχα...

Μα η αγάπη

Άχρονο θάμα,

της νιότης τάμα

σαν η αγάπη

δε σταματάει να πετά.

Στεριές χαμένες,

φωτιές σβησμένες,

πίσω γυρνάνε,

πάλι ο έρωτας γελά.

Χορδές σπασμένες,

κλωστές κομμένες

τώρα αλλάζουν,

γέλιου το δάκρυ που κυλά.

Της γης οι λύπες,

καπνού τολύπες,

χάνονται, πάνε,

χάδι ο χρόνος που περνά.

Άχρονο θάμα,

της νιότης τάμα

και η αγάπη

δε σταματάει να πετά.

Σαν πεταλούδα

μέσ’ στα βελούδα

κάπου τριγύρω,

μέσ’ στην καρδιά σου, ξενυχτά.

Αυγάτο σκοπελίτικο

Φίλεμα διαλεχτό

της προκομμένης γης,

της εύφορης,

κορόμηλο κεχριμπαρένιο,

για καλωσόρισμα

από τα χέρια μιας καλής,

μιας εύμορφης,

του κουταλιού γλυκό

παραδεισένιο.

Τα χαμαλιά της Σκόπελου

Μ’ αμύγδαλα, μ’ ανθόνερο,

με άχνη ζυμωμένα,

γλυκίσματα για τις χαρές,

για την καλή την ώρα,

να φανερώνουν τ’ όνειρο

σε μάτια ζηλεμένα,

διπλά να χαίροντ’ οι καρδιές

του έρωτα τα δώρα.