Απόδραση

Ξεχνάς το πλοίο της γραμμής

και γίνεσαι γοργόνα,

πετάς δυσοίωνους χρησμούς

στο μάτι του κυκλώνα.

Κρυφά μου κλαις για ό,τι έμεινε

σαν φεύγουνε τα χελιδόνια,

και μια ευχή μονάχα αν φύλαγες 

τη στέλνεις σ’ έρημα μπαλκόνια.

Κρεμάς το ρούχο της γιορτής,

παίρνεις μορφή νεράιδας,

σκορπάς σ’ ένα βαθύ γκρεμό

λόγια γριάς μαινάδας.

Και όλο λες για δυο χρυσάνθεμα

που δεν προφτάσανε ν’ ανθίσουν,

μια προσευχή μόνο κι αν ήξερες

τη λες αρκεί να λουλουδίσουν.