Όταν βραδιάζει...

Όταν βραδιάζει δεν μπορώ

στιγμή να ησυχάσω,

τρόπο δε βρίσκω να σωθώ,

εσένα να ξεχάσω.

Μέσ’ στο σκοτάδι η σκέψη σου

σα σίφουνας, σαν καταιγίδα

παίρνει κι ό,τι μ’ απόμεινε

στου νου μου τη στερνή σελίδα.

Όταν νυχτώνει δε ζητώ,

δε θέλω να ξεφύγω,

αχ, στης καρδιάς σου το σκοπό

να ξαναζούσα λίγο…

Πανηγύρι

Θάλασσα το αφιόνι μου,
αρμύρα το κρασί μου,

στης Αριάδνης την κλωστή

κρεμώ στην αντοχή μου.

Οι έρωτές μου πέλαγος

οι πόθοι μου μελτέμι,

στου Στάφυλου την αγκαλιά

γυρίζει η ανέμη.

Σε πανηγύρι  και γιορτή

ο νους και το κορμί μου,

με της Σκοπέλου τα φιλιά

γιατρεύονται οι καημοί μου.

Βότσαλα οι αγάπες μου,

κύματα οι χαρές μου,

στου αϊ-Γιάννη στο Καστρί

μερώνουν οι φωτιές μου.

Πέτρα και φως η μοίρα μου,

γιαλός το ριζικό μου,

πάν’ απ’ της Δέλφης την κορφή

πετάει τ’ όνειρό μου.

...Μαντινάδες

Με μαντινάδα κρητική θα σου το τραγουδήσω

και νά ’ρθ’ ανάποδα η γη άλλον δε θ’ αγαπήσω.

                        

Μη με κερνάς γλυκό κρασί σαν θες να με μεθύσεις,

τάξε πως σαν ο ήλιος βγει σαν άστρο δε θα σβήσεις.

                        

Της Γλώσσας κόκκινο κρασί τα δυο γλυκά σου χείλη,

πίνω και πίνω και μεθώ κι η δίψα μου δε σβήνει.

                        

Σ’ αγάπησα και πόνεσα μα ούτε που με μέλλει,

γιατ’ έχουν τα χειλάκια σου των λουλουδιών το μέλι.

                        

Σαν πρώτος  βγαίνεις στο χορό, πρώτη στον πεντοζάλη,

για σε κοπέλες χάνονται, για σε τις πιάνει ζάλη

                        

Τα χείλη σου με φίλησαν και βάψαν τ’ όνειρό μου,

τα μάτια σου με κοίταξαν, γλυκάναν τον καιρό μου.

Κάνε μου φίλο τον καιρό

Τις μέρες που περάσανε,

μ’ ήλιο και καταιγίδα,

μπαμπέσα ήταν η ζωή,

μας έστησε παγίδα.

Βάψε τα δειλινά μαβιά,

σπάσε μου όλα τα κλουβιά,

την πίκρα να μη νοιώσω.

Τις ξαστεριές που ψάχναμε

τις έσβησε ο πόνος,

τ’ αστέρια που γυρεύαμε

τα έκλεψε ο χρόνος.

Δώσ’ μου μια βάρκα με πανιά

κι ένα κλωνάρι λεμονιά

τ’ αστέρια ν’ ανταμώσω.

Στις στράτες που διαβήκαμε,

με κάλμα και μ’ αγέρι,

το φίλο έκαν’ ο καιρός,

μας έστησε καρτέρι.

Κέρνα της λησμονιάς νερό,

κάνε μου φίλο τον καιρό,

κι ας είναι να τελειώσω.

Δειλία

Ιφιγένειες θυσιάζονται

στο βωμό του Εγώ

κι εσύ,

οργισμένε μου,

τολμηρέ εαυτέ,

στέκεις αμίλητος

σφίγγοντας

τη δειλή γροθιά σου.

Αγάπη επιτέλους...

Βράδυ, πόσο κουράστηκες

Αδειάσανε οι δρόμοι

Και να άλλαζαν οι νόμοι

Να γίνουν φίλοι καρδιακοί

Κλέφτες και αστυνόμοι...

Νύχτα, κι εσύ σκορπίστηκες

Να ψάχνεις στο σκοτάδι

Έστω για ένα βράδυ

Αυτοί που μοναχοί τους ζουν

Να βρούνε ένα χάδι...

Ξημέρωμα, κι απόκαμες

Στους τέσσερις ανέμους

Στου κόσμου τους σκοπέλους,

Με ένα φανάρι για να βρεις

Αγάπη επιτέλους…

Χωρίς τίτλο

Γράφω, γράφω, γράφω…

Για τα χαμόγελα των παιδιών,

Τα όνειρα,

Την ομορφιά της ζωής,

Μα το χαρτί μου

Νοτίζει

Η απορία,

Στα μάτια των παιδιών,

Που δε χαμογελάνε…

Απόδραση

Ξεχνάς το πλοίο της γραμμής

και γίνεσαι γοργόνα,

πετάς δυσοίωνους χρησμούς

στο μάτι του κυκλώνα.

Κρυφά μου κλαις για ό,τι έμεινε

σαν φεύγουνε τα χελιδόνια,

και μια ευχή μονάχα αν φύλαγες 

τη στέλνεις σ’ έρημα μπαλκόνια.

Κρεμάς το ρούχο της γιορτής,

παίρνεις μορφή νεράιδας,

σκορπάς σ’ ένα βαθύ γκρεμό

λόγια γριάς μαινάδας.

Και όλο λες για δυο χρυσάνθεμα

που δεν προφτάσανε ν’ ανθίσουν,

μια προσευχή μόνο κι αν ήξερες

τη λες αρκεί να λουλουδίσουν.