Της μοναξιάς λουλούδι

Μόνη σου σ’ ένα μπαλκόνι,

αχ, η νύχτα σε πληγώνει,

μα δεν πας να κοιμηθείς

κι όλο σιγοψιθυρίζεις,

το τραγούδι ξαναρχίζεις

κάπου για να κρατηθείς.

Και γυρεύεις απ’ τ’ αστέρια

στ’ αξημέρωτα νυχτέρια

της αγάπης το κλειδί,

το κλειδί που όποιος το ’χει

στου παράδεισου μετόχι

γίνεται ξανά παιδί.

Και ζητάς απ’ το φεγγάρι,

πριν ο ύπνος να σε πάρει,

το χρυσό το μυστικό,

μυστικό που όποιος γνωρίσει

στου παράδεισου τη βρύση

πίνει αθάνατο νερό.

Κι αν δε φέρει το φεγγάρι

πριν ο ύπνος να σε πάρει

το χρυσό το μυστικό,

κι αν δε φέρουνε τ’ αστέρια

στ’ αξημέρωτα νυχτέρια

της αγάπης το κλειδί,

αχ, της μοναξιάς λουλούδι,

μόνη σου μ’ ένα τραγούδι

γίνεσαι ξανά παιδί.