Έλα πάλι στα όνειρά μου

Ήρθες χθες στα όνειρά μου,

σαν παλιά στην γειτονιά μου,

που μου έλεγες τραγούδια

και μου κένταγες λουλούδια.

Που δε χώραγε η έννοια

και του κήπου η γαρδένια

σκόρπιζε μοσχοβολιές

στις μικρές μας τις καρδιές.

Κι έλαμπαν τα δυο σου μάτια

που φωτίζαν μονοπάτια

και γλυκαίναν οι ματιές

και ανοίγαν αγκαλιές.

Και σαν φεύγαν οι λιαχτίδες

ψάχναμε πυγολαμπίδες

στις μικρές τις ρεματιές

και γελούσαν οι ματιές.

Έλα πάλι στα όνειρά μου

σαν παλιά στη γειτονιά μου,

πες μου τραγούδια σαν πουλί,

κάνε με ξανά παιδί.

Αφιερωμένο στον αγαπημένο μου

αδερφό Γιώργο που σήμερα γιορτάζει.

Για σένα

Μ’ αστέρια θα πλέξω

στην πόρτα σου απέξω

για σένα γιορντάνι,

μια λέξη σου φτάνει

να γίνουν οι έγνοιες

στιγμές ζαχαρένιες.

Μπροστά στο σκαλί σου

πουλιά παραδείσου

για σένα θ’ αφήσω,

κι ας είν’ να δακρύσω,

κοντά σου η λύπη

γλυκό καρδιοχτύπι.

Κι αν γίνεις δικός μου

στην άκρη του κόσμου

για σένα θα φτάσω

φιλιά να κεράσω

της νύχτας τ’ αγέρι,

χαρές να σου φέρει.

Γλυκές πατάτες

Φοβάσαι λες το σούρουπο,

όταν η μέρα γέρνει,

μα απ’ τη νύχτα βγαίνει φως

κι η γη μας γύρους φέρνει.

Του πετεινού του όμορφου

το λόγο να φοβάσαι,

σαν σου μιλά ανήσυχα

βαριά να μην κοιμάσαι.

Γιατί στοιχειώνει στο όνειρο

τ’ αδικημένου ο ίσκιος,

κάτω απ’ τον ήλιο πως μπορεί

να γίνει η αγάπη μίσος.

Για κοίτα πώς πονούν οι ουρανοί

μ’ αυτό το ρούχο σου το μελανί,

με της ψυχής τ’ απέραντα σκοτάδια,

για δες βδομάδες χειμωνιάτικες

κι εσύ ακόμα δε στοχάστηκες

πόσοι πεθαίνουν μόνοι τους τα βράδια.

Φοβάσαι λες τ' απόβραδο,

όταν η μέρα φεύγει,

μα απ’ τη δύση η χαραυγή

κι ο ήλιος πάλι φέγγει.

Στου πετεινού του όμορφου

το βλέμμα να κρεμιέσαι,

σαν σε κοιτά κατάματα

ποτέ να μη ξεχνιέσαι.

Και άλλαξε το βήμα σου

και την καρδιά σου ρώτα,

κράτα το χέρι μου σφιχτά,

βάλε καινούρια ρότα.

Να δεις πώς θα φοβούνται οι κακοί

πρωί μέσα στη γη τη μαλακή

μαζί σαν σπέρνουμε γλυκές πατάτες,

να δεις πόσο θα τρέμουν οι τρανοί,

πόσο θα χαίρονται οι ουρανοί,

σαν θα χαράζουμε δικές μας στράτες.

Βάσανος

Κι απόψε,

δε βιάζεσαι να κοιμηθείς…

Δε βιάζεσαι…

Κι απόψε το ίδιο όνειρο…

Βάσανο τα όμορφα όνειρα…

Αξημέρωτα, αδηφάγα καταιγίδα

θα τα ξεθωριάσει...

Περιμένοντας...

Στις καλοκαιριές του Μάρτη

να φανεί ένα κατάρτι

λαχταράς.

Προσευχή κάνεις στ’ αγέρι

και ευχή στ’ αγριοκαίρι

κι ως το βράδυ

καρτεράς.

Και στο πρώτο χελιδόνι

τάζεις τ’ άσπρο σου σεντόνι,

το ρωτάς

αν συνάντησε ως τώρα

στου νοτιά μια ξένη χώρα

την αγάπη

που ζητάς.

Μέσ’ στα δειλινά τ’ Οκτώβρη

ποιος τ’ αθάνατο θα το ’βρει

το νερό.

Στον καιρό τάζεις λουλούδι

και στον ουρανό τραγούδι

για ’να γέλιο

καθαρό.

Σε περαστικό, σε φίλο

τάζεις θησαυρούς του Νείλου,

τον ρωτάς

αν συνάντησε ως τώρα

μέσα στης νυχτιάς τη μπόρα

την αγάπη

που ζητάς…

Εξάρτηση

Μέσα  στη δίνη της αμφιβολίας

μόνη πρέπει να μαντεύω,

κι εσύ με κοιτάζεις εκστατικά

μασώντας πικροδάφνες.

Της μοναξιάς λουλούδι

Μόνη σου σ’ ένα μπαλκόνι,

αχ, η νύχτα σε πληγώνει,

μα δεν πας να κοιμηθείς

κι όλο σιγοψιθυρίζεις,

το τραγούδι ξαναρχίζεις

κάπου για να κρατηθείς.

Και γυρεύεις απ’ τ’ αστέρια

στ’ αξημέρωτα νυχτέρια

της αγάπης το κλειδί,

το κλειδί που όποιος το ’χει

στου παράδεισου μετόχι

γίνεται ξανά παιδί.

Και ζητάς απ’ το φεγγάρι,

πριν ο ύπνος να σε πάρει,

το χρυσό το μυστικό,

μυστικό που όποιος γνωρίσει

στου παράδεισου τη βρύση

πίνει αθάνατο νερό.

Κι αν δε φέρει το φεγγάρι

πριν ο ύπνος να σε πάρει

το χρυσό το μυστικό,

κι αν δε φέρουνε τ’ αστέρια

στ’ αξημέρωτα νυχτέρια

της αγάπης το κλειδί,

αχ, της μοναξιάς λουλούδι,

μόνη σου μ’ ένα τραγούδι

γίνεσαι ξανά παιδί.

Αν κάποτε φύγεις

Αν ποτέ σειρήνες σε ξελογιάσουνε,

και δε ξαναγυρίσεις πίσω,

τ’ αναφιλητά μου μη σκεφτείς

κι απ’ την καρδιά μου αν σε σβήσω.

Αν κάποτε φύγεις μακριά μου,

μη λυπηθείς, δε θα πονέσω,

αν αφήσεις την αγκαλιά μου,

μη μετανοιώσεις, θα το αντέξω.

Δε θα πονέσω, στις πληγές μου

βάλσαμο όλ’ αυτά που μου ‘δωσες,

θα το αντέξω, στα δάκρυά μου

μαντήλι όλα όσα μου πήρες.

Με σβησμένα φώτα

Σε αδόκιμο χρόνο

έκπτωτες αισθήσεις

και αισθήματα

αναζητούν

χαμένους παράδεισους.

Γυμνός

Γυμνός ας είσαι απόψε

άμα θα ’ρθεις.

δίχως λόγια πολυκαιρισμένα,

τις τρύπιες καλησπέρες

σ’ ένα χαντάκι πέταξε,

φθαρμένα σ’ «αγαπώ»

έξω απ’ την πόρτα μου άσε.

Γυμνός ας είσαι απόψε

άμα θα ’ρθεις,

απόψε που μόνο εσένα περιμένω.

Σαν Απόλλωνας, μέσα στη σιωπή,

σα Φαέθωνας, μέσ’ στο σκοτάδι.

Γυμνός ας είσαι απόψε

άμα θα ’ρθεις,

φόρεσε μονάχα εκείνον το σκοπό

που μου ’λεγες σαν ήμασταν παιδιά,

εκείνο το φως που φόραγες

σαν μου άγγιξες πρώτη φορά τα χείλη.

Αντίθεση

Μάταια

προσπαθώ να πλύνω

τη στοίβα των πιάτων,

ποτήρια, κατσαρόλες.

Με συνεπαίρνει

τ’ αγριοπούλι

με τ’ ανέμελο τιτίβισμά του

και το αυτάρκες βλέμμα του.

Τί αλήθεια είσαι;

Είσαι, τί αλήθεια είσαι;

Είσαι το νερό του γνώριμου μικρού γιαλού

ή τάχατες τ’ άγριο κύμα του ωκεανού,

της αύρας του δειλινού η δροσερή πνοή

ή μήπως  βοριάς που με αφήνει ξέπνοη,

αστέρι χρυσό που φωτίζει τη ματιά μου

ή ο κεραυνός που καίει τα βήματά μου,

άγια φλόγα που ζεσταίνει τα δάχτυλά μου

ή πυρκαγιά που πυρπολεί τα όνειρά μου,

ερωτική βραδιά κάτω απ’ το φεγγάρι

ή παγωνιά της έρημου μεσ’ το σκοτάδι,

το βάλσαμο που απαλύνει τη ψυχή μου

ή το αφιόνι που ποτίζει το κορμί μου,

άρωμα διαλεχτό του ανθισμένου Μάη

ή του χιονιά το ξεροβόρι που φυσάει

είσ’ ένα ρόδο που χαϊδεύει τα μαλλιά μου

ή έν’ αγκάθι που τρυπάει την καρδιά μου;

Είσαι, τί αλήθεια είσαι;

Στου ήλιου τα αλώνια

Πελάγωσα σ’ αινίγματα αιώνια,

και να ’βγαινα στου κόσμου τα μπαλκόνια,

θυμάρι και βασιλικό να μάζευα

και την καρδιά σου να τη μάγευα.

Θαύμα της πλάσης όλα τα πετούμενα

μα συ ρωτάς  για τα μελλούμενα,

σαν πολιτεία η καρδιά σου μ’ οχυρά

την πόρτα μου 'κλεισε για τη χαρά.

Με κούρασαν προβλήματα αιώνια,

λιμπίστηκα του ήλιου τα αλώνια

μα η καρδιά μου πόλη ανοχύρωτη

και η ευχή μου στ’ άστρα ανεκπλήρωτη.

Θαύμα της πλάσης όλα τα μυριστικά

μα συ κρατάς κρυμμένα μυστικά,

σαν πόλη η καρδιά σου απροσπέλαστη

κι η κάθε μου στιγμή αγέλαστη.

Πελάγωσα σ’ αινίγματα αιώνια,

και να ’βγαινα στου ήλιου τα αλώνια

λιοφάδια και δαντελωτά να μάζευα

και την καρδιά σου να τη μάγευα.

Ληξιαρχική πράξη γέννησης

Αικατερίνη Τζανή του Δημητρίου και της Βασιλικής.

Δροσοσταλίδα Διαμαντένια του Ροδοπέταλου και της Μυρτιάς.

Αχτίδα Χρυσαφένια του Ήλιου και της Σελήνης.

Πνοή Θαλάσσια του Μπάτη και της Αύρας.

Βελόνη Μυρωμένη του Πεύκου και της Ελάτης.

Γοργόνα Δροσερή του Ουρανού και της Θάλασσας

Νεράιδα Αιθέρια του Δειλινού και της Αυγής.

Κόρη Πανέμορφη του Ουρανού και της Γαίας.

Παιδί Μονάκριβο του Έρωτα και της Αγάπης.