Αγάπη είναι...

Αγάπη είναι σαν καίγεσαι να καίγομαι μαζί σου,

να κόβεται η ανάσα μου να γίνεται πνοή σου…

Αγάπη είναι ως το πρωί κρυφά να σιγολιώνεις…

στάλα να γίνεσαι βροχής για να με ανταμώνεις…

Αγάπη είναι κόκκινο να γίνομαι αστέρι

κι ας είσαι όταν σε ζητώ χιονιάς κι αγριοκαίρι…

Να μη σε μέλλει αν σε ξεχνώ και φεύγω μακριά σου

να ακουμπάς στα χνάρια μου, να γίνονται ο νοτιάς σου….

Αγάπη είναι σαν άνοιξη να βιάζομαι να φτάσω

νεράκι κι αν δε γίνεσαι να πιω να ξεδιψάσω…

Ανθάκι της αμυγδαλιάς να είσαι το Γενάρη

κι ας φέγγω όταν μου κοιτάς σα μακρινό φεγγάρι…

Αγάπη είναι στα σύννεφα να στέλνω τη χαρά μου

διπλή να σου τη φέρνουνε κι ας είσαι συμφορά μου…

Παραμυθάκι να μου λες τις νύχτες του χειμώνα

κι αν απ’ το πλάι σου περνώ σα δίνη του κυκλώνα…

Αγάπη είναι βάλσαμο στα στήθη μου να σ’ έχω

του χρόνου τα γυρίσματα για σένα να αντέχω…

Με τα θεριά να πολεμάς δίχως να τα φοβάσαι

σεντόνι σου να με κρατάς όπου και να κοιμάσαι…

Αγάπη είναι να γίνομαι βαρκάκι ν’ αρμενίζεις

κι ας είναι σ’ άγνωστη στεριά μονάχα να γυρίζεις…

Να γίνονται τα μάτια σου δρόμος να τον περνάω

κι ας μοιάζω μ’ άγονη γραμμή όταν σε συναντάω…

Έτσι κι εγώ σε αγαπώ, έστω κι αν δε στο λέω,

τα πάθη μου τ' ανήμερα στα σταυροδρόμια καίω…

Έτσι κι εσύ να μ’ αγαπάς, έστω κι αν δεν το ξέρω

κι ας γίνω θάλασσα πικρή και κύματα σου φέρω…

Κρεσέντο

«Όλα τα όμορφα τελειώνουν γρήγορα…»

Ψιθύρισες και ούτε σαν ηχώ δε σ’ έφτασε

Ο λυγμός της Πανσέληνου

-Καθώς θρυμματιζότανε μια χρυσαλίδα-

Ούτε το δάκρυ της που νότιζε

Τα ξεραμένα φύλλα της γαζίας…

Για ένα τέλος όμορφο και ατελές

Μιας τέλειο και όμορφο και το μικρό της όνειρο

Το νέκταρ της ψυχής σου να γευτεί

Να φτερουγίσει στης καρδιάς σου τα γαλάζια...

«Όλα τα όμορφα τελειώνουν γρήγορα…»

Κι η σκόνη που απλώθηκε στη γη του φθινοπώρου

Δεν ήταν ένα βήμα βιαστικό που μάκραινε

Ούτε του φεγγαριού η οδύνη…

Μονάχα της σιωπής το τείχος το απροσπέλαστο….

Το φωτεινό παράθυρο που για μία

-ύστατη φορά- δεν άνοιξε....

Στου φεγγαριού το φως

Απ’ το χέρι με κρατούσες

και στα μάτια με κοιτούσες

μέσ’ στου φεγγαριού το φως.

Το σκοτάδι πολεμούσες,

σε  άλλους δρόμους με οδηγούσες,

κι ήσουν πάντα αρχηγός.

Κι έλεγες πως δε θ’ αφήσεις

μέσα στα μαβιά της δύσης

η καρδιά να πληγωθεί.

Τις κορφές θα καταχτήσεις,

ένα μόνο να κερδίσεις,

η ελπίδα να σωθεί.

Όμως σ’ έχασα μια μέρα

σε μιας μάχης τη φοβέρα

και απόμεινα μισή.

Όλα τώρα εδώ πέρα

με βροχή και με αγέρα

σε μια εποχή λειψή.

Κι αν το τέλος πλησιάζει

τώρα πια δε με τρομάζει

ούτε ο άγριος καιρός.

Πάντα η μορφή σου μοιάζει

σαν παιδί να μ’ ορμηνιάζει

να τραβάω μόνο μπρος.
Απ’ το χέρι με κρατούσες,

για άλλους κόσμους μου μιλούσες,

μέσ’ στου φεγγαριού το φως.

Το σκοτάδι πολεμούσες,

όλα ξέρω τα μπορούσες,

κι ήσουν πάντα αρχηγός.

Αχ, κυρ-Γιωργή...

Αχ, κυρ-Γιωργή…

Μέσ’ στην καρδιά σου μία πληγή

Χρόνια πονάει,  αιμορραγεί...

Της γης η λαχτάρα φλόγα σβησμένη

Τριγύρω οι θάλασσας δρόμοι κλειστοί

Τα όνειρα έρμαια στους πέντε ανέμους

Ερήμην έχουν καταδικαστεί

Σε δίχτυα αργοσβήνει η αλήθεια

Και στην ανέμη κομμένη η κλωστή

Δέσμιοι οι άγγελοι στην εξορία

Και ψεύτικη η μετάνοια του ληστή

Αχ, κυρ-Γιωργή...Αχ, Ποιητή...

Μάτι δεν κλείνεις ως το πρωί
Η μέρα ραγισμένο γυαλί...

Σφίξε τη γροθιά

Συμμαχίες και κάστες,

της καρδιάς σου δυνάστες,

τις ελπίδες σου γδέρνουν,

την ανάσα σου παίρνουν.

Γραμματείς, φαρισαίοι,

της ψυχής αρουραίοι,

τους ορίζοντες κλείνουν,

τα οράματα σβήνουν.

Στης Βαβέλ τους τις τάφρους,

σε μια γη του κολάφους,

σε πατούν σ' αφανίζουν,

τη ζωή σου να ορίζουν.

Σφίξε στο χέρι τη γροθιά,

κόντρα στου νου τους την αιθάλη,

θα έχεις τότε νικηθεί

όταν θα σκύψεις το κεφάλι.

Κόντρα στην μπόρα

Μαύρα σύννεφα ζυγώνουν

τις ελπίδες σου γυμνώνουν

να μην έχεις να πιαστείς

κι ούτε πέτρα να σταθείς.

Μ’ ένα δίκοπο μαχαίρι

χάραμα στήνουν καρτέρι

να μη σε κρατά η γη

κάθε βήμα και πληγή.

Στο χιονιά και στο χαλάζι

η ψυχή σου να στενάζει

να είναι δύσκολα τα απλά

να πετάς στα χαμηλά.

Της σκιάς τους η κατάρα

της καρδιάς σου την αντάρα

πολεμάει να τη σβήσει

όνειρο να μην ανθίσει.

Μαύρα σύννεφα πυκνώνουν

τη ζωή σου την κυκλώνουν

είναι πλέον ο καιρός

να κοιτάξεις μόνο εμπρός.

Να μη χάσεις την ορμή σου

μέσα σου είναι η δύναμή σου

κόντρα βάδισε στη μπόρα

άλλαξέ τα όλα τώρα.

Μη σταματάς

Σε λόγια διφορούμενα,

σ’ αμφίβολες διαθέσεις,

μέσ’ σε πλαστά θαυμαστικά

ποτέ δε θα μπορέσεις,

ψυχή μου, να χωρέσεις.

Όλα του κόσμου τα άνισα

οι δυο σου συμπληγάδες,

σε πλάνα πειραματικά,

κι εσύ στο γκρι της πάχνης

για άλλη στεριά να ψάχνεις.

Η γη μια πόρνη αιχμάλωτη,

και οι ψευδοσωτήρες

χλευάζουν και περιγελούν,

στο πένθιμο της δύσης

τα μάτια πώς να κλείσεις.

Μα μη λυγίζεις κι αν πονάς,

πάντα, ψυχή μου, να πετάς

κι αν σου τσακίζουν τα φτερά

για ακόμα μια φορά,

να αγωνίζεσαι μη σταματάς,

μην κουραστείς το άδικο

παντού να πολεμάς.