Στην ίδια πόλη ξένοι
Μόνοι και ξεχασμένοι
Παντού μπετόν και γκρίζο
Σαν σε έρημο βαδίζω
Στο ίδιο μπαρ θαμώνες
Σαν έρημοι πυλώνες
Κι η μουσική στα ύψη
Τη μοναξιά να κρύψει
Τόσα αυτά που έχουμε να πούμε
Πόσα κι αυτά που θέλουμε να δώσουμε
Έλα της μοναξιάς μας το θηρίο
Να το ξορκίσουμε και να γλυτώσουμε
Έβαλε αγέρα,
άλλη μια μέρα
Με μπερδεμένο
βηματισμό
Ανεμοζάλη,
παντού αιθάλη
Πόσο να αντέξεις
στον χαλασμό
Έφτασε μπόρα,
άραγε τώρα
Θα βρεις μια
πόρτα που να ‘χει φως
Αυτό το βράδυ
μέσ’ στο σκοτάδι
Που τόσο αγρίεψε
ο καιρός
Η γη στενάζει,
ρούχο αλλάζει
Ποιός θα το
νοιώσει, ποιός θα το δει
Πώς σε πονάει
που τριγυρνάει
Μόνο στους
δρόμους ένα παιδί
Έβαλε αγέρα,
άλλη μια μέρα
Με τα σημάδια
μίας πληγής
Φοβάσαι τόσο,
πώς να σε σώσω
Πάρε την καρδιά
μου να κρατηθείς
Παραπονιάρικο παιδί...
Σαν σε κοιτά στα μάτια
Χίλια μαχαίρια σε τρυπούν
Σε κάνουνε κομμάτια
Τί να του πεις που γύρω του
Οι αγέρηδες πληθαίνουν
Τόσα σπουργίτια μοναχά
Στο κύμα αργοπεθαίνουν
Πού να 'χει ακούραστα φτερά
Να γίνεις χελιδόνα
Ήλιος αντάρτης να φανεί
Στη μέση του χειμώνα
Τί να του πεις για τη νυχτιά
Που σβήσαν της τα αστέρια
Τί να του πεις σαν σε κοιτά
Με υψωμένα χέρια
Πού να βρεις μια μικρή αυλή
Με κάτασπρα πεζούλια
Να παίζει ο Αυγερινός
Να ξαποσταίνει η Πούλια
Παραπονιάρικο παιδί...
Να 'ναι ο αδερφός σου...
Βροχούλα γίνε να λουστεί
Σ' αυτόν τον τόπο δε χωράς
πληθύνανε οι πόνοι,
ο αδερφός σε μάχεται
κι ο φίλος σε λαβώνει.
Έλα να φύγουμε μακριά
να πάμε σ' άλλα μέρη
και ας μην έχει άνθρωπο
να σου βαστά το χέρι.
Τάχα και τί απόμεινε
χαρά για να σου φέρει,
ως κι απ' αυτούς που αγάπησες
κανένας δε σε ξέρει.
Πάμε, καρδιά μου, κι όπου βγει
κι όπου μας πάει το κύμα,
μαζί να ξετυλίξουμε
απ΄την αρχή το νήμα.
Της μοίρας φίλεμα, δώρο της ακριβό,
καθώς με άγγιξε η αναπνοή σου,
κάθε που ψάχνω ένα δρόμο να σε βρω
ακολουθώ τα χνάρια της ζωής σου.
Θαλασσαϊτός το βλέμμα σου το φωτεινό,
ζεστή φωλιά το κάθε άγγιγμά σου,
σαν σε ζητάω σαν πουλί αλαργινό
πίσω γυρνώ, κοιτώ το πέταγμά σου.
Και είσαι εσύ ο οδηγός μου
σ' όλα τα δύσκολα του κόσμου,
δίχως σπαθιά να πολεμάω,
θεριά κι αγρίμια να νικάω.
Και ψιθυρίζω το όνομά σου
και είναι σαν να είμαι κοντά σου,
μάγια και ξόρκια προσπερνάω,
με κόκκινη κλωστή κεντάω.
Τα χνάρια σου ο δρόμος μου...
ώσπου να σβήσει ο ήλιος...
