Η εκδίκηση της οχιάς

Στο μονοπάτι με τις ακακίες,

κάτω απ’ τον Αυγουστιάτικο ήλιο,

το δηλητήριο μιας οχιάς με τρόμαξε,

ήμουν δεν ήμουν δέκα,

και την πετροβόλησα.

Κι εκεί σε μια άκρη του πλακόστρωτου

το παράπονο του μικρού φιδιού έμεινε,

και κάθε που τα βήματά μου

με ξαναπάνε στο δρομάκι, με ρωτάει,

στα μονοπάτια της ζωής μου,

αν λιγότερο φοβάμαι

ιοβόλες καλημέρες σαν συναντώ.

Έτσι ο Έρωτας...

Σε όσα φοβόμαστε κρυβόμαστε,

στα δίχτυα μπερδευόμαστε

μιας ψεύτικης υπεραξίας.

Με νάιλον φλόγες  ζεσταινόμαστε

κι αποκοιμόμαστε

στη σκιά μιας φαύλης ευταξίας.

Πόσο αγαπιόμαστε θυμόμαστε

τυχαία σαν βρισκόμαστε

σε ένα καφέ πολυτελείας.

Με χάρτινα φιλιά αγγιζόμαστε

κι ονειρευόμαστε

από απόσταση ασφαλείας.

Έτσι ο Έρωτας να βγάλει ρίζες δεν μπορεί,

να απλωθεί  ως του ορίζοντα την άκρη,

εμείς να τον ποτίζουμε με αρμυρό νερό

κι αυτός να ζει μόνο με της καρδιάς το δάκρυ…

Θέλει

Θέλει απλωσιά το όνειρο,

περβόλια αγιασμένα,

άσπρα φτερά να βγάζει ο νους

τον ουρανό ν’ αγγίζει.

Θέλει φωτιά ο Έρωτας,

ποτάμια φλογισμένα,

να πυρπολείται η καρδιά

η νύχτα να ραγίζει.

Θέλει τραγούδια η ζωή

και μάτια ορκισμένα,

λόγο να έχει η ψυχή

ποτέ να μη λυγίζει.

Ακροβασία

Σ’ έχω πολλή ανάγκη,

σ’ απόκρημνο φαράγγι

το δάκρυ αργοκυλά.

Μη μου γυρνάς την πλάτη,

πώς να πιαστώ από κάτι,

τα δύσκολα πολλά.

Σαν πέφτει το σκοτάδι

μ’ ένα βαθύ σημάδι

του χθες ακροβατώ.

Μακριά σου δε γελάω,

τις μέρες ξεγελάω

μήπως και ξεχαστώ.

Τώρα νωρίς νυχτώνει,

μη με αφήνεις μόνη,

σε τόση ερημιά.

Μη με αφήνεις τώρα,

παιδί σε ξένη χώρα

να ψάχνει μια γωνιά.

Τούτο το χρόνο

Τούτο το χρόνο να ’τανε

οι ξέρες να ανθίσουνε,

τα σκοτεινά, τ’ ανήλιαγα

με μπρούσκο να μεθύσουνε.

Να ’ρθει ανάστροφος καιρός,

τα λόγια να καρπίσουνε,

τα τούνελ και οι φυλακές

με φως να πλημμυρίσουνε.

Αλάνης νά βγει άνεμος,

οι δρόμοι να ανοίξουνε,

με μια φωτιά, με μια αγκαλιά

τ’ αταίριαστα να σμίξουνε.

Να ξεφαντώσουν οι καρδιές,

οι λύκοι να δειλιάσουνε,

όλα του κόσμου τα πουλιά

τον ήλιο να χορτάσουνε.

Αγάπη είναι...

Αγάπη είναι σαν καίγεσαι να καίγομαι μαζί σου,

να κόβεται η ανάσα μου να γίνεται πνοή σου…

Αγάπη είναι ως το πρωί κρυφά να σιγολιώνεις…

στάλα να γίνεσαι βροχής για να με ανταμώνεις…

Αγάπη είναι κόκκινο να γίνομαι αστέρι

κι ας είσαι όταν σε ζητώ χιονιάς κι αγριοκαίρι…

Να μη σε μέλλει αν σε ξεχνώ και φεύγω μακριά σου

να ακουμπάς στα χνάρια μου, να γίνονται ο νοτιάς σου….

Αγάπη είναι σαν άνοιξη να βιάζομαι να φτάσω

νεράκι κι αν δε γίνεσαι να πιω να ξεδιψάσω…

Ανθάκι της αμυγδαλιάς να είσαι το Γενάρη

κι ας φέγγω όταν μου κοιτάς σα μακρινό φεγγάρι…

Αγάπη είναι στα σύννεφα να στέλνω τη χαρά μου

διπλή να σου τη φέρνουνε κι ας είσαι συμφορά μου…

Παραμυθάκι να μου λες τις νύχτες του χειμώνα

κι αν απ’ το πλάι σου περνώ σα δίνη του κυκλώνα…

Αγάπη είναι βάλσαμο στα στήθη μου να σ’ έχω

του χρόνου τα γυρίσματα για σένα να αντέχω…

Με τα θεριά να πολεμάς δίχως να τα φοβάσαι

σεντόνι σου να με κρατάς όπου και να κοιμάσαι…

Αγάπη είναι να γίνομαι βαρκάκι ν’ αρμενίζεις

κι ας είναι σ’ άγνωστη στεριά μονάχα να γυρίζεις…

Να γίνονται τα μάτια σου δρόμος να τον περνάω

κι ας μοιάζω μ’ άγονη γραμμή όταν σε συναντάω…

Έτσι κι εγώ σε αγαπώ, έστω κι αν δε στο λέω,

τα πάθη μου τ' ανήμερα στα σταυροδρόμια καίω…

Έτσι κι εσύ να μ’ αγαπάς, έστω κι αν δεν το ξέρω

κι ας γίνω θάλασσα πικρή και κύματα σου φέρω…

Κρεσέντο

«Όλα τα όμορφα τελειώνουν γρήγορα…»

Ψιθύρισες και ούτε σαν ηχώ δε σ’ έφτασε

Ο λυγμός της Πανσέληνου

-Καθώς θρυμματιζότανε μια χρυσαλίδα-

Ούτε το δάκρυ της που νότιζε

Τα ξεραμένα φύλλα της γαζίας…

Για ένα τέλος όμορφο και ατελές

Μιας τέλειο και όμορφο και το μικρό της όνειρο

Το νέκταρ της ψυχής σου να γευτεί

Να φτερουγίσει στης καρδιάς σου τα γαλάζια...

«Όλα τα όμορφα τελειώνουν γρήγορα…»

Κι η σκόνη που απλώθηκε στη γη του φθινοπώρου

Δεν ήταν ένα βήμα βιαστικό που μάκραινε

Ούτε του φεγγαριού η οδύνη…

Μονάχα της σιωπής το τείχος το απροσπέλαστο….

Το φωτεινό παράθυρο που για μία

-ύστατη φορά- δεν άνοιξε....