Πώς να σε σβήσω, ουρανέ...

Στου Ολύμπου τις νεροσυρμές

γίνε μου φεγγαράκι,

κι ας μοιάζει οι νύχτες  να κερνούν

φορμόλη και φαρμάκι.

Στης λεωφόρου τις στροφές

παραμονεύουν λύπες,

πώς να σε σβήσω, ουρανέ,

που όλα μου τα είπες.

Στου Αιγαίου τα δαντελωτά

ντύσε με στα βελούδα

κι ας είναι οι μέρες να φορούν

το ρούχο του Ιούδα.

Στης ξένης γης τις ατραπούς

καραδοκεί ένα τραύμα,

πώς να σε σβήσω, ουρανέ,

που φέγγεις μου το θαύμα.


Αφιερωμένο στη Θεανώ.

Έλληνες Έρωτες

Της σκοτεινιάς τις πικρορίζες ξελογιάζουμε

Τα όρια του κόσμου δε τα λογαριάζουμε

Αμετανόητοι κι αλλοπαρμένοι.

Την ξενιτιά με ροδοδάφνες την μπολιάζουμε

Μέσ’ του πυράκανθου τα άλικα φωλιάζουμε

Απ’ τ’ ουρανού το φως συνεπαρμένοι.

Μέσα στων βράχων τις σχισμές ξημερωνόμαστε

Μέσ’ στην αρμύρα των καιρών ξαναγεννιόμαστε

Από τα πάθη μας λευτερωμένοι.

Απ’ του κακού τη χαλασιά κι αν πληγωνόμαστε

Κάθε ξημέρωμα στα πέλαγα ανοιγόμαστε

Μέσα στο φως το ελληνικό λουσμένοι.

Του Αιγαίου τα χρώματα

Τ’ άγια μας χώματα

Μοίρες παράξενες μοιραίνουνε.

Έλληνες Έρωτες

Ψυχές Αγέραστες

Θεούς κι ανθρώπους συνεπαίρνουνε.

Σαν θα περνάς

Στης λεμονιάς ανθό τ’ απλά τα ξέγραψα

Στου φεγγαριού το φως μετάξια έραψα

Για μια ματιά, για μια μονάχα λέξη

Σαν θα περνάς σαν αστραπή

Κι αν η καρδιά στα δυο κοπεί

Να προχωράει μοναχή ν’ αντέξει.

Στου νυχτολούλουδου τη μέθη κλείστηκα

Με της αυγής τα χρώματα στολίστηκα

Για μια στιγμή, για ένα μονάχα χνάρι

Σαν θα περνάς σαν Ήλιου γιος

Και αν η μέρα γίνει εχθρός

Την τελευταία μου χαρά κι αν πάρει.

Φίλα με στο στόμα

Νικητής ο χρόνος

Της καρδιάς ο πόνος

Πού να βρει να μεταλάβει

Στου φθινόπωρου το χρώμα

Τις χαρές που μας ξεγράψαν

Ποιος θα τις προλάβει

Φίλα με στο στόμα

Να μπορώ ακόμα

Και τις εποχές που μας γελάσαν

Να ξεχνώ

Διάφανα τα λάθη

Τα κρυφά μας πάθη

Ποιος μπορεί να τα μετρήσει

Σαν ο Αύγουστος ετούτος

Πικραμύγδαλα στα χείλη

Μόνο θα αφήσει

Φίλα με στο στόμα

Να μπορώ ακόμα

Κάδρο τη μορφή σου και στο χιόνι

Να κρεμώ

Φίλα με στο στόμα

Μια φορά ακόμα

Μέσ’ στης απουσίας σου ν’ αντέξω

Το κενό

Χίλιες φορές...

Το δάκρυ σου μετάλαβα στης αστραπής τη λάμψη,

τα μάτια σου μια θάλασσα την ώρα του χαμού.

Πριν απ’ το σώμα την καρδιά κι αν η φωτιά μου κάψει,

με τ’ όνομά σου θα ξυπνώ στην άκρη του γκρεμού…

Χίλιες φορές κι αν γεννηθώ στις ερημιές του κόσμου,

με μια σου λέξη θα μπορώ στο γκρίζο να σταθώ.

Και αν θλιμμένα δειλινά θα μου χαρίσεις, φως μου,

με τα μετάξια της αυγής προικιά θα σου κεντώ…

Τα λάθη σου ανάλαβα του μισεμού την ώρα,

πλεούμενα τα χείλη σου στης  λήθης τα νερά.

Όσο και αν σκορπίζομαι στη γη μιας ξένης χώρας,

με τ’ όνομα σου θα πετώ στ’ ανέμου τα φτερά…

Χίλιες φορές και αν κλειστώ στις ρίζες του σφενδάμου

μ’ ένα σου χάδι θα μπορώ να γίνομαι ανθός.

Κι αν μέσ’ τα πέπλα της σιωπής φεύγεις από κοντά μου,

ρούχο θα ράβω να φοράς με του ηλιού το φως…

Αναρχικέ μου Έρωτα

Αναρχικέ μου Έρωτα,

θάλασσα κι ουρανέ μου,

ήρθες σαν γιος της αστραπής,

σαν το παιδί του ανέμου.

Για να σ’ αγγίξω προσπερνώ

ηλεκτροφόρα σύρματα

και δεν αφήνω άλλος κανείς

να μου οδηγεί τα βήματα.

Και δεν μετρώ που θα μου βγει,

αρκεί ν’ ακούω τη φωνή σου,

κι αν την επόμενη στιγμή

βρεθώ στο χείλος της αβύσσου.

Κι άφησα πίσω μου τα «πώς»

και των ανθρώπων τα πειράματα

κι είδα για πρώτη μου φορά

της γης τα πιο ωραία θάματα.

Θυμήσου

Ο ποιητής απόκαμε

κι η Περσεφόνη σε μια λέξη τρύπια

κι εσύ μια άνοιξη αιχμάλωτη

στων καιροσκόπων τα τερτίπια.

Μα μέσ’ στης λήθης τις σπηλιές

μη χάνεσαι το λιόγερμα,

θυμήσου τις παλιές αγάπες σου

και ψάξε τα φεγγάρια τα ολόγιομα.

Ο ουρανός ξεχάστηκε

κι οι άγγελοι αλλάξαν συνοικία

κι εσύ μια θάλασσα ευάλωτη

σε διαρκή πολιορκία.

Μα την αυγή μην τριγυρνάς.

σε λύπες αφανέρωτες,

βυθίσου στους κρυφούς σου τους γιαλούς

και μέτρα τους ελληνικούς σου έρωτες.