Μωρή Βασίλω μ'!..

Μωρή, Βασίλω μ', ξεμυαλίστρα!..

Που κάνεις τάχα τη μοδίστρα...

Και όλο ράβεις και γαζώνεις...

Και όλο κάτι μου σκαρώνεις...

Αλάργα απ' τον Μήτσου μ' μείνε!..

Για τα δοντάκια σου δεν είναι!..

Που συνεχώς δίνεις και παίρνεις...

Κι όλο κρυφές γραφές του στέλνεις...

Τη μια με το ταχυδρομείο...

Που θα σε πάνε με φορείο!..

Την άλλη μειλ στο κινητό...

Δεν το γλυτώνεις το εκατό!..

Μωρή Βασίλω μ' ξελογιάστρα!..

Που μου στολίζεσαι σαν γλάστρα...

"Πόσο μ' αρέσει", λες, "η βαρκάδα!.."

"Αχ, Μήτσου, έχει και φεγγαράδα!.."

Βρε παρδαλή, βρε στραβοκάνα!..

Μου θέλεις και λικέρ μπανάνα...

Κι' όλο και κάτι ανακατεύεις...

Και όλο τις αφορμές γυρεύεις...

Πότε σου σβήνει το κομπιούτερ...

Μα θα σε πάνε και με σκούτερ!..

Και πότε τάχα θέλει φορμάτ...

Αχ δε σε σώνουν ούτε τα ΜΑΤ!..

Μωρή Βασίλω μου χαρχάλω!..

Πότε το ένα, πότε τ' άλλο...

Και όλο τάχατες μου φουντώνεις...

Κι όλο την μπλούζα σου ξεκουμπώνεις...

Βρε αλανιάρα και φουντούκω!..

Τί ξεφωνίζεις σαν τον κούκο;

Κόλπα γυρεύεις κι όλο προφάσεις...

Τον άντρα μ' θέλεις να ξελογιάσεις!..

Πότε χαλά ο προβολέας...

Εδώ θα γίνει της Κορέας!..

Πότε το ντουζ στάζει διαρκώς...

Ε τούτο θα 'ναι του Βατερλό σ'!..

Μήτσου μ'. συγκράτησε το μυαλό σ'! Μη γίν' του SOS!..

Ουτοπία;

Δε ζητώ προστάτη,

φροντίζει ο θεός με τους αγγέλους του.

Δε θέλω άλλον πατέρα,

έχω αυτόν που με γέννησε.

Δε χρειάζομαι προστάτες ούτε εθνοπατέρες.

Ηγέτες ψάχνω,

που να κάνουν τον κόσμο καλύτερο.

Πάνω στης πέτρας την αρμύρα

Πάνω στης πέτρας την αρμύρα κάθε αυγή

το αίμα και το δάκρυ χύνουμε

να λένε οι μέλισσες χαλάλι.

Τα παραθύρια της ψυχής

στο φως ορθάνοιχτα αφήνουμε

τ’ αηδόνια να τα πιάνει ζάλη.

Πλάι στο κύμα τις νυχτιές, χρυσή κλωστή,

το παραμύθι δε νετάρουμε

οι έρωτες να μη γερνάνε.

Με της καρδιάς μας το παλιό

κρασί τους φίλους μας τρατάρουμε

τα βάσανα να μη μετράνε.

Και γίνονται ήμερα τα άγρια

κι ανοίγουν λες οι ουρανοί

και μ’ έγνοια στέκεται στο πλάι μας

μια Παναγία γαλανή.

Το πιο γλυκό όνειρο

Ξάπλωσα

στ’ ολοκαίνουριο κρεβάτι

ενός ενήλικα,

κι είδα ένα τρομερό εφιάλτη.

Πλάγιασα

στην κατουρημένη κούνια

ενός μωρού,

κι ονειρεύτηκα το πιο γλυκό όνειρο.

Κυρά καλή

Κυρά καλή, Κυρά ακριβή,

του ουρανού καμάρι,

φέγγει για το χατίρι σου

τ’ ολόγιομο φεγγάρι.

Ο ήλιος σε  γλυκοκοιτά

σαν αγαπητικιά του,

σου ψιθυρίζει κάθε αυγή

όλα τα μυστικά του.

Κι εσύ τα ράβεις, τα κεντάς

στο άσπρο σου μαντήλι,

στάζουν τα σύκα ζάχαρη

και μέλι το σταφύλι.
Τρώει και πίνει ο κότσυφας,

κι η μέλισσα γελάει,

χοροπηδά ο αχινός

κι ο σπάρος τραγουδάει.

Τα πάθη του σ’ ομολογά

τ’ αγέρι, τα κρυμμένα,

στα μολογάνε και του νιού

τα μάτια τα γραμμένα.
Κι εσύ τα βάζεις, τα φοράς

στ’ αυτιά μαργαριτάρια,

βάλσαμο στάζουν οι ανθοί

και μύρα τα κλωνάρια.

Καίει καντήλι αργυρό

της Παναγιάς του Πύργου,

οι άγγελοι να σε φυλάν

το δρόμο σου ν’ ανοίγουν.

Κυρά καλή, Κυρά ακριβή,

και της καρδιάς λουλούδι,

για σένα λέει η θάλασσα

το πιο όμορφο τραγούδι.

Ομορφάδα

Όλα του κόσμου τα πλουμιά,

όλα της γης τα πλούτη

μικρά πώς μοιάζουνε μπροστά

στην ομορφάδα ετούτη.

Το μαρτυράνε οι θεοί,

που είπαν να κατοικήσουν

μέσ’ στην ωραία σου ψυχή

και φως να σου χαρίσουν.

Ο ήλιος που χαράματα

για σένα αναγεννιέται,

για των χειλιών σου το κρασί

το δρόμο του απαρνιέται.

Το μαρτυρά ο ουρανός

σαν βάζει τα καλά του

κι ορκίζεται στη μάνα του

πως είσαι η κυρά του.

Τα κύματα σαν ξαγρυπνούν

και σε γλυκοφιλάνε,

βράχο το βράχο ως το πρωί

στους κόρφους σου μεθάνε.

Το μαρτυράει στις πλαγιές

του πεύκου τ’ ακροδάκρυ,

του θυμαριού ο έρωτας

πάν’ στου γκρεμού την άκρη.

Ολημερίς η μέλισσα

τη γύρη σα στοιβάζει,

σαν τα φτερά του χρυσαητός

περήφανα τινάζει.

Το μαρτυράει ο Γιωργής

σα δένει παλαμάρι

κι η λυγερόκορμη Λενιώ

σαν περπατά με χάρη.

Και αν προβάλουνε θεριά

με λόγχη σιδερένια,

η Παναγιά της Αμοργού

σ’ έχει μονάχη έννοια.

Όλα του κόσμου τ’ ακριβά,

όλου του πλούτου η ζάλη

πώς φαίνονται ασήμαντα

μπρος στα δικά σου κάλλη.

Ικέτις...

Θα ζω…

Μετουσιώνοντας στιγμές…

Ικέτις του ενδεχόμενου...

Καθώς θ’ απομακρύνομαι

Μ’ ένα βαθύ τραύμα μετάνοιας

Στον ώμο

Στα στήθη σου

τα χείλη μου

θα ψάχνουν καταφύγιο...

Καθώς θα πορεύομαι

Με δυο σημάδια ευγνωμοσύνης

Στο μέτωπο

Τα μάτια μου

στα μάτια σου

θα τρέχουν να σκαλώσουν….

Καθώς θα σ’ εγκαταλείπω

Δίχως ποτέ να έχω πει

Το όνομά σου

Το όνειρό μου κτέρισμα

πλάι σε θάλασσα ακίνητη…

Κι εγώ θα ζω…

Μετουσιώνοντας στιγμές…

Ικέτις του ενδεχόμενου...