Πουλί μου, πού αλάργεψες
και δεν γυρίζεις πίσω,
και πώς να πιω της λησμονιάς
νερό να σ' αστοχήσω.
Στ' αστέρια λέω τον καημό,
τις λύπες στο φεγγάρι,
να με ακούει ο άνεμος
μαζί του να με πάρει.
Κι ας είναι για στερνή φορά
ξανά να με φιλήσεις,
σαν σημαδάκι πριν χαθώ
στα χρώματα της δύσης.
Αυτά κυρά που έζησε.
Αυτά και άλλα τόσα.
Να ’χε, αν ήξερε από πριν.
Τα μάτια της τρακόσα.
Την διπλαρώνει ένα πρωί.
Ήτανε να της τύχει…
Καμωματού… Λαδί μαλλί.
Μελιτζανί το νύχι.
«Κυρά μου, πώς πεθύμησα.
Ζεστά μελομακάρονα.
Εάν δεν ήσουνα εσύ…
Μπέσα, θα τα κακάρωνα.»
«Μη σκας, θα έρθω σπίτι σου.
Να φτιάξω εφτά ταβάδες.
Να έχεις να πορεύεσαι.
Για αρκετές βδομάδες.»
Τρέχει αγοράζει η κυρά...
Κονιάκ δύο μπουκάλια.
Κανέλα, μέλι, ζάχαρη.
Καρύδια, πορτοκάλια…
Το σπίτι μοσχοβόλησε!
Γεμίσανε οι πιατέλες!
«Αχ, βρε κυρά, δεν έφερνες…
Και κάμποσες σαρδέλες…
…Κι αυτά που περισσέψανε;
Εσύ θα πάρεις πίσω;..»
« Όχι, καλέ, μη χολοσκάς.
Όλα θα σου τ’ αφήσω!»
«Σούπερ Ουάου!.. Και άπαιχτο!
Το μελομακαρόνι!
Και μπράβο σου… Όμως, κυρά…
Το ρεύμα ποιός πληρώνει;»…
Έχω μολύβι και χαρτί.
Τον ήλιο ξελογιάζω.
Κάμποι, βουνά, ανατολή.
Τους φίλους μου φωνάζω.
Έχεις κι εσύ, τύχη καλή.
Ώρα μη χαραμίζεις.
Σποράκια, όργωμα, βροχή.
Στάχυα χρυσά θερίζεις.
Έχει κι
αυτός, απ' την αρχή.
Καραβάκι αρματώνει.
Δύο κουπιά, ένα πανί.
Την άγκυρα σηκώνει.
Έχουμε μολύβι και χαρτί.
Με κέφι αρχινάμε.
Να μια φατσούλα γελαστή.
Τί άλλο να ζητάμε.
Έχετε εσείς, όλοι μαζί.
Χρυσάφι κουβαλάτε.
Χορός, τραγούδι, μουσική.
Το γλέντι ξεκινάτε.
Έχουν κι αυτοί, στο πι και φι.
Τα γράμματα ταιριάζουν.
Άλφα, γάμα, ωμέγα, πι.
Όλα με μιας αλλάζουν.
Ξυπόλυτη μονάχη περπατάς
Σε χέρσα γη
που σε πληγώνει
Με μύρο της
ψυχής σου την κερνάς
Φεγγάρι να ’χει σαν νυχτώνει
Τυλίγεσαι με
ρούχο της φωτιάς
Και στέκεις
στου ουρανού την άκρη
Τους φόβους
να ξορκίσεις της καρδιάς
Μέσ' στου καθρέφτη σου το δάκρυ
Κεντάς στο
άσπρο προσκεφάλι σου
Τις λύπες
σου και τις χαρές σου
Μέσ’ στην
πορεία τη μεγάλη σου
Άγγελους να ’χεις φύλακές σου
Όλοι μαζί στο δάσος μπήκαμε
Καλούδια χίλια μύρια βρήκαμε
Πόσο ακριβά, όσα μαζέψαμε
Τη μέρα ξάφνου τη μαγέψαμε
Τι κουμαριές, πευκοβελόνες
Κοχύλια, κρίνα, ανεμώνες
Τι μανιτάρια, καμπανούλες
Κυπαρισσόμηλα, πετρούλες
Τι μαργαρίτες, βελανίδια
Αγριοκέρασα, καρύδια
Τι κάστανα και σαλιγκάρια
Περικοκλάδες και πουρνάρια
Όλοι μαζί στο δάσος μπήκαμε
Από χρυσή κλωστή πιαστήκαμε
Και τί καλά, τα καταφέραμε
Στα ίσια τη ζωή μας φέραμε
Καλοκαιράκι μύρισε
Και μια σταλιά δε γύρισε
Ακόμα ο τροχός
Κοντεύουν χρόνια εκατό
Κι ένα παιδί ρακένδυτο
Πλανιέται διαρκώς
Σε ένα κόσμο άπονο
Με ένα πικρό παράπονο
Στα μάτια τα θολά
Τελέψανε τα θαύματα
Κι αιμορραγούν τα τραύματα
Στα πόδια τα γυμνά
Η γη του υπνοβάτισσα
Κι η μάννα του σακάτισσα
Στα νύχια του καιρού
Τα σώματα λυγίζουνε
Και οι ψυχές ραγίζουνε
Μα όλοι κοιτούν αλλού
Καλοκαιράκι μύρισε
Κανείς ως τώρα αν μίλησε
Τρελός ή ποιητής
Κοντεύουν χρόνια εκατό
Μέσα στης γης τον εμετό
Το στίγμα της σιωπής
Τα παιδιά νωρίς ξυπνάνε
Για το ξέφωτο κινάνε
Δρασκελιά τη δρασκελιά
Να προκάμουν, να βιαστούνε
Σιωπή, να αφουγκραστούνε
Της νεράιδας τη μιλιά
Τα παιδιά χαμογελάνε
Στις καρδούλες τους φυλάνε
Το μικρό τους μυστικό
Χέρι-χέρι σε ένα κύκλο
Μέσα στου βουνού τον ύπνο
Βγήκε αστέρι λαμπερό
Τα παιδιά χοροπηδάνε
Το αγέρι καβαλάνε
Τραγουδάνε δυνατά
Γύρω-γύρω από τη γη τους
Το τραγούδι, η ορμή τους
Μια κορδέλα θαλασσιά
Τρώει μακαρόνια...
« Μπόλικα, μαμά!..»
Του Γιωργή τους βώλους...
Μπάμιες... Παστουρμά…
Της Λενιώς το τόπι...
Μπρόκολα... Λαρδί…
Καμαρώνει η μάνα!..
«Φαγανό παιδί!..»
Όρεξη μεγάλη...
Ποιός τον συγκρατεί...
«Γιε μου, η κοιλιά σου
μπόι θα γινεί!..»
Κύλησε ο χρόνος...
Ίδια η κοιλιά...
Τώρα πια τα γούστα…
Πιο εκλεκτικά!...
Του Κωστή ο κόπος...
Νιόκι... Ωγκρατέν.
Δάκρυα... Ιδρώτας...
Στρείδια... Κοκ ω βεν…
Όνειρα... Ξενύχτια...
Κις λορέν... Σφυρίδες…
Της Μαριώς το βιος...
Όρεξη μεγάλη...
Δίχως τελειωμό...
«Γιε μου, η όρεξή σου...
Να βγει σε καλό!..»
Τέλεψε ο χρόνος...
Πάει ξαφνικά...
Πάει κι η ψυχή του...
Μέσα στα σκατά…
