Στου ουρανού την άκρη

Ξυπόλυτη μονάχη περπατάς

Σε χέρσα γη που σε πληγώνει

Με μύρο της ψυχής σου την κερνάς

Φεγγάρι να ’χει σαν νυχτώνει

Τυλίγεσαι με ρούχο της φωτιάς

Και στέκεις στου ουρανού την άκρη

Τους φόβους να ξορκίσεις της καρδιάς

Μέσ' στου καθρέφτη σου το δάκρυ

Κεντάς στο άσπρο προσκεφάλι σου

Τις λύπες σου και τις χαρές σου

Μέσ’ στην πορεία τη μεγάλη σου

Άγγελους να ’χεις φύλακές σου