Κι ας είναι και σε όνειρο

Του γλάρου το φτερούγισμα

ζήλεψε η καρδιά μου,

φέρε μ’ ένα νανούρισμα

τ’ άστρα στην κάμαρά μου.

Κι ας είναι και σε όνειρο,

στο πλάι μου κοιμήσου,

να περπατήσω ως την αυγή

στη γη του παραδείσου.

Του κάμπου τα σταλάματα

να ’χα για μαξιλάρι,

τάζω του νου μαλάματα

να μη σε αποπάρει.

Κι ας είναι και σε όνειρο,

ένα τραγούδι πες μου

στον Ιορδάνη ποταμό

να πλύνω τις πληγές μου.

Με γλυκό του κουταλιού...

Μια μέρα ήρθες με γλυκό του κουταλιού

Που με αγγέλους στόλισες

Κι ηύρα προικιά κι ασπροκεντήματα

Τους δρόμους πήρα

Να ’χεις χώμα και νερό

Και ένα κήπο στην καρδιά

Όμως τα μέτρησες για κρίματα

Κι έρχονται νύχτες, και καίω τους δείχτες

Και με γλυκό του κουταλιού κερνιέμαι

Κερνώ και τους εξόριστους

Και τους βαρυποινίτες…

Όνειρα είναι...

Ρόδινα βάζεις την αυγή, μενεξεδιά το δείλι

Φιλεύεις του καλοκαιριού το άσπρο σου μαντήλι

Είναι που καθρεφτίζεσαι στου Ήλιου τα αλώνια

Που ξύπνησε ο Έρωτας στης λεμονιάς τα κλώνια

Τα ακριβά σου τα πλουμιά, του Απόλλωνα η λύρα

Τα πεύκα και οι κουμαριές που μέθυσαν μ’ αρμύρα

Είναι το φως το γαλανό, τα αστέρια που σου μοιάζουν

Οι ώρες του εσπερινού που μέσα σου αγιάζουν

Ο ποιητής που ξενυχτά στης Πούλιας το κατώφλι

Οι μνήμες του Ωκεανού σε φιλντισένιο τσόφλι

Είναι η Γοργόνα η Παναγιά, οι μαρμαρένιες κόρες

Είναι τα λεύτερα πουλιά που αψηφούν τις μπόρες

Είναι που ο χρόνος δεν μπορεί τα χνάρια σου να σβήσει

Είναι που δεν μπορεί κανείς το δρόμο σου να κλείσει

Οι μύθοι είναι του γιαλού πλεγμένοι στο λαιμό σου

Όνειρα είναι κι αερικά κι ο άγιος ουρανός σου…

Ομορφιές

Φουντώσανε οι ομορφιές

στην άκρη του μπαξέ μου,

τάζω σου μπρούσκο της καρδιάς,

ένα φιλί τάξε μου.

Κι αν φύγουνε κι αν μαραθούν

πάλι να ευωδιάζουν,

στον ύπνο και στο ξύπνιο μας

γλυκά να μας ταράζουν.

Άγιες που είναι οι ομορφιές

και όποιος δεν τις τίμησε

βαρκούλα δίχως πηγαιμό,

ποτάμι που δεν κύλησε.

Χελιδόνα

Μ’ εσένα, χελιδόνα

Πέταξα πάνω απ’ το βουνό

Με τ’ άσπρο μου φουστάνι

Με μια φωτιά στα στήθη

Και την ορμή της νιότης

Και ρίγησα με τ’ ουρανού τα θαύματα

Με των αγγέλων τις μορφές

Όμως στη γη σαν πάτησα

Βαθύ το τραύμα

Είναι οι λυγμοί της θάλασσας

Τα πετρωμένα κρίνα

Η πίκρα των ανθρώπων

Κι έκανα όρκο στο βουνό

Με το παλιό φουστάνι

Με άσβηστη τη φωτιά μου

Και την ορμή την ίδια

Μ’ εσένα, χελιδόνα

Όσο ανασαίνω το θεριό να πολεμώ

Και ή να χαθώ ή να σωθώ

Να δω το θαύμα

Ν’ αλλάξουν όλα ένα πρωί

Μ’ εσένα, χελιδόνα

Να ημερέψει ο κόσμος

Κάθε ανατολή

Άδικε κόσμε

Πώς με τρομάζεις

Σε πόσες προφάσεις ασφαλώς κρυμμένος

Σε τι αφορμές επιμελώς οχυρωμένος
Τόσες και τόσες ανυποψίαστες μαργαρίτες

Θυσιάζεις…

Δάκρυ

Δακρύζει η ανατολή

για τις αγάπες σου που χάθηκαν

προτού τον ήλιο αντικρύσουν,

για τις ελπίδες που ανθίσανε

κι ήρθαν χειμώνες να τις σβήσουν.

Δακρύζει και ο ουρανός

για το λουλούδια που δεν πρόλαβαν

το άγιο μύρο τους να στάξουν,

για τα φιλιά σου που δεν μπόρεσαν

σαν χελιδόνια να πετάξουν.

Δακρύζεις, μάτια μου, κι εσύ

για το όνειρό σου που αιμορραγεί

πίσω από συρματοπλέγματα,

για τη ζωή σου που έχει παγιδευτεί

στου κόσμου τις προφάσεις και τα ψέματα.

Να είσαι πουλί

Με φίδι μοιάζει ο καιρός, κι εσύ σωπαίνεις

Σαν να λιγόστεψε το φως της οικουμένης

Της γης τους αναστεναγμούς μετράς στο κύμα

Της έρμης της Φραγκογιαννούς βαρύ το κρίμα

Στις παιδικές σου ζωγραφιές γυρνάει ο νους σου

Εκείνες που είδε ο χαφιές πλάι στη φουφού σου

Κι αιτία βρήκε ο φονιάς να σε δικάσει

Λες και το «αχ» της Παναγιάς έχει ξεχάσει

Κι έγινε ο κόσμος φυλακή, κρυφή πληγή σου

Ούτε δεκάρα τσακιστή για τη ζωή σου

Τα χρόνια σου στα σκοτεινά σαν τους φυγάδες

Περνάνε μέσα από στενά και συμπληγάδες

Κι αιτία ψάχνει ο φονιάς να σε σταυρώσει

Λες και το αίμα μιας γενιάς έχει στεγνώσει

Σαν να λιγόστεψε το φως της οικουμένης

Κι όλο αγριεύει ο καιρός, κι όλο πηγαίνεις

Σ’ αυτήν εδώ τη χαλασιά, στην καταιγίδα

Του Προμηθέα η φωτιά η μόνη ελπίδα

Να είσαι πουλί, να είσαι εσύ, να 'σαι αγέρας

Στη δύση, στην ανατολή, στο φως της μέρας.

Αιωνία του η μνήμη...

Χρήμα εδώ…χρήμα εκεί…

πάλι μου χάλασε τη μέρα...

χρήμα…το σύμπαν κι ας καεί…

Φτάνει. Δεν πάει παραπέρα…

Στον Όλυμπο θα ανεβώ

και στους θεούς θα γνέψω,

με γλύκες και με τσαχπινιές

όλους θα τους μαγέψω.

Κι αν πιει ο Δίας δυο ρακές,

μπαμ-μπουμ θα το ξεκάνει

κι έτσι το χρήμα τo άτιμο

σταφύλι  θα το κάνει.

Στο άψε-σβήσε ο Ήφαιστος

ένα ασημένιο μπρίκι

και ο Ερμής στο πι και φι

στ’ αυτί του σκουλαρίκι.

Σίγουρα ο Απόλλωνας

ουράνια συμφωνία

κι η Ήρα οπωσδήποτε

φίνα χαλκομανία.

Με σύνεση η Αθηνά

στην πένα της μελάνι

κι η Δήμητρα στη γλάστρα της

ρίγανη θα το κάνει.

Αν βρω τον Άρη στις καλές

χορταριασμένο φράχτη

και η Εστία ασφαλώς

περίτεχνο αδράχτι.

Η Άρτεμις στα δάση της

μια λυγερή γαζέλα

κι η Αφροδίτη με χαρά

στο μπούστο της δαντέλα.

Κι αν με τον Ποσειδώνα βγω

βολτούλα στ’ ακρογιάλια,

μαρίδα στον ωκεανό

να την κοιτούν με κιάλια.

Ε ρε, τότε ο κόσμος όλος

ο στρατός μα και ο στόλος

φάσκελα θα τ’ απονείμει…

αιωνία του η μνήμη…

Στο Αιγαίο

Άνοιξε του νου την πόρτα

δίχως «πρέπει», δίχως «μήπως»,

τ’ όνειρό σου ένας κήπος,

μόνο την καρδιά σου ρώτα.

Σπάσε μέτρα και ρολόγια,

σε κουφαίνουν, σε βουλιάζουν,

τη ζωή σου ντουμανιάζουν

κάλπικα ημερολόγια.

Κάψε ζύγια και μεζούρες,

σε πονούν, σε ξεγελάνε,

στο ντουβάρι σε κολλάνε

άθλιες καρικατούρες.

Στο Αιγαίο κάνουν βόλτα

κάθε βράδυ οι γοργόνες,

έξω βγες απ’ τους κανόνες,
μόνο την καρδιά σου ρώτα.

Κοιμήσου

Κοιμήσου, κόσμε, ήσυχα κι απόψε

Τα κρίματά σου και σήμερα

Τα ξέπλυνες

Με λάδι, στου αγίου το καντήλι

Και ξύδι, στων ανθρώπων τις πληγές

Κοιμήσου ήσυχα όλες τις νύχτες

Τα κρίματά σου όλα

Τα ξέπλυνες

Με λάδι

Με ξύδι

Και την ψυχή σου

Ξέπλυνες

Με τί

Κοιμήσου

Φορτίο

Ποιητή, πάλι κλαις

Είναι που έπεσαν σε παγίδα οι άνθρωποι

Είναι η θλίψη των βράχων

Τα νεκρά περιστέρια

Η απόγνωση της θάλασσας

Του καιρού το φορτίο βαρύ

Και πληθαίνουν της γης τα σημάδια

Της αηδόνας τα δάκρυα πλημμυρίζουν τους κάμπους

Κι οι βουβές ρεματιές τον Απόλλωνα ικετεύουν τις νύχτες
Στον ορίζοντα πια δεν πετούν χελιδόνια

Κι η ελπίδα τρεμάμενη ένα δρόμο γυρεύει

Δακρυσμένοι οι άγγελοι μέσ’ στη μπόρα βαδίζουν

Και οι άνθρωποι, λες και ξέχασαν

Της ψυχής τ' άγια μύρα

Πάλι κλαις, της καρδιάς το φορτίο βαρύ

Μα εσύ μην αφήσεις τη στράτα

Που φωτίζει του νου τα σκοτάδια

Στα ψηλά τα αλώνια

Για τους ξεριζωμένους

Ένας ήλιος ζεστός ανατέλλει.

Πόσο σε αγάπησα...

Δεν ξέρω αν μετανιώνω που σε περίμενα

Δεν ξέρω αν φοβάμαι που φεύγεις

Όμως λυπάμαι που δεν ένοιωσες

Πόσο σε αγάπησα… 

"Υπόδειγμα"

Ήθελες, μου είπες, να είμαι

«υπόδειγμα νοικοκυροσύνης»,

«υπόδειγμα υπομονής»,

«υπόδειγμα ηθικής»,

«υπόδειγμα …..».

Όμως, λυπάμαι, μισώ τα «δείγματα»,

μα πιο πολύ την πρόθεση που προηγείται…

Και μίσησα και τους προσδιορισμούς σου

που ακολουθούν.

Δραπέτης

Δραπετεύω,

τρέχω να ξεφύγω

απ’ τη διαφθορά

απ’ τη φθορά

απ’ το αμφίβολο σήμερα

γυρνώ

σ’ ανθισμένες γειτονιές

αλλοτινές μοσχοβολιές

φωτεινά χαμόγελα

να ξαναβρώ

τη χαμένη μου αθωότητα.

Ευρώ...ευρώ...

Ευρώ…ε, αι σιχτίρ με τα ευρώ

Φεύγω. Την ησυχία μου να βρω

Αντικρύ απ’ τας Αντίλλας
Εις τη ράχη μιας καμήλας

Στας οάσεις να βολτάρω

Και φελάχους να φλερτάρω

Την ημέρα να πλανιέμαι

Και τη νύχτα να ξεχνιέμαι

Στην αγκάλη τη θερμή των

Άνευ φόβου των τερμίτων

Τας ερήμους να οργώνω

Και χουρμάδες ν’ αναλώνω

Με ραχάτι και σουλάτσα

Τέρμα πλέον τα στραπάτσα

Με χανγκ σενγκ και ντάου τζόουν

Κάλλιο κολλητή των ζώων

Εις της ζούγκλας την πληθώρα

Δε θα χάνω ούτε ώρα

Αγκαλιές με λιονταράκια

Και κους-κους με πιθηκάκια

Τα ευρώ να πα να ….ούνε

Και οι δείχτες να καούνε

Κι οι τρανοί οι τραπεζίτες

Ας μαζεύουνε μανίτες

Χμ.. και οι πολιτευτάδες

Ε, ας μάθουνε καντάδες...

Φτερούγισμα

Κράτησέ με απ’ το χέρι σαν παιδί

τους φόβους μου να πάψω να φοβάμαι.

Φύλαξέ μου ένα αστέρι μέσα στη βροχή

να ονειρεύομαι και όταν δεν κοιμάμαι.

Μάθε μου την αλφαβήτα από την αρχή

τη θάλασσα να μάθω να διαβάζω.

Άσε με να μεθύσω με ένα σου φιλί

στης φυλακής μου τα κελιά φωτιά να βάζω.

«Γύρω-γύρω όλοι» είναι η ζωή

και στη μέση ένας κήπος.

Στης καρδιάς σου το ρυθμό ηχεί

της καρδιάς μου ο κάθε χτύπος.