Να είσαι πουλί

Με φίδι μοιάζει ο καιρός, κι εσύ σωπαίνεις

Σαν να λιγόστεψε το φως της οικουμένης

Της γης τους αναστεναγμούς μετράς στο κύμα

Της έρμης της Φραγκογιαννούς βαρύ το κρίμα

Στις παιδικές σου ζωγραφιές γυρνάει ο νους σου

Εκείνες που είδε ο χαφιές πλάι στη φουφού σου

Κι αιτία βρήκε ο φονιάς να σε δικάσει

Λες και το «αχ» της Παναγιάς έχει ξεχάσει

Κι έγινε ο κόσμος φυλακή, κρυφή πληγή σου

Ούτε δεκάρα τσακιστή για τη ζωή σου

Τα χρόνια σου στα σκοτεινά σαν τους φυγάδες

Περνάνε μέσα από στενά και συμπληγάδες

Κι αιτία ψάχνει ο φονιάς να σε σταυρώσει

Λες και το αίμα μιας γενιάς έχει στεγνώσει

Σαν να λιγόστεψε το φως της οικουμένης

Κι όλο αγριεύει ο καιρός, κι όλο πηγαίνεις

Σ’ αυτήν εδώ τη χαλασιά, στην καταιγίδα

Του Προμηθέα η φωτιά η μόνη ελπίδα

Να είσαι πουλί, να είσαι εσύ, να 'σαι αγέρας

Στη δύση, στην ανατολή, στο φως της μέρας.