Φορτίο

Ποιητή, πάλι κλαις

Είναι που έπεσαν σε παγίδα οι άνθρωποι

Είναι η θλίψη των βράχων

Τα νεκρά περιστέρια

Η απόγνωση της θάλασσας

Του καιρού το φορτίο βαρύ

Και πληθαίνουν της γης τα σημάδια

Της αηδόνας τα δάκρυα πλημμυρίζουν τους κάμπους

Κι οι βουβές ρεματιές τον Απόλλωνα ικετεύουν τις νύχτες
Στον ορίζοντα πια δεν πετούν χελιδόνια

Κι η ελπίδα τρεμάμενη ένα δρόμο γυρεύει

Δακρυσμένοι οι άγγελοι μέσ’ στη μπόρα βαδίζουν

Και οι άνθρωποι, λες και ξέχασαν

Της ψυχής τ' άγια μύρα

Πάλι κλαις, της καρδιάς το φορτίο βαρύ

Μα εσύ μην αφήσεις τη στράτα

Που φωτίζει του νου τα σκοτάδια

Στα ψηλά τα αλώνια

Για τους ξεριζωμένους

Ένας ήλιος ζεστός ανατέλλει.