Στων οριζόντων τις γραμμές

Μέσα στους δρόμους μοναχή

γυρίζεις και γυρεύεις

αγάπες που ’γιναν  πουλιά

και σύννεφα ζηλεύεις.

Λικνίζεσαι μέσ’ στη φωτιά,

άμυαλη πεταλούδα,

σου μένει μόνο το «γιατί»

και το φιλί του Ιούδα.

Στων οριζόντων τις γραμμές

ζητάς αθανασία,

μέσα στου χρόνου τις ρωγμές

κρύβεις μια ικεσία.

Μέσα στου κόσμου τις αυλές

γυρνάς κι αναρωτιέσαι

για όρκους που ’γιναν καημοί,

με μια ευχή κρατιέσαι.

Πλανιέσαι μέσα στη βροχή,

ξέφρενο χελιδόνι,

κιτρινισμένη ζωγραφιά

τις νύχτες σου σε σώνει.

Γίνε μου φίλος

Μου λες πως χάθηκε του κόσμου η αλήθεια,

σαν και να έσβησε ο χρόνος τη φωτιά,

και όλα  γίνανε καθημερνή συνήθεια,

κουράστηκε να περιμένει η ματιά.

Φοβάσαι πως για πάντα κλείσανε οι δρόμοι,

σημείο δεν υπάρχει για επιστροφή,

και λαβωμένοι αετοί οι ταχυδρόμοι

της λήθης θύματα στην πρώτη τη στροφή.

Μου λες πως έσβησε η λύπη παραμύθι,

μοιάζει κατεστραμμένο τόπι όλη η γη,

πονά πικρά η μοναξιά σου μέσ’ στα στήθη,

το φως που χάνεται σ’ ανοίγει μια πληγή.

Είναι της μοναξιάς η καταχνιά βαριά,

έλα μαζί να πάμε κόντρα στο βοριά,

απ’ τους Ολύμπιους για μας θα κλέψω φως

έλα και γίνε μου και φίλος κι αδερφός.

Είναι που...

Δεν είναι που με σκορπίζουν τ’ άγρια ξεροβόρια,

δεν είναι που με σερενάτες ξέρω να ξεχνώ,

δεν είναι που για την άνοιξη έχω στεναχώρια

μα είναι που δίχως αηδόνια δεν μπορώ να ζω.

Δεν είναι που δεν αντέχω των σύννεφων το γκρίζο,

δεν είναι που με καλοκαίρια θέλω να μεθώ,

δεν είναι που ουρανούς μ’ αρέσει να ζωγραφίζω

μα είναι που δίχως αστέρια δεν μπορώ να ζω.

Δεν είναι που μονάχη μου φοβάμαι στα σκοτάδια,

δεν είναι που σε δειλινά ζητώ να βυθιστώ,

δεν είναι που πεθαίνω τ’ αξημέρωτα τα βράδια

μα είναι που δίχως εσένα δεν μπορώ να ζω.

Κάποιοι "την είδανε"...

Κάποιοι "την είδανε" θεοί κι αδέκαστοι

και στο παιχνίδι της ζωής

οι μόνοι κερδισμένοι παίχτες,

για όλα τα μεγάλα λάθη τους

εμάς κατονομάζουν φταίχτες.

Κάποιοι "την είδαν" δυνατοί και άτρωτοι

και μονομάχοι νικητές

στο φαύλο τους σικέ αγώνα,

στα πιο μεγάλα τους εγκλήματα

μας κρίνουν θύτες του αιώνα.

Νεκρές τις θέλουν τις ελπίδες μας,

με όνειρα ζητούν να ζούμε δανεικά

όμως εμείς δε θα τους επιτρέψουμε

χέρι να βάλουν στης καρδιάς μας τα ιδανικά.

Ακόμα

Αναπάντεχη ήτανε

η χθεσινή σου επιστροφή…

κι ως τώρα ίσως

ένας αιώνας πέρασε,

μπορεί και μια στιγμή μονάχα…

κι οι μέρες, τα χρόνια

που μας αρνήθηκαν

λάβα μας γίναν

και φωτιά λυτρωτική…

κι έτρεξε ξανά δίψα στις φλέβες…

αύριο…

αύριο δεν ξέρω αν θα σε δω,

αν ποτέ πια ακούσω τη φωνή σου…

μα εκείνη η λάβα,

εκείνη η φωτιά

όλο ψιθύριζαν,

ακόμα ζωή κυλάει…

Αν χάραξες άλλες πορείες

Αν χάραξες άλλες πορείες

ψάχνεις καινούριες εμπειρίες

ευθύνες δε θα σου ζητήσω

φύγε και μη γυρίζεις πίσω.

Αν άφησες μονάχα χιόνια,

βάρος αν σου ‘γιναν τα χρόνια,

κι’ αν έμεινε μονάχα στάχτη

δε θα σε κρίνω λιποτάχτη.

Αν ξέχασες φιλιά και όρκους

δε θέλω, δε ζητώ ενόρκους

κι’ αν έμειναν αποκαΐδια

μέσ’ την καρδιά θα ’ναι στολίδια.

Με το φως της Ελλάδας

Τις σειρήνες του κόσμου

σε κατάρτι δεμένη

κάθε αυγή προσπερνάω.

Στων ματιών μου την άκρη

δε μετράω τί μένει

κι αν πονώ κι αν γερνάω.

Τις φωτιές του αϊ-Γιάννη

κι ένα χάδι φυλάω

στης καρδιάς το συρτάρι.

Με το φως της Ελλάδας,

με το μπλε του πελάου

σου κεντώ μαξιλάρι.

Σαν κοιμάσαι, μικρό μου,

μέσ’ στης νύχτας το ψέμα

τις σκιές να φωτίζεις.

Σαν ξυπνάς, δίχως φόβο,

με καθάριο το βλέμμα

στα ανοιχτά ν’ αρμενίζεις.

Για να σε βρω

Για να σε βρω περπάτησα

σε χώρα ειδωλολάτρισσα

μα σε προφάσεις κλείστηκες

και σε σιωπές βυθίστηκες.

Την πυξίδα μου σπάω,

μη σε νοιάζει πού πάω,

ποιο κορμί με βουλιάζει

ή ποια γη μ’ αγκαλιάζει.

Το γέλιο μου το δώρισα

σε μέλισσα μαστόρισσα

μα γρήγορα κουράστηκες

κι απ’ άλλη αγάπη πιάστηκες.

Την καρδιά μου την καίω,

μη ρωτήσεις αν κλαίω

κι αν θα λιώνω τα βράδια

στα δικά σου σημάδια.

Χαδούλα

Ασάλευτο το βλέμμα της,

πέτρωσε το κορμί της,

μα της καρδιάς της ο καημός,

ατέλειωτο τραγούδι,

το ταξιδεύει η θάλασσα

στα πέρατα του κόσμου,

το σεργιανάει ο άνεμος

για να βρει τον καλό της.

Ανάμεσα

Ανάμεσα σε τόσες θάλασσες

βράχια φυτρώσανε,

Πατρίδα μου μικρή,

αιώνια ν’ Αγαπιέσαι

Του παραδείσου τις αυλές,

Αγάπη μου όμορφη,

Θεός τις φύλαξε

απ’ τους καιρούς όταν χτυπιέσαι

Ανάμεσα σε δύο Παναγιές

θυμάρια ανθίζουνε,

μεγάλε μου Έρωτα,

για να Ξαναγεννιέσαι…