Για μια σου λέξη

Όσα μου έφερε ο χρόνος δανεικά,

οι μέρες γίνανε μονόχρωμες ευθείες,

μέσα στις νύχτες μου φωλιάσανε κρυφά

κάτι παράξενες πολύχρωμες νοθείες.

Και όλο κλέβουνε του Έρωτα το ρω,

κι αντί γι’ αυτόν μία Πυθία καρτεράει

μα ένα χρησμό κάθε που γύρεψα να βρω

της πικροδάφνης της δυο φύλλα με κερνάει.

Για μια σου λέξη τώρα καίω τους χρησμούς,

και να μπορούσα τις σιωπές σου να μαντέψω,

εμπόδια να μη μετράω και φραγμούς

για μια στιγμή στα μάτια σου να ταξιδέψω.

Μπόρεσα...

Σε μιας νύχτας αμαρτωλής

τα σκοτάδια τα πυκνά

βυθίστηκα,

και σκόρπισα και πόνεσα

μα να σταθώ στα μάτια σου

δε χώρεσα…

Μέσ’ στης αυγής τα ρόδινα

τ’ ακροβλέφαρα βρήκα

και κλείστηκα,

στο φως της που δεν όρισα

το δάκρυ μου να ακουμπήσω

μπόρεσα…

Δε θέλω

Δε θέλω τα ματάκια σου

για μένα να δακρύζουν

μόνο σαν κρίνα του γιαλού

κάθε πρωί ανθίζουν.

Και ούτε τα χειλάκια σου

για με να μη γελάνε

μα κάθε βράδυ και πρωί

να γλυκοτραγουδάνε.

Δε θέλω η καρδούλα σου

για με ν’ αναστενάζει

μόν’ σα κυρά ολημερίς

τα γιορτινά να βάζει.

Κι εσείς, κυράδες μου ακριβές,

σήμερα που γιορτάζετε, καθημερνά

στα γιορτινά ντυμένες.

Ως εδώ

Παγιδευμένη στις ρωγμές

ενός θαμπού καθρέφτη,

κάτι φθαρμένες λογικές

μου τρων’ τα  σωθικά.

Όλος ο κόσμος μια κραυγή

στης μέρας την ορφάνια

κι οι προσδοκίες στη σιωπή

κουρνιάζουν στωικά.

Γίνανε δύσκολα τ’ απλά,

δύσβατα μονοπάτια,

όλη μου τώρα η ζωή

μέσ’ σε υγρά κελιά.

Σ’ ένα ανόσιο βωμό

ιδανικά και πόθοι,

και η ψυχή μου αιμορραγεί,

μου κόβεται η μιλιά.

Άραγε κάπου θα βρεθεί

τόπος για να πατήσω,

με το κεφάλι χαμηλά

να ζήσω πώς μπορώ.

Μέρα τη μέρα χάνεται

ο ήλιος ο αντάρτης

όμως θα βγάλω δυο φτερά

πριν φύγει να τον βρω.

Μαριγούλα...η απτόητη

Έβαλα για δημαρχίνα

να ξεφύγω απ’ την πείνα

μα τον Μιχαλιό ψηφίσαν

και, αλί μου, με μαυρίσαν!..

Δε με ψήφισε κανένας,

ούτ’ ο ξάδερφος της Ρένας,

που κακό σπυρί να βγάλει

στην…κοιλιά του τη μεγάλη!..

Τι κι αν φώναξα, κι αν είπα,

ως και να τους πάρω…πίπα

της ειρήνης να καπνίζουν,

όλοι να τους μακαρίζουν!..

Βρε, τί τάματα, τι λόγια,

άσε της χειρός ρολόγια,

μέχρ’ οικόπεδα στη Βάρη,

χώρια βίλες στο φεγγάρι!..

Όμως  κάτω δεν το βάζω,

στο…γλυκό μα και στο…βάζο

κάποτε θα βάλω χέρι,

και θα υπογράφω… Μαίρη!!!

Άραγε σαν τί δεν έχω,

μη θαρρούν πως δεν κατέχω

να κρατάω τα ηνία,

κι ας μην έχω τα πτυχία!..

Και στους λόγους είμαι πρώτη

και στα «θα» και στα «διότι»

σούπερ είμαι και αρίστη,

έχω τον Κωστάκη μύστη!..

Το ’χω βάλει πια γινάτι,

κι ας μου βγει το ένα μάτι,

όλους να τους καταπλήξω,

σαν κολιούς να τους τυλίξω!..

Έχω ’γω… κρυφά προσόντα,

τύφλα να ’χει η Τζοκόντα,

είμαι σ’ όλα παινεμένη,

τρέμε, Ντόρα μου, στριμμένη!..

Αχ, να γίνω δημαρχέσσα,

να με γράψουν  και τα μέσα,

και να πάρω και Λάντ Ρόβερ!..

Λάβατε το σήμα;.. Όβερ!!!

Απάρνηση

Μέσα στο πλήθος χάνομαι

και σε ζητάω,

συ όμως μήτρα

που ξέχασε τις γέννες της.

Σε γη χωρίς νερό νυχτώνομαι,

συ όμως σύννεφο

που αρνήθηκε βροχή να γίνει.

Στης προσμονής τα πέπλα ξενυχτώ

κι εσύ πατρίδα

που τα παιδιά της τα λησμόνησε.

Πάνω σε ξέρες ξημερώνομαι,

και λαχταράω,

μα συ καράβι

που όλο μακραίνει…

Περσεφόνη, μη λυπάσαι

Γερνάω, Περσεφόνη,

μα μη φοβάσαι,

σαν βγω γυμνή στο χιόνι

να μη λυπάσαι.

Για ό,τι φεύγει και περνά

μη μου δακρύσεις,

σεργιάνια στην αστροφεγγιά

μη λησμονήσεις.

Μην κλαις, μια ακόμα Κυριακή

αν τελειώνει

και μια αγάπη βιαστική

αν με πληγώνει.

Τον αϊ-Δημήτρη μη ρωτάς

πού πάω μόνη,

μόνο ανθισμένη να κρατάς

μια ανεμώνη.

Αμάρτημα

Αμάρτημα μεγάλο –αλαζονεία-

όταν στη μοίρα, στους θεούς

δεν τάζεις,

θυσίες δεν προσφέρεις,

δεν υποταχθείς,

πάντα ένας βράχος στον Καύκασο

κι ένα αρπακτικό θα περιμένουν.

Μα κι αν στους ανθρώπους

ίδια θελήσεις να σταθείς,

δεν τάξεις-κυρίως υποταγή-

δε σκύψεις το κεφάλι-δουλικά-

αμάρτημα ασυγχώρητο, παράνοια,

αιώνια θα καραδοκούν

ένας Μεσαίωνας και μια πυρά...

Δεν είναι η ζωή φτηνό φορτίο

Σε ένα μονόδρομο που όλο δυσκολεύει,

γύρω σου σφίγγει ο κλοιός ασφυχτικά.

Δεν είναι η ζωή της μιας δραχμής παιχνίδι

να τη χαρίσεις σε θεριά και αρπαχτικά.

Το μέλλον σου από το παρόν πιο φοβισμένο

απ’ των καιρών το μένος τρέχει να σωθεί.

Της άνοιξης γαλάζιο φως να το αγκαλιάσει,

από κλωνάρι πασχαλιάς να κρατηθεί.

Δεν είναι η ζωή φτηνό φορτίο

σε δρομολόγια των πλοίων της γραμμής.

Σε αμπάρια σκοτεινά για να την κλείσεις

στις αγορές να την πουλάς μισοτιμής.

Αφουγκράσου, Αθηνά...

Καλότυχες κι οι δυο μας, Αθηνά,

μας εμπιστεύτηκε ο θεός ζωές

να μας φωνάζουν «μάνα».

Η μήτρα μας σφιχτά τις κράτησε,

στην αγκαλιά μας φώλιασαν,

μικρά σπουργίτια.

Το στήθος μας ευτύχησε

να το βυζάξουν, να μερώσουνε,

να ξεδιψάσουν.

Η άνοιξη πέρασε μέσ’ τις χαρές,

το θέρος με γέλιο ή και με δάκρυ,

σαν έρθει το φθινόπωρο,

μ’ άπειρες στάλες νοσταλγίας.

Καλότυχες κι οι δυο μας, Αθηνά,

μας εμπιστεύτηκε ο θεός ζωές

να μας φωνάζουν «μάνα».

Ωστόσο αφουγκράσου, Αθηνά.

Κάπου νότια, ανατολικά,

στων δρόμων τα φανάρια,

εδώ κοντά, σε όλη τη γη

μικρά σπουργίτια μοναχά

κίτρινα, και μαύρα, και λευκά

διψάνε

«μάνα» για να φωνάξουν!..

Αφουγκράσου, Αθηνά...

κι εκείνα που η μήτρα μας

σφιχτά δεν κράτησε δικά μας είναι!..

Για την Αθηνά.

Ίσως ποτέ

Ίσως ποτέ να μη σου πω το «σ’ αγαπώ»,

μέσα στα χρώματα της μέρας να το θάβω

μα κάθε νύχτα φως μου είναι μυστικό

για χάρη σου τ’ αστέρια όλα να ανάβω.

Μπορεί κρυμμένο να’ ναι πάντα στη σιωπή,

πόσο αλήθεια να μετράνε πια τα λόγια,

στα όνειρά σου μόνο κι αν μπορώ να ζω

του κόσμου όλου σταματάνε τα ρολόγια.

Ίσως ποτέ να μη σου πω το «σ’ αγαπώ»

αυτό που τώρα νοιώθω είναι παραπάνω,

κάθε στιγμή που έρχεται παρακαλώ

μέσ’ του φιλιού σου τη φωτιά ν’ αργοπεθάνω.

Έτσι απλά

Κι αν σε ξένα δωμάτια

ξημερώνεσαι

θα φωλιάζουν

τα μάτια σου στα μάτια μου

κι όταν σ’ άγνωστη αγκαλιά

αποκοιμιέσαι

τα δάχτυλά σου στα δάχτυλά μου

θα μπλέκονται

κι άμα άλλες αγάπες

το νου σου πολιορκούν

θα κατακλύζει

η σκέψη σου τη σκέψη μου

κι αν είσαι αέρας βιαστικός

κι εγώ ένα δέντρο αταξίδευτο

θα είναι αρκετό που πλάι μου

για λίγο κοντοστάθηκες

κι έτσι απλά χωρίς απορίες,

δίχως ερωτηματικά,

μ’ έκανες να σκιρτήσω.