Κόντρα στην μπόρα

Μαύρα σύννεφα ζυγώνουν

τις ελπίδες σου γυμνώνουν

να μην έχεις να πιαστείς

κι ούτε πέτρα να σταθείς.

Μ’ ένα δίκοπο μαχαίρι

χάραμα στήνουν καρτέρι

να μη σε κρατά η γη

κάθε βήμα και πληγή.

Στο χιονιά και στο χαλάζι

η ψυχή σου να στενάζει

να είναι δύσκολα τα απλά

να πετάς στα χαμηλά.

Της σκιάς τους η κατάρα

της καρδιάς σου την αντάρα

πολεμάει να τη σβήσει

όνειρο να μην ανθίσει.

Μαύρα σύννεφα πυκνώνουν

τη ζωή σου την κυκλώνουν

είναι πλέον ο καιρός

να κοιτάξεις μόνο εμπρός.

Να μη χάσεις την ορμή σου

μέσα σου είναι η δύναμή σου

κόντρα βάδισε στη μπόρα

άλλαξέ τα όλα τώρα.

Μη σταματάς

Σε λόγια διφορούμενα,

σ’ αμφίβολες διαθέσεις,

μέσ’ σε πλαστά θαυμαστικά

ποτέ δε θα μπορέσεις,

ψυχή μου, να χωρέσεις.

Όλα του κόσμου τα άνισα

οι δυο σου συμπληγάδες,

σε πλάνα πειραματικά,

κι εσύ στο γκρι της πάχνης

για άλλη στεριά να ψάχνεις.

Η γη μια πόρνη αιχμάλωτη,

και οι ψευδοσωτήρες

χλευάζουν και περιγελούν,

στο πένθιμο της δύσης

τα μάτια πώς να κλείσεις.

Μα μη λυγίζεις κι αν πονάς,

πάντα, ψυχή μου, να πετάς

κι αν σου τσακίζουν τα φτερά

για ακόμα μια φορά,

να αγωνίζεσαι μη σταματάς,

μην κουραστείς το άδικο

παντού να πολεμάς.

Αδιέξοδο

Άλφα στερητικό

Σε όλες τις όμορφες λέξεις μου

Έβαλες

Και σε τόσες ακόμα…

Αίσθημα

Πίστη

Θεός

Καρδιά

Νους

Τιμή

Άλγος

Διστάζω

Τολμώ

Λύτρωση

Χρώμα

Φωνή

Πάθος

Ξένος

Ύπαρξη

Έρωτας

Ύδωρ

Ήλιος...

Κι άλλο δε μου απόμεινε

Να σε στερήσω

Από μένα...

Ως εδώ

Χρόνια και χρόνια προσπαθούν της γης οι κραταιοί

συρματοπλέγματα να βάλουν στις τροχιές μας,

’κείνο που τρέμουνε να  είναι λεύτεροι οι λαοί

κι εμείς μετράμε συνεχώς τις αντοχές μας.

Κι ως τώρα ο χορός τους ξέφρενος καλά κρατεί

μέσα στο παραλήρημα της εξουσίας,

κι ένα κλαρί δε βρίσκει η καρδιά μας να πιαστεί,

κλειστός για μας ο δρόμος της αθανασίας.

Φεύγει η ζωή κι αυτοί τα κρίματά τους δε μετρούν

και τους βολεύει οι ενοχές τους ενοχές μας,

μέσα στις νύχτας το σκοτάδι σα σκιές γλιστρούν,

μα ως εδώ, τελειώσαν πια οι ανοχές μας.

Δε μάθαμε

Ύπουλα οι καιροί μας φύλαγαν

καυτό μολύβι και λεπίδα,

τριγύρω κλείνουν οι ορίζοντες,

πώς να πετάξει η ελπίδα.

Ξεχύθηκαν σε κάμπους και σε θάλασσες,

νιόβγαλτα όνειρα θερίζουν…

και γίναν οι πολύχρωμοι χαρταετοί

μαύρα πανάκια κι ανεμίζουν.

Μα έγινε η περηφάνια  μας οργή

κι όλα μαζί τα χέρια ανεμοφράχτης,

δε μάθαμε να ζούμε με υποταγή,

ο μόνος άεργος ο νεκροθάφτης.

Φως μου είσαι κι ουρανός

Το ξέρω είν’ αδύνατο,

όσο κι αν πρέπει,

να σ’ αποφύγω.

Ματώνω όταν στην καρδιά μου λέω

να μάθει να σε αγαπά

έστω πιο λίγο.

Και όλο κρύβομαι μεσ’ στη σιωπή

βάζω στη φόρα της καρδιάς μου

τροχοπέδη

κι όλο και πιο πολύ στη νύχτα χάνομαι

και γίνομαι του έρωτα

αποπαίδι.

Το ξέρω είν’ αδύνατο,

όσο κι αν πρέπει,

να σε ξεχάσω.

Λιώνω, πονώ σαν το μυαλό μου λέει

πιο λίγο να σ’ αποζητώ

γιατί θα χάσω.

Κι εσύ μονάχα με κοιτάς

και όλο περιμένεις

και για τους δυο κάτι να κάνω

μα φως μου είσαι κι ουρανός,

μακριά σου, μόνη, θ’ αποκάμω.

Όταν η πόλη αλωθεί

Όταν η πόλη αλωθεί

Όταν τα τείχη πέσουν

Τα είδωλα αποστεώνονται

Κι ό,τι εντός τους κατοικεί

Ξεκάθαρα προβάλλει

Σκιά κι αν είναι ή φωτιά

Κι αφήνει τα σημάδια του

Στο αίμα και στο δάκρυ

Τότε οι ψεύτικοι θεοί

Αλλόθρησκου προσκυνητή

Γονυπετείς ικέτες

Πάνω σε υπόβαθρα σαθρά

Όταν τα λάφυρα ο θριαμβευτής

Αγέρωχα μετράει

Κι οι στρατιώτες αλαλάζοντες

Χορός ανόσιας τραγωδίας

Τότε  γυμνή κι ελεύθερη

Βγαίνει στο φως η γνώση.

Όταν η πόλη αλωθεί

Όταν τα τείχη πέσουν.