Πουλί μου, πού αλάργεψες
και δεν γυρίζεις πίσω,
και πώς να πιω της λησμονιάς
νερό να σ' αστοχήσω.
Στ' αστέρια λέω τον καημό,
τις λύπες στο φεγγάρι,
να με ακούει ο άνεμος
μαζί του να με πάρει.
Κι ας είναι για στερνή φορά
ξανά να με φιλήσεις,
σαν σημαδάκι πριν χαθώ
στα χρώματα της δύσης.
Αυτά κυρά που έζησε.
Αυτά και άλλα τόσα.
Να ’χε, αν ήξερε από πριν.
Τα μάτια της τρακόσα.
Την διπλαρώνει ένα πρωί.
Ήτανε να της τύχει…
Καμωματού… Λαδί μαλλί.
Μελιτζανί το νύχι.
«Κυρά μου, πώς πεθύμησα.
Ζεστά μελομακάρονα.
Εάν δεν ήσουνα εσύ…
Μπέσα, θα τα κακάρωνα.»
«Μη σκας, θα έρθω σπίτι σου.
Να φτιάξω εφτά ταβάδες.
Να έχεις να πορεύεσαι.
Για αρκετές βδομάδες.»
Τρέχει αγοράζει η κυρά...
Κονιάκ δύο μπουκάλια.
Κανέλα, μέλι, ζάχαρη.
Καρύδια, πορτοκάλια…
Το σπίτι μοσχοβόλησε!
Γεμίσανε οι πιατέλες!
«Αχ, βρε κυρά, δεν έφερνες…
Και κάμποσες σαρδέλες…
…Κι αυτά που περισσέψανε;
Εσύ θα πάρεις πίσω;..»
« Όχι, καλέ, μη χολοσκάς.
Όλα θα σου τ’ αφήσω!»
«Σούπερ Ουάου!.. Και άπαιχτο!
Το μελομακαρόνι!
Και μπράβο σου… Όμως, κυρά…
Το ρεύμα ποιός πληρώνει;»…
Έχω μολύβι και χαρτί.
Τον ήλιο ξελογιάζω.
Κάμποι, βουνά, ανατολή.
Τους φίλους μου φωνάζω.
Έχεις κι εσύ, τύχη καλή.
Ώρα μη χαραμίζεις.
Σποράκια, όργωμα, βροχή.
Στάχυα χρυσά θερίζεις.
Έχει κι
αυτός, απ' την αρχή.
Καραβάκι αρματώνει.
Δύο κουπιά, ένα πανί.
Την άγκυρα σηκώνει.
Έχουμε μολύβι και χαρτί.
Με κέφι αρχινάμε.
Να μια φατσούλα γελαστή.
Τί άλλο να ζητάμε.
Έχετε εσείς, όλοι μαζί.
Χρυσάφι κουβαλάτε.
Χορός, τραγούδι, μουσική.
Το γλέντι ξεκινάτε.
Έχουν κι αυτοί, στο πι και φι.
Τα γράμματα ταιριάζουν.
Άλφα, γάμα, ωμέγα, πι.
Όλα με μιας αλλάζουν.
Ξυπόλυτη μονάχη περπατάς
Σε χέρσα γη
που σε πληγώνει
Με μύρο της
ψυχής σου την κερνάς
Φεγγάρι να ’χει σαν νυχτώνει
Τυλίγεσαι με
ρούχο της φωτιάς
Και στέκεις
στου ουρανού την άκρη
Τους φόβους
να ξορκίσεις της καρδιάς
Μέσ' στου καθρέφτη σου το δάκρυ
Κεντάς στο
άσπρο προσκεφάλι σου
Τις λύπες
σου και τις χαρές σου
Μέσ’ στην
πορεία τη μεγάλη σου
Άγγελους να ’χεις φύλακές σου
