Δεν ξέρεις

Δεν ξέρεις άλλη γλώσσα να μιλάς

Μονάχα της ανάγκης

Την έμαθες από των δρόμων τα παιδιά

Κι απ’ τον Αποσπερίτη

Τα λόγια τους καρβέλι εφτάζυμο

Και της καρδιάς σου μπρούσκο

Τ’ απόβραδα να τα μοιράζεσαι

Με τους καταραμένους

Δεν ξέρεις σ’ άλλον τόπο να ξυπνάς

Μόνο σ’ αυτόν της δίψας.

Να μη χορταίνεις θάλασσα και φως

Κι ένα φιλί καράβι.

Ο Έρωτας το χρόνο να νικάει

Στ’ αμπέλια, στα περβόλια

Στα ξέφωτα, στις ακροποταμιές

Να παίζει με τις Νύμφες

Δεν ξέρεις άλλα μάτια να κοιτάς

Μονάχα αυτά που καίνε

Που σε οδηγούν σε δρόμους μυστικούς

Σε αρχαία μονοπάτια

Τις νύχτες βάζουνε φτερά στο νου

Κρυφές φωτιές ανάβουν

Ό,τι τόσο πολύ αγάπησες

Τίποτα δε φοβάται

Δε θέλω να ξέρεις

Δε θέλω να ξέρεις

πως τόσο μου λείπεις,

στους δρόμους της λύπης

τα φώτα θολά.

Ποτέ να μη μάθεις

πως τώρα ματώνω,

το νου μου μερώνω

με μία σου «λα»…

Οι μέρες, οι μήνες,

τριγύρω μου δίνες,

γραμμές της παλάμης κλειστές,

στο στήθος χαράζουν

μπαλάντες που μοιάζουν

μ’ αυτές που δε μου ’πες ποτέ..

Τα χρόνια, οι ώρες,
γυμνές ανηφόρες,
λαθραία φεγγάρια στο φως,
με καίν με ραγίζουν
κρυφά ψιθυρίζουν
του αγέρα πως είσαι ο γιός.

Δε θέλω να ξέρεις
πως όλα με κρίνουν,
ρωτούν, μ' ανακρίνουν
χωρίς ν' απαντώ.
Ποτέ να μη μάθεις
πως, μόνη, φοβάμαι,
ξυπνάω, κοιμάμαι
σε μία σου "ντο"...

Περιβολή

Πώς να φορέσω, κόσμε,

αυτό το ρούχο που κρατάς…

Κάθε πτυχή του κι ένα αποκεφαλισμένο

αγριολούλουδο.

Κάθε ραφή του κι ένα αδιέξοδο.

Στάζουνε αίμα τα μεταξωτά μανίκια του.

Οι προσεγμένες τσέπες του μυρίζουνε φορμόλη.

Αναισθησιογόνος η κάθε του κλωστή.

Και ο γιακάς του κρύβει πάντα ένα βρόχο…

Κι εσύ ακόμα το κρατάς…

Ολόγυμνη θα ζήσω.
-Αλλιώς;
Θα με μισήσω.-

Και, κόσμε, «πώς» μη με ρωτάς…

Μάτια μου...

Όταν ανοίγουνε τα μάτια,
σαν ξεκλειδώνονται οι καρδιές,
όταν ενώνονται τα χέρια,
πώς γίνεται πιο όμορφος ο κόσμος,
πώς μοιάζεις, μάτια μου, με ένα επίγειο θεό...

Αγάπη μου...

Ολόρθη όσο στέκομαι, αγάπη μου…

μην μπεις για χάρη μου σ’ έναν κανόνα,

καμιά σου απουσία μη μετράς,

Θεός δεν είμαι…

Όταν λυγίζω, όταν πέφτω, αγάπη μου…

όλα τα λάθη μου να αγαπάς,

να ξενυχτάς μπροστά σε μια εικόνα,

άνθρωπος είμαι…

Αιθέρια κόρη (Συνιορίτσα)

Πιο όμορφη απ’ τις όμορφες

μικρή αιθέρια κόρη

που περπατάς στις κορυφές

στα πιο ψηλά τα όρη.

Νεράιδες στολίζουνε

με άνθη τα μαλλιά σου

από τον ήλιο πιο πολύ

λάμπει η ομορφιά σου.

Πουλάκια γλυκοτραγουδούν

για τη δική σου χάρη

για σε τη νύχτα φέγγουνε

τ’ άστρα και το φεγγάρι.

Μετάλλαξη

Οι αστοί σου φέρνουν ζάλη

κι οι συνήθειες τους ναυτία,

μπαινοβγαίνεις στα σαλόνια

και το «παίζεις» Δυναστεία.

Οι χωριάτες σ’ αγριεύουν

και οι τρόποι τους,  τί φρίκη,

χάνεσαι για μια ρεκλάμα

και ψοφάς για σταριλίκι.

Σα σπυρί σε μεταλλάξαν

οι μαούνες της Αλίκης,

τα συνθήματα αλλάξαν,

τώρα στην ελίτ ανήκεις.

Οι φευγάτοι σε νευριάζουν,

τα οράματα ποιός χέζει,

δεν ακούνε οι τραπεζίτες

και η αγορά πιέζει.

Σου τη «δίνουνε» κι εκείνοι

που μιλούν για ελευθερία,

με το αίμα τους, «μεγάλε»,

τώρα γράφεις ιστορία.

Τριγυρνάς σαν αρουραίος

στου διαόλου τα καλντερίμια,

μα από ποιόν θαρρείς πως κρύβεις

της ψυχής σου την ασκήμια;