Δεν ξέρεις άλλη γλώσσα να μιλάς
Μονάχα της ανάγκης
Την έμαθες από των δρόμων τα παιδιά
Κι απ’ τον Αποσπερίτη
Τα λόγια τους καρβέλι εφτάζυμο
Και της καρδιάς σου μπρούσκο
Τ’ απόβραδα να τα μοιράζεσαι
Με τους καταραμένους
Δεν ξέρεις σ’ άλλον τόπο να ξυπνάς
Μόνο σ’ αυτόν της δίψας.
Να μη χορταίνεις θάλασσα και φως
Κι ένα φιλί καράβι.
Ο Έρωτας το χρόνο να νικάει
Στ’ αμπέλια, στα περβόλια
Στα ξέφωτα, στις ακροποταμιές
Να παίζει με τις Νύμφες
Δεν ξέρεις άλλα μάτια να κοιτάς
Μονάχα αυτά που καίνε
Που σε οδηγούν σε δρόμους μυστικούς
Σε αρχαία μονοπάτια
Τις νύχτες βάζουνε φτερά στο νου
Κρυφές φωτιές ανάβουν
Ό,τι τόσο πολύ αγάπησες
Τίποτα δε φοβάται
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου