Ψηλά είναι το φως

Διπλά και αν χρεώθηκα

κι εκείνα που δεν όφειλα,

σε σφαλιστά πορτόφυλλα,

καρδιά μου, μη φυλλορροείς.

Χίλιες φορές κι αν δόθηκα

σε μια αγκαλιά προδότισσα,

με νάμα κι αν την πότισα,

μη με ρωτάς,  μην απορείς.

Κάνε σκαρί τα ζόρια σου,

πανί τη στεναχώρια σου,

και πρόσω ολοταχώς.

Κάνε πουλί τη λύπη σου,

φτερό το καρδιοχτύπι σου,

ψηλά είναι το φως.

Ακόμα

Ακόμα ένας Χρόνος

Αιμόφυρτος

Ακόμα μια Άνοιξη

Ξεγυμνωμένη

Μια ακόμα Πρωτομαγιά

Δίχως Δικαίωση

Θάλασσα

Σφράγισε τα χείλη  μου

το στερνό φιλί σου

κι ύστερα μου μίσεψες

σ’ άλλον ουρανό.

Σφάλισα στα μάτια μου

το ζεστό σου βλέμμα,

περιστέρι μου λευκό,

στον κατακλυσμό.

Είπες είμαι ο δρόμος σου

μα ολόγυρά σου

αδιεξόδους έχτιζες

και ένοχες σιωπές.

Κι οι μικρές αλήθειες μου,

τα κρυφά μου πάθη,

άφησα και γλίστρησαν

σε νεροσυρμές.

Είπες η αγάπη σου

θάλασσα πως είναι

μα στα βράχια έσβησε

σαν σταλαγματιά.

Κι άλλο δεν μου απόμεινε

κάθε που νυχτώνει

θάλασσα να γίνομαι

σε έρημη στεριά.

Μ. Παρασκευή

Χριστέ μου, σήμερα

με θλίψη οι άνθρωποι

τη Σταύρωσή σου προσκυνούν

και σ’ ένα σταυρό,

δίχως αιδώ,

τα αδέλφια τους σταυρώνουν

Αποκάλυψη

Σαν είδες

Τη γυμνή μου φτέρνα

Το αληθινό σου πρόσωπο

Αντίκρισα…

Πεταλούδες

Στο σκοτάδι αν κατοικήσεις

δύσκολο να βγεις στο φως,

να κυλάς σαν το ποτάμι,

να γελάς σαν ουρανός.

Αν κρυφτείς σε μία πλάνη

δύσκολο τα απλά να δεις,

να φιλάς σαν τον πρωτάρη,

να πονάς σαν ποιητής.

Και η ζωή κι ο θάνατός σου

δυο πεταλούδες στη βροχή,

μέσ' στην καρδιά βαθιά κρυμμένα

είναι το τέλος κι η αρχή.

Στο σκοτάδι αν κατοικήσεις

σε πονάει μετά το φως,

μπερδεμένη η καρδιά σου

ξένος μοιάζει ο αδερφός.

Η εκδίκηση της οχιάς

Στο μονοπάτι με τις ακακίες,

κάτω απ’ τον Αυγουστιάτικο ήλιο,

το δηλητήριο μιας οχιάς με τρόμαξε,

ήμουν δεν ήμουν δέκα,

και την πετροβόλησα.

Κι εκεί σε μια άκρη του πλακόστρωτου

το παράπονο του μικρού φιδιού έμεινε,

και κάθε που τα βήματά μου

με ξαναπάνε στο δρομάκι, με ρωτάει,

στα μονοπάτια της ζωής μου,

αν λιγότερο φοβάμαι

ιοβόλες καλημέρες σαν συναντώ.