Στου φεγγαριού το φως

Απ’ το χέρι με κρατούσες

και στα μάτια με κοιτούσες

μέσ’ στου φεγγαριού το φως.

Το σκοτάδι πολεμούσες,

σε  άλλους δρόμους με οδηγούσες,

κι ήσουν πάντα αρχηγός.

Κι έλεγες πως δε θ’ αφήσεις

μέσα στα μαβιά της δύσης

η καρδιά να πληγωθεί.

Τις κορφές θα καταχτήσεις,

ένα μόνο να κερδίσεις,

η ελπίδα να σωθεί.

Όμως σ’ έχασα μια μέρα

σε μιας μάχης τη φοβέρα

και απόμεινα μισή.

Όλα τώρα εδώ πέρα

με βροχή και με αγέρα

σε μια εποχή λειψή.

Κι αν το τέλος πλησιάζει

τώρα πια δε με τρομάζει

ούτε ο άγριος καιρός.

Πάντα η μορφή σου μοιάζει

σαν παιδί να μ’ ορμηνιάζει

να τραβάω μόνο μπρος.
Απ’ το χέρι με κρατούσες,

για άλλους κόσμους μου μιλούσες,

μέσ’ στου φεγγαριού το φως.

Το σκοτάδι πολεμούσες,

όλα ξέρω τα μπορούσες,

κι ήσουν πάντα αρχηγός.

Αχ, κυρ-Γιωργή...

Αχ, κυρ-Γιωργή…

Μέσ’ στην καρδιά σου μία πληγή

Χρόνια πονάει,  αιμορραγεί...

Της γης η λαχτάρα φλόγα σβησμένη

Τριγύρω οι θάλασσας δρόμοι κλειστοί

Τα όνειρα έρμαια στους πέντε ανέμους

Ερήμην έχουν καταδικαστεί

Σε δίχτυα αργοσβήνει η αλήθεια

Και στην ανέμη κομμένη η κλωστή

Δέσμιοι οι άγγελοι στην εξορία

Και ψεύτικη η μετάνοια του ληστή

Αχ, κυρ-Γιωργή...Αχ, Ποιητή...

Μάτι δεν κλείνεις ως το πρωί
Η μέρα ραγισμένο γυαλί...

Σφίξε τη γροθιά

Συμμαχίες και κάστες,

της καρδιάς σου δυνάστες,

τις ελπίδες σου γδέρνουν,

την ανάσα σου παίρνουν.

Γραμματείς, φαρισαίοι,

της ψυχής αρουραίοι,

τους ορίζοντες κλείνουν,

τα οράματα σβήνουν.

Στης Βαβέλ τους τις τάφρους,

σε μια γη του κολάφους,

σε πατούν σ' αφανίζουν,

τη ζωή σου να ορίζουν.

Σφίξε στο χέρι τη γροθιά,

κόντρα στου νου τους την αιθάλη,

θα έχεις τότε νικηθεί

όταν θα σκύψεις το κεφάλι.

Κόντρα στην μπόρα

Μαύρα σύννεφα ζυγώνουν

τις ελπίδες σου γυμνώνουν

να μην έχεις να πιαστείς

κι ούτε πέτρα να σταθείς.

Μ’ ένα δίκοπο μαχαίρι

χάραμα στήνουν καρτέρι

να μη σε κρατά η γη

κάθε βήμα και πληγή.

Στο χιονιά και στο χαλάζι

η ψυχή σου να στενάζει

να είναι δύσκολα τα απλά

να πετάς στα χαμηλά.

Της σκιάς τους η κατάρα

της καρδιάς σου την αντάρα

πολεμάει να τη σβήσει

όνειρο να μην ανθίσει.

Μαύρα σύννεφα πυκνώνουν

τη ζωή σου την κυκλώνουν

είναι πλέον ο καιρός

να κοιτάξεις μόνο εμπρός.

Να μη χάσεις την ορμή σου

μέσα σου είναι η δύναμή σου

κόντρα βάδισε στη μπόρα

άλλαξέ τα όλα τώρα.

Μη σταματάς

Σε λόγια διφορούμενα,

σ’ αμφίβολες διαθέσεις,

μέσ’ σε πλαστά θαυμαστικά

ποτέ δε θα μπορέσεις,

ψυχή μου, να χωρέσεις.

Όλα του κόσμου τα άνισα

οι δυο σου συμπληγάδες,

σε πλάνα πειραματικά,

κι εσύ στο γκρι της πάχνης

για άλλη στεριά να ψάχνεις.

Η γη μια πόρνη αιχμάλωτη,

και οι ψευδοσωτήρες

χλευάζουν και περιγελούν,

στο πένθιμο της δύσης

τα μάτια πώς να κλείσεις.

Μα μη λυγίζεις κι αν πονάς,

πάντα, ψυχή μου, να πετάς

κι αν σου τσακίζουν τα φτερά

για ακόμα μια φορά,

να αγωνίζεσαι μη σταματάς,

μην κουραστείς το άδικο

παντού να πολεμάς.

Αδιέξοδο

Άλφα στερητικό

Σε όλες τις όμορφες λέξεις μου

Έβαλες

Και σε τόσες ακόμα…

Αίσθημα

Πίστη

Θεός

Καρδιά

Νους

Τιμή

Άλγος

Διστάζω

Τολμώ

Λύτρωση

Χρώμα

Φωνή

Πάθος

Ξένος

Ύπαρξη

Έρωτας

Ύδωρ

Ήλιος...

Κι άλλο δε μου απόμεινε

Να σε στερήσω

Από μένα...

Ως εδώ

Χρόνια και χρόνια προσπαθούν της γης οι κραταιοί

συρματοπλέγματα να βάλουν στις τροχιές μας,

’κείνο που τρέμουνε να  είναι λεύτεροι οι λαοί

κι εμείς μετράμε συνεχώς τις αντοχές μας.

Κι ως τώρα ο χορός τους ξέφρενος καλά κρατεί

μέσα στο παραλήρημα της εξουσίας,

κι ένα κλαρί δε βρίσκει η καρδιά μας να πιαστεί,

κλειστός για μας ο δρόμος της αθανασίας.

Φεύγει η ζωή κι αυτοί τα κρίματά τους δε μετρούν

και τους βολεύει οι ενοχές τους ενοχές μας,

μέσα στις νύχτας το σκοτάδι σα σκιές γλιστρούν,

μα ως εδώ, τελειώσαν πια οι ανοχές μας.