Αδιέξοδο

Άλφα στερητικό

Σε όλες τις όμορφες λέξεις μου

Έβαλες

Και σε τόσες ακόμα…

Αίσθημα

Πίστη

Θεός

Καρδιά

Νους

Τιμή

Άλγος

Διστάζω

Τολμώ

Λύτρωση

Χρώμα

Φωνή

Πάθος

Ξένος

Ύπαρξη

Έρωτας

Ύδωρ

Ήλιος...

Κι άλλο δε μου απόμεινε

Να σε στερήσω

Από μένα...

Ως εδώ

Χρόνια και χρόνια προσπαθούν της γης οι κραταιοί

συρματοπλέγματα να βάλουν στις τροχιές μας,

’κείνο που τρέμουνε να  είναι λεύτεροι οι λαοί

κι εμείς μετράμε συνεχώς τις αντοχές μας.

Κι ως τώρα ο χορός τους ξέφρενος καλά κρατεί

μέσα στο παραλήρημα της εξουσίας,

κι ένα κλαρί δε βρίσκει η καρδιά μας να πιαστεί,

κλειστός για μας ο δρόμος της αθανασίας.

Φεύγει η ζωή κι αυτοί τα κρίματά τους δε μετρούν

και τους βολεύει οι ενοχές τους ενοχές μας,

μέσα στις νύχτας το σκοτάδι σα σκιές γλιστρούν,

μα ως εδώ, τελειώσαν πια οι ανοχές μας.

Δε μάθαμε

Ύπουλα οι καιροί μας φύλαγαν

καυτό μολύβι και λεπίδα,

τριγύρω κλείνουν οι ορίζοντες,

πώς να πετάξει η ελπίδα.

Ξεχύθηκαν σε κάμπους και σε θάλασσες,

νιόβγαλτα όνειρα θερίζουν…

και γίναν οι πολύχρωμοι χαρταετοί

μαύρα πανάκια κι ανεμίζουν.

Μα έγινε η περηφάνια  μας οργή

κι όλα μαζί τα χέρια ανεμοφράχτης,

δε μάθαμε να ζούμε με υποταγή,

ο μόνος άεργος ο νεκροθάφτης.

Φως μου είσαι κι ουρανός

Το ξέρω είν’ αδύνατο,

όσο κι αν πρέπει,

να σ’ αποφύγω.

Ματώνω όταν στην καρδιά μου λέω

να μάθει να σε αγαπά

έστω πιο λίγο.

Και όλο κρύβομαι μεσ’ στη σιωπή

βάζω στη φόρα της καρδιάς μου

τροχοπέδη

κι όλο και πιο πολύ στη νύχτα χάνομαι

και γίνομαι του έρωτα

αποπαίδι.

Το ξέρω είν’ αδύνατο,

όσο κι αν πρέπει,

να σε ξεχάσω.

Λιώνω, πονώ σαν το μυαλό μου λέει

πιο λίγο να σ’ αποζητώ

γιατί θα χάσω.

Κι εσύ μονάχα με κοιτάς

και όλο περιμένεις

και για τους δυο κάτι να κάνω

μα φως μου είσαι κι ουρανός,

μακριά σου, μόνη, θ’ αποκάμω.

Όταν η πόλη αλωθεί

Όταν η πόλη αλωθεί

Όταν τα τείχη πέσουν

Τα είδωλα αποστεώνονται

Κι ό,τι εντός τους κατοικεί

Ξεκάθαρα προβάλλει

Σκιά κι αν είναι ή φωτιά

Κι αφήνει τα σημάδια του

Στο αίμα και στο δάκρυ

Τότε οι ψεύτικοι θεοί

Αλλόθρησκου προσκυνητή

Γονυπετείς ικέτες

Πάνω σε υπόβαθρα σαθρά

Όταν τα λάφυρα ο θριαμβευτής

Αγέρωχα μετράει

Κι οι στρατιώτες αλαλάζοντες

Χορός ανόσιας τραγωδίας

Τότε  γυμνή κι ελεύθερη

Βγαίνει στο φως η γνώση.

Όταν η πόλη αλωθεί

Όταν τα τείχη πέσουν.

Αμφίρροπο

Με τα χέρια στην ανάταση,

είναι που παραδίνομαι
ή τ' άστρα θε ν' αγγίξω...

Σαν αγέρας...

Σαν αγέρας περνάς…

Μια αλήθεια ξεχνάς

Κι όλο τρέχεις

Δεν κοιτάς, δε μιλάς

Την καρδιά πολεμάς

Πώς αντέχεις…

Σε πηγάδι σκορπάς

Όλα όσα για μας

Θέλει η Μοίρα

Κάπου αλλού ξενυχτάς

Να διαγράψω ζητάς

Τόση αρμύρα…

Στην πορεία πετάς

Μίας άλλης τροχιάς

Μα δεν ξέρεις

Σαν φυσάει βοριάς

Σαν γα μένα ρωτάς

Θα υποφέρεις...

Κι αν τις μέρες μετράς

Σε βυθούς μοναξιάς

Να προσέχεις

Κι αν κοιμάσαι, αν ξυπνάς

Μέσ’ στο γκρι μιας σκιάς

Να αντέχεις…

Σαν αγέρας περνάς…

Μια αλήθεια ξεχνάς

Κι όλο τρέχεις...