Να είσαι πουλί

Με φίδι μοιάζει ο καιρός, κι εσύ σωπαίνεις

Σαν να λιγόστεψε το φως της οικουμένης

Της γης τους αναστεναγμούς μετράς στο κύμα

Της έρμης της Φραγκογιαννούς βαρύ το κρίμα

Στις παιδικές σου ζωγραφιές γυρνάει ο νους σου

Εκείνες που είδε ο χαφιές πλάι στη φουφού σου

Κι αιτία βρήκε ο φονιάς να σε δικάσει

Λες και το «αχ» της Παναγιάς έχει ξεχάσει

Κι έγινε ο κόσμος φυλακή, κρυφή πληγή σου

Ούτε δεκάρα τσακιστή για τη ζωή σου

Τα χρόνια σου στα σκοτεινά σαν τους φυγάδες

Περνάνε μέσα από στενά και συμπληγάδες

Κι αιτία ψάχνει ο φονιάς να σε σταυρώσει

Λες και το αίμα μιας γενιάς έχει στεγνώσει

Σαν να λιγόστεψε το φως της οικουμένης

Κι όλο αγριεύει ο καιρός, κι όλο πηγαίνεις

Σ’ αυτήν εδώ τη χαλασιά, στην καταιγίδα

Του Προμηθέα η φωτιά η μόνη ελπίδα

Να είσαι πουλί, να είσαι εσύ, να 'σαι αγέρας

Στη δύση, στην ανατολή, στο φως της μέρας.

Αιωνία του η μνήμη...

Χρήμα εδώ…χρήμα εκεί…

πάλι μου χάλασε τη μέρα...

χρήμα…το σύμπαν κι ας καεί…

Φτάνει. Δεν πάει παραπέρα…

Στον Όλυμπο θα ανεβώ

και στους θεούς θα γνέψω,

με γλύκες και με τσαχπινιές

όλους θα τους μαγέψω.

Κι αν πιει ο Δίας δυο ρακές,

μπαμ-μπουμ θα το ξεκάνει

κι έτσι το χρήμα τo άτιμο

σταφύλι  θα το κάνει.

Στο άψε-σβήσε ο Ήφαιστος

ένα ασημένιο μπρίκι

και ο Ερμής στο πι και φι

στ’ αυτί του σκουλαρίκι.

Σίγουρα ο Απόλλωνας

ουράνια συμφωνία

κι η Ήρα οπωσδήποτε

φίνα χαλκομανία.

Με σύνεση η Αθηνά

στην πένα της μελάνι

κι η Δήμητρα στη γλάστρα της

ρίγανη θα το κάνει.

Αν βρω τον Άρη στις καλές

χορταριασμένο φράχτη

και η Εστία ασφαλώς

περίτεχνο αδράχτι.

Η Άρτεμις στα δάση της

μια λυγερή γαζέλα

κι η Αφροδίτη με χαρά

στο μπούστο της δαντέλα.

Κι αν με τον Ποσειδώνα βγω

βολτούλα στ’ ακρογιάλια,

μαρίδα στον ωκεανό

να την κοιτούν με κιάλια.

Ε ρε, τότε ο κόσμος όλος

ο στρατός μα και ο στόλος

φάσκελα θα τ’ απονείμει…

αιωνία του η μνήμη…

Στο Αιγαίο

Άνοιξε του νου την πόρτα

δίχως «πρέπει», δίχως «μήπως»,

τ’ όνειρό σου ένας κήπος,

μόνο την καρδιά σου ρώτα.

Σπάσε μέτρα και ρολόγια,

σε κουφαίνουν, σε βουλιάζουν,

τη ζωή σου ντουμανιάζουν

κάλπικα ημερολόγια.

Κάψε ζύγια και μεζούρες,

σε πονούν, σε ξεγελάνε,

στο ντουβάρι σε κολλάνε

άθλιες καρικατούρες.

Στο Αιγαίο κάνουν βόλτα

κάθε βράδυ οι γοργόνες,

έξω βγες απ’ τους κανόνες,
μόνο την καρδιά σου ρώτα.

Κοιμήσου

Κοιμήσου, κόσμε, ήσυχα κι απόψε

Τα κρίματά σου και σήμερα

Τα ξέπλυνες

Με λάδι, στου αγίου το καντήλι

Και ξύδι, στων ανθρώπων τις πληγές

Κοιμήσου ήσυχα όλες τις νύχτες

Τα κρίματά σου όλα

Τα ξέπλυνες

Με λάδι

Με ξύδι

Και την ψυχή σου

Ξέπλυνες

Με τί

Κοιμήσου

Φορτίο

Ποιητή, πάλι κλαις

Είναι που έπεσαν σε παγίδα οι άνθρωποι

Είναι η θλίψη των βράχων

Τα νεκρά περιστέρια

Η απόγνωση της θάλασσας

Του καιρού το φορτίο βαρύ

Και πληθαίνουν της γης τα σημάδια

Της αηδόνας τα δάκρυα πλημμυρίζουν τους κάμπους

Κι οι βουβές ρεματιές τον Απόλλωνα ικετεύουν τις νύχτες
Στον ορίζοντα πια δεν πετούν χελιδόνια

Κι η ελπίδα τρεμάμενη ένα δρόμο γυρεύει

Δακρυσμένοι οι άγγελοι μέσ’ στη μπόρα βαδίζουν

Και οι άνθρωποι, λες και ξέχασαν

Της ψυχής τ' άγια μύρα

Πάλι κλαις, της καρδιάς το φορτίο βαρύ

Μα εσύ μην αφήσεις τη στράτα

Που φωτίζει του νου τα σκοτάδια

Στα ψηλά τα αλώνια

Για τους ξεριζωμένους

Ένας ήλιος ζεστός ανατέλλει.

Πόσο σε αγάπησα...

Δεν ξέρω αν μετανιώνω που σε περίμενα

Δεν ξέρω αν φοβάμαι που φεύγεις

Όμως λυπάμαι που δεν ένοιωσες

Πόσο σε αγάπησα…