Και επί γης ειρήνη...

Άχραντες μέρες, άγιες,

προς τι τα κρίματά σου,

κόσμε, κι όλο βυθίζεσαι

στο παραλήρημά σου.

Τους δρόμους και τις αγορές

στολίζεις με λαμπιόνια,

και ούτε σπίρτο απ’ τη μικρή

που τρέμει μέσ’ στα χιόνια…

Στο Θείο Βρέφος που έρχεται

χρυσό και σμύρνα δίνεις,

όμως στα βρέφη αυτής της γης

το φως του ήλιου σβήνεις.

Ξάστερες νύχτες, καθαρές,

μα καίνε τα βήματά σου,

κόσμε, κοιμάσαι και ξυπνάς

μέσα στα απόνερά σου.

Το Θείο νόμο καταργείς

με το δικό σου νόμο,

χάνουν τ’ αηδόνια τη φωνή

κι η άνοιξη το δρόμο.

Οι κάμποι και οι θάλασσες

πώς μοιάζουν με καμίνι,

μα ψάλλεις με κατάνυξη

«και επί γης ειρήνη»…

Ο Φουντούκος κι η Μπουλίτσα

Ο Φουντούκος κι η Μπουλίτσα,

τί εξαίρετα παιδιά,

δε φουντώνουν, δε μαλώνουν

κι ούτε βγάζουνε μιλιά.

Δε κοιτάνε, δε ρωτάνε

για καλό ή για κακό,

δε φιλούν, δεν αγκαλιάζουν

δίχως αντισηπτικό.

Στις γιορτές, στις παρελάσεις

πάντα ίσια περπατούν

κι έννοια έχουνε μεγάλη

τα κορδόνια μη λυθούν.

Δεν ιδρώνουν, δε ματώνουν

μέσα σε «γιατί», σε «πώς»

και μια προσευχούλα κάνουν

κάθε βράδυ ανελλιπώς.

Ο Θεός να τους φυλάει

από τις κακοτοπιές,

να κυκλοφορούν με πόρσε,

και μεταξωτά ντε-πιες.

Ο Φουντούκος κι η Μπουλίτσα,

τί υπέροχα παιδιά,

κι ύστερα γλυκά κοιμούνται,

και ας πάρει η γη φωτιά…

Κατάπτωση

Άνθρωπε αδίσταχτε

Και τα τσακάλια*

Τα ξεπέρασες

Αυτά με σάρκες

Τρέφονται

Εσύ ψυχές

Κατασπαράζεις

(*Ζητώντας τους συγγνώμη για τον παραλληλισμό)

Μοίρα

Τ’ αστέρια ποιός κορόιδεψε,

κορίτσι, και πλανιέσαι,

βγαίνεις στο κύμα να λουστείς,

ξυπνάς σε ξένη γη.

Τι είναι που σε ξόδεψε

κι όλο αποξεχνιέσαι

στα μονοπάτια της σιωπής,

στης λήθης την πηγή.

Και τα φιλιά του Έρωτα,

της άνοιξης τα μύρα

είναι φορές που γίνονται

στα μάτια σου φωτιά.

Πού να βρω τ’ αφανέρωτα

να άλλαζα τη Μοίρα

και πίσω να σου δίνονται

αυτά που σου χρωστά.

Απ' την κακή κι απ΄την καλή...

Καμαρωτή η Μιχάλαινα

στρώνει μετάξια και λινά,

λευκά τραπεζομάντιλα!

Να έβαζε μήπως τα λιλά;

Την κόρη της παντρεύουνε,

κι όχι να την παινεύουνε,

προικούσα με τα όλα της,

τα σπίτια, τα περβόλια της!

Και περιμένουν το γαμπρό

μαζί με το συμπεθεριό,

για όλα να μιλήσουνε

και να τα συμφωνήσουνε!

Μα απ’ την αρχή θα είναι σαφής,

στο κάτω-κάτω της γραφής

δικό της είναι όλο το βιός!

Σώγαμπρος μπήκε ο Μιχαλιός!

"Να ανάψω και τα πορτατίφ…

κι εκεί κοντά στα απεριτίφ…

…Πρώτη απ’ τις πρώτες η Λενιώ μ’!

Ούτε η Ευτέρπη τ’ αγρονόμ’!

Με τις ελιές… τ’ αμπέλια της…

κατσίκες...και κουνέλια της..

τις λίρες…τα χωράφια της…

κανέλες…μοσχοκάρφια της…

Όμως, γαμπρούλη μου Μεμά,

σε ό,τι λέω: "γιες μαμά!"

κι εσείς, ω συμπεθέροι μου,

θα ασπάζεστε το χέρι μου!

Κι απ’ την κακή κι απ’ την καλή

-μπροστά τη σκίζουν τη γαλή-

ξεκάθαρα θα τους τα πω!

Καλέ, σιγά, μην τους ντραπώ!

Σιγά!.. Κι ας λέει η Λενιώ

πως δεν τον νοιάζουνε το νιό

η προίκα και τα μετρητά…

Μονάχα τα αισθήματα!.."

"Έτσι είναι κυρά-Φάλαινα…

σόρι… κυρά-Μιχάλαινα!"

Βγάζει φωνούλα απ’ την αυλή

μια σουσουράδα παρδαλή…

"Καλά θα ήτανε να δεις,

κυρά μου, να παραδεχτείς

-έστω και στα γεράματα-

πως κάνει η αγάπη θαύματα!

Και μη μετράς τις λίρες σου...

τ’ αμπέλια και τις βίλες σου...

για να θαμπώσεις το γαμπρό!

Βάλ’ τα, Μιχάλαινα στον κώ..!"

Η πεθερά

Πουρνό-πουρνό η πεθερά

παίρνει τις νύφες στη σειρά,

τη μια ψεκάζει με ντι-ντι-τι

την άλλη με ψειρόσκονη.

Στο λίβινγκ ρουμ θρονιάζεται,

βρυχάται  και τραντάζεται,

για όλα έχει μια συμβουλή,

πασπαλισμένη με χολή.

«Το νου σας στο νοικοκυριό,

το σόι μας πρώτο στο χωριό,

μη βήχετε, μην κλάνετε,

ρεζίλι μη μας κάνετε!

Τους γιούς μου να προσέχετε,

πασάδες να τους έχετε,

να είστε με το «σεις» και «σας»,

μη διάολος τον πατέρα σας!!!

Τα λόγια μου να σέβεστε

και μη μου ονειρεύεστε

τακούνια και φορέματα,

τελειώσανε τα ψέματα!

Οικονομία και δουλειά,

κι όχι ανταύγειες στα μαλλιά,

τ’ ακούσατε ξυλόκοτες,

που μου ’ρθατε ξεβράκωτες!!!

Εγώ είμαι κόρη τσέλιγκα,

και πεταλώνω μέρμηγκα,

και εκτιμάω τον παρά!!!...»

Φωτιές πετάει η μέγαιρα…

…Μα στα μισά του όνειρου

του ύπνου του κακόμοιρου

να η φωνή του κόκορα…

κι απόμεινε με τη χαρά….

Απο-σύνθεση (Απόψε)

Παντού παγωνιά απόψε, Περσεφόνη

Όλες οι πόρτες κλειστές

Τυμβωρύχοι με γυάλινα βλέμματα

Επιδίδονται ανελέητα στο κυνήγι της  ελαφίνας…

Παντού συννεφιά απόψε, Περσεφόνη

Όλα τα κρύσταλλα θαμπά

Στο δρόμο με τα γιασεμιά

Ψυχές ανοχύρωτες

Στη δίνη της μισαλλοδοξίας…

Παντού σκοτεινιά απόψε, Περσεφόνη

Μια απολιθωμένη προσευχή μετέωρη

Και η γη ριγεί για ένα σου χαμόγελο…

Παντού ερημιά απόψε, Περσεφόνη

Μια κίτρινη βροχή

Μούσκεψε το δάσος

Κι ένα χτικιό λες το χτύπησε

Μονάχα μια αγέλη αρουραίων κομπάζει…

Παντού καταχνιά απόψε, Περσεφόνη

Ένα πετροχελίδονο

Αναπολεί τα μάτια σου

Κι εσύ στα παιδικά σου όνειρα

Γυρεύεις καταφύγιο…