Το πιο γλυκό όνειρο

Ξάπλωσα

στ’ ολοκαίνουριο κρεβάτι

ενός ενήλικα,

κι είδα ένα τρομερό εφιάλτη.

Πλάγιασα

στην κατουρημένη κούνια

ενός μωρού,

κι ονειρεύτηκα το πιο γλυκό όνειρο.

Κυρά καλή

Κυρά καλή, Κυρά ακριβή,

του ουρανού καμάρι,

φέγγει για το χατίρι σου

τ’ ολόγιομο φεγγάρι.

Ο ήλιος σε  γλυκοκοιτά

σαν αγαπητικιά του,

σου ψιθυρίζει κάθε αυγή

όλα τα μυστικά του.

Κι εσύ τα ράβεις, τα κεντάς

στο άσπρο σου μαντήλι,

στάζουν τα σύκα ζάχαρη

και μέλι το σταφύλι.
Τρώει και πίνει ο κότσυφας,

κι η μέλισσα γελάει,

χοροπηδά ο αχινός

κι ο σπάρος τραγουδάει.

Τα πάθη του σ’ ομολογά

τ’ αγέρι, τα κρυμμένα,

στα μολογάνε και του νιού

τα μάτια τα γραμμένα.
Κι εσύ τα βάζεις, τα φοράς

στ’ αυτιά μαργαριτάρια,

βάλσαμο στάζουν οι ανθοί

και μύρα τα κλωνάρια.

Καίει καντήλι αργυρό

της Παναγιάς του Πύργου,

οι άγγελοι να σε φυλάν

το δρόμο σου ν’ ανοίγουν.

Κυρά καλή, Κυρά ακριβή,

και της καρδιάς λουλούδι,

για σένα λέει η θάλασσα

το πιο όμορφο τραγούδι.

Ομορφάδα

Όλα του κόσμου τα πλουμιά,

όλα της γης τα πλούτη

μικρά πώς μοιάζουνε μπροστά

στην ομορφάδα ετούτη.

Το μαρτυράνε οι θεοί,

που είπαν να κατοικήσουν

μέσ’ στην ωραία σου ψυχή

και φως να σου χαρίσουν.

Ο ήλιος που χαράματα

για σένα αναγεννιέται,

για των χειλιών σου το κρασί

το δρόμο του απαρνιέται.

Το μαρτυρά ο ουρανός

σαν βάζει τα καλά του

κι ορκίζεται στη μάνα του

πως είσαι η κυρά του.

Τα κύματα σαν ξαγρυπνούν

και σε γλυκοφιλάνε,

βράχο το βράχο ως το πρωί

στους κόρφους σου μεθάνε.

Το μαρτυράει στις πλαγιές

του πεύκου τ’ ακροδάκρυ,

του θυμαριού ο έρωτας

πάν’ στου γκρεμού την άκρη.

Ολημερίς η μέλισσα

τη γύρη σα στοιβάζει,

σαν τα φτερά του χρυσαητός

περήφανα τινάζει.

Το μαρτυράει ο Γιωργής

σα δένει παλαμάρι

κι η λυγερόκορμη Λενιώ

σαν περπατά με χάρη.

Και αν προβάλουνε θεριά

με λόγχη σιδερένια,

η Παναγιά της Αμοργού

σ’ έχει μονάχη έννοια.

Όλα του κόσμου τ’ ακριβά,

όλου του πλούτου η ζάλη

πώς φαίνονται ασήμαντα

μπρος στα δικά σου κάλλη.

Ικέτις...

Θα ζω…

Μετουσιώνοντας στιγμές…

Ικέτις του ενδεχόμενου...

Καθώς θ’ απομακρύνομαι

Μ’ ένα βαθύ τραύμα μετάνοιας

Στον ώμο

Στα στήθη σου

τα χείλη μου

θα ψάχνουν καταφύγιο...

Καθώς θα πορεύομαι

Με δυο σημάδια ευγνωμοσύνης

Στο μέτωπο

Τα μάτια μου

στα μάτια σου

θα τρέχουν να σκαλώσουν….

Καθώς θα σ’ εγκαταλείπω

Δίχως ποτέ να έχω πει

Το όνομά σου

Το όνειρό μου κτέρισμα

πλάι σε θάλασσα ακίνητη…

Κι εγώ θα ζω…

Μετουσιώνοντας στιγμές…

Ικέτις του ενδεχόμενου...