Ποτάμι η αγάπη μου

Δεμένος στο πλωριό κατάρτι ξελογιάστηκες,

μετάλαβες μιας μάγισσας κρασί της λησμονιάς,

ποτάμι που δε βρίσκει δρόμο η αγάπη μου

ψάχνει διέξοδο στην ερημιά της μοναξιάς.

Της πικροδάφνης φύτρωσε μέσ’ στην καρδιά μου φύλλο,

μόνο εσένα έχω πια για να κρατιέμαι,

σκόνη μονάχα γύρω μου απ’ του καιρού το μύλο,

στρίβω τη λύπη μου κλωστή ν’ αποξεχνιέμαι.

Ανοίχτηκες σε πέλαγα, σε πλάνες θάλασσες,

και να ’ξερες η απουσία σου πόσο πονά,

ποτάμι που γυρεύει δρόμο η αγάπη μου

το μονοπάτι ψάχνει που θα σ’ έφερνε ξανά.

Στου φεγγαριού το φως σ’ αναζητώ έστω σα φίλο,

μόνο εσένα έχω πια για να ελπίζω,

κλέβει η νύχτα όλα όσα θέλω να σου στείλω,

φαίνω αστέρια το κακό για να ξορκίζω.

Της πικροδάφνης φύτρωσε μέσ’ στην καρδιά μου φύλλο,

μόνο εσένα έχω να παρηγοριέμαι,

κλέβει του κήπου μου ο χρόνος το χρυσό το μήλο,

κάνω το δάκρυ μου σπονδή να μη σ΄αρνιέμαι.

Ήρθε η τρανή η ώρα

Βγαίνει ο Κίτσος στο μπαλκόνι.

Κι ο λαός τον καμαρώνει

«Εγώ» δηλώνει «θα σας σώσω.

Βγάλτε το σκασμό ωστόσο!

 

Ήρθε η τρανή η ώρα.

Να αποδείξει όλη η χώρα.

Πως μπορεί, πως δε φοβάται.

Μόνο κόντρα μη μου πάτε!

 

Κι αν υπάρχει ανεργία.

Κι άμα κλείσουν τα ταμεία.

Να ’ναι καλά οι τραπεζίτες.

Θα σας κάνουνε… στυλίτες!

 

Εμπρός, στο ύψος σας σταθείτε,

Και να μου το θυμηθείτε.

Να απεργείτε είναι κρίμα.

 Ματαιότητα το χρήμα!

Εσείς έχετε τη δόξα.

Να απαιτείτε είναι λόξα...

Λαϊκή κυριαρχία...

Και τί άλλο... Ελευθερία!..

 

Τί ψωμί... και τί παιδεία...

Αυτό λέγεται μανία.

Να σηκώνετε κεφάλι.

Αμαρτία είναι μεγάλη!

 

Είστε απόγονοι σπουδαίοι.

Τί κι αν γίνετε αρουραίοι.

Έχετε εμένα πρώτο.

Κίνο παίζετε και λότο!..»

Το ορίσανε θεοί

Τον φόβο μου έκαμα σκαλί

και πήρα άλλους δρόμους,

στράτες στρωμένες μ’ αγκαλιές,

με της αγάπης νόμους.

Τον πόνο μου έκαμα σκοινί

και βγήκα σ’ ακρογιάλια,

κόρφους λουσμένους με φιλιά

μ' αιώνια μαϊστράλια.

Βγήκα σε τόπους,

και το ορίσανε θεοί

μ’ ένα τραγούδι αθανασία,

απ’ την αρχή να ξεκινήσω,

μ’ ένα τραγούδι,

στ’ Απόλλωνα να αφεθώ

το κάλεσμα το προαιώνιο,

στο φως τα μάτια να μην κλείσω.

Γίνε μου

Για ένα μόνο απόβραδο

γίνε μου γη και ουρανός

κι αν ο χειμώνας βιάστηκε

σαν φίλος θα ’ρθει αληθινός.

Και αν πριν έρθει το πρωί

ξεχάσεις τ’ όνομά μου,

τα όνειρά σου θα μ’ αρκεί

που ’γίναν όνειρά μου.

Για έν’ απομεσήμερο

γίνε μου δέντρο και σκιά,

η άνοιξη κι αν χάθηκε

κρυφά θα στέλνει δυο φιλιά.

Κι άμα στου δρόμου τη στροφή

πετάξεις την καρδιά μου,

μία ματιά σου θα μ’ αρκεί

που έγινε ματιά μου.

Στο νερό έκανες μια τρύπα...

Βρε η ζωή πώς τα ’φερε

εσένα να γνωρίσω,

μια άσπρη μέρα να μη δω

και να μην ευτυχήσω.

Είχα παράδες, είχα βιός

και ήμουν νοικοκύρης,

όλα μου τα ροκάνισες

κι απόμεινα μπατίρης.

Ήθελες τα μεταξωτά,

σαλόνια Λουδοβίκου,

κι απόμεινα σε ξένη αυλή

να κάνω κικιρίκου.

Θα πάρω ο δόλιος τα βουνά

και τα τραχιά λαγκάδια

αφού δραχμή δεν άφησες

στην τσέπη μου την άδεια.

Να μη με βλέπει άνθρωπος,

για μένα να λυπάται,

αχ μάτια μου, τι είδατε

και δεν τ’ ομολογάτε…

Μια σου είπα, δυο σου είπα,

στο νερό έκανες μια τρύπα…

Τί κι αν δε σε περίμενα

Μέσα στο κύμα κέντησα

γαλάζιο ρούχο να φοράς

ο πι’ όμορφος να είσαι.

Πάνω στα βράχια σκάλισα

«για πάντα στην καρδούλα σου

τα όνειρά μου κλείσε»

Βάλ’ τους φτερά, δώσ’ τους χαρά

μόνο με μια σου λέξη,

στον ουρανό σου να πετούν

προτού η μέρα φέξει.

Με τα πουλιά μηνύματα

κι ένα κλωνάρι λεμονιάς

σου στέλνω κάθε βράδυ.

Τι κι αν δεν σε περίμενα,

εσένα η καρδούλα μου

γυρεύει στο σκοτάδι.

Δώσ’ της πνοή, δώσ’ της ζωή

με δυο ζεστά σου χάδια,

πλάι σε σένα να ξεχνά

του χρόνου τα σημάδια.

Τι κι αν δεν σε περίμενα,

τα όνειρά μου κι η καρδιά

για σένα ξενυχτάνε,

σα χελιδόνια τριγυρνούν,

κι ας πέρασε η άνοιξη,

και όλο σε ζητάνε.

Δώσ’ τους πνοή, δώσ’ τους ζωή

μ’ ένα γλυκό φιλί σου,

χάραμα ν’ ανασταίνονται

στον φράχτη της αυλής σου.