Να το μαθαίνει μια θεά

Του ήλιου πήρα το στρατί,

που φτάνει ίσια σε σένα,

με κούρασαν σβηστές φωτιές

και λόγια μαραμένα.

Μέσα στο φως σου να λουστώ,

στις λίμνες των ματιών σου,

ρούχο να βάλω ακριβό

τ’ άγγιγμα των χειλιών σου.

Να το μαθαίνει μια θεά,

θνητή που δε γεννήθηκε

διπλά να μετανιώνει

και στου Ολύμπου την κορφή

κρυφά να σιγολιώνει.

Με της καρδιάς σου το σκοπό

τις νύχτες να χορεύω,

μ’ ένα τραγούδι σου παλιό

τ’ άγρια να ’μερεύω.

Όσο κι αν μου το πεις

Στα όνειρά μου ψάχνω έναν ουρανό,

μια γη, μια θάλασσα γεμάτη επιείκεια

όμως εσύ θριάμβους ονειρεύεσαι

και της κυριαρχίας σου τα επινίκια.

Για να πλαγιάζω, ψάχνω μια  ζεστή στεριά

και δυο ματάκια για να παίρνω θάρρος,

με αριθμούς σε άδειο δώμα ξενυχτάς,

για της επιτυχίας σου το βάρος.

Κι όλο ζητάς να σε ακολουθήσω,

ποιος έρωτας, ποια θάλασσα και ποια πατρίδα,

το μόνο που μετράς η δύναμή σου,

το πιο ψηλό το σκαλοπάτι στη βαθμίδα.

Κι όλο μου λες ν’ αλλάξω δρόμο και πορεία,

χαμένος χρόνος λόγια και όνειρα και αγάπες,

μα τάχα πώς μπορώ καρδιά και νου να αλλάξω,

άδειο σκαρί, να ταξιδεύω σε αυταπάτες...

Βαρκούλα η αγάπη μου

Βαρκούλα η αγάπη μου,

χαράματα αλαργεύει,

καραβοκύρης γίνε της

γοργά να ταξιδεύει.

Βαρκούλα η αγάπη μου,

και σήκωσε παντιέρα,

μην την αφήσεις μοναχή

στ’ αγέρα τη φοβέρα.

Μην την αφήσεις μοναχή

στου φεγγαριού τη χάση,

γίνε αστρί, γίν’ μπούσουλας

το δρόμο να μη χάσει.

,,,Μαντινάδες

Πονάς εσύ, πονώ κι εγώ, γελάς εσύ, γελάω,

και μόνο στα ματάκια σου τ’ αστέρια συναντάω.

Από το δρόμο μου περνάς κι από τη γειτονιά μου

και με τα μάτια σου φωτιές ανάβεις στην καρδιά μου.

Τα χείλη σου με άγγιξαν μ’ ανέβασαν στ’ αστέρια,

τα χέρια σου μ’ αγκάλιασαν κι ανθίσανε παρτέρια.

Τα χείλη σου με φίλησαν, μύρωσαν την πνοή μου,

τα μάτια σου με κοίταξαν κι ομόρφυν’ η ζωή μου.

Κι αν έφυγες, αστέρι μου, κι αν ζεις τώρα στα ξένα,

μηνύματα με τα πουλιά σου στέλνω δακρυσμένα.

Κι αν έφυγες, αστέρι μου, κι αν ζεις τώρα στα ξένα,

τα δειλινά σε καρτερώ να ’ρθεις ξανά σε μένα.

Κι αν με πάρ’ η ξενιτιά κοντά σου θα γυρίζω,

θάλασσα να σου τραγουδώ, αγέρι να σφυρίζω.

Ο έρωτας με πλάνεψε, ταξίδεψα μαζί του,

μέσ' στα κρυφά παλάτια του κι ήπια απ’ το κρασί του.

Κι αν είσαι πόλη μαγική

Μακρύς ο δρόμος να σε βρω,

μεγάλο το ταξίδι,

μα δε με νοιάζει κι αν χαθώ

κι αν χάσω το παιχνίδι.

Κρυφός ο πόνος, τι να πω,

κι άμαθη η καρδιά μου,

μα δε με νοιάζει κι αν κοπώ

κι αν γίνεις μαχαιριά μου.

Κι αν είσαι πόλη μαγική

κι αν δε σε συναντήσω

μου φτάνει την εικόνα σου

μέσα στο νου να κλείσω.

Είναι ανηφόρι η ζωή

Ωραία τα τραγούδια σου,

όμορφα και τα λόγια

και να μου τάζεις, μάτια μου,

ανώγια και κατώγια. 

Μ’ αρέσουνε τα λόγια σου,

όμορφα τα λουλούδια

μα είναι ανηφόρι η ζωή,

δε φτάνουν τα  τραγούδια.

Δείχνε μου την αγάπη σου

κρατώντας μου το χέρι,

δίπλα μου στην ανηφοριά

όταν φυσά τ’ αγέρι.